Nieładnie, panie Ziemkiewicz, naprawdę nieładnie!

Jak wiadomo, pan Rafał Ziemkiewicz odnosi ostatnio same sukcesy. Został uznany za najlepszego publicystę prawicowego w naszym kraju. Z ciepłym przyjęciem spotkała się także jego najnowsza książka, poświęconą pracy jego trzustki. Lektura tego dzieła była z pewnością pasjonująca dla wszystkich zainteresowanych działaniem narządów wewnętrznych pana Rafała. W książce tej poruszono sygnalnie także kwestie związane z wątrobą publicysty, mamy więc szansę na ciąg dalszy, a może i cały cykl poświecony kolejnym ważniejszym organom. Należą sie p. Ziemkiewiczowi gratulacje, ale tak już jest, że każdy wielki sukces budzi w nas pokusy. Jeśli ktoś z Państwa oglądał film „Piłkarski Poker” – w końcowej scenie, triumfujący główni bohaterowie krzyczą: „To my teraz możemy wszystko!” Jedną z pokus, jakie odczuwamy mając poczucie wszechmocy, jest pokusa zniszczenia ludzi, którzy wcześniej nam podpadli, a którym dotychczas mogliśmy nagwizdać. Jak powszechnie wiadomo, na przykład pan Michnik i pan Schetyna maja właśnie zwyczaj, w miarę wzrostu swej władzy, ostrzegać swoich kolejnych wrogów: „ja cie zniszczę”. Taka samą, naturalną pokusę odczuwa pewnie każdy, ale naprawdę nie spodziewałem sie, że to właśnie pan Rafał nie będzie potrafił sie jej oprzeć.
I co gorsza, zamiast – jak pan Michnik i pan Schetyna – wystąpić z otwartą przyłbicą, pan Ziemkiewicz ubiera niszczenie nienawistnej mu osoby w szaty fałszywej troski. Publikuje mianowicie w „Uważam Rze” otwarty list do Dominiki Wielowieyskiej z „Gazety Wyborczej”. W liście tym p. Rafał wypomina p. Dominice odejście od ideałów, służalcze traktowanie rządu, skłonność do moralnych kompromisów, czyli to wszystko, czego przypomnienie może służyć jedynie umocnieniu się pozycji pani Dominiki w jej środowisku. Jednak po zastanowieniu się, trudno nie dostrzec, że list Ziemkiewicza stanowi w rzeczywistości pocałunek śmierci i kompromituje p. Wielowieyską w oczach jej współpracowników i mocodawców. Przede wszystkim p. Ziemkiewicz insynuuje, ze p. Dominika została zmanipulowana. Że te wszystkie rzeczy, które wypisuje i w ogóle jej postawa wynika z manipulacji, której ją poddano, że jest ona – krótko mówiąc – niewinną ofiarą zabiegów cwanych i pozbawionych skrupułów macherów, którzy chytrze, krok po kroku przeciągnęli ja na ciemna stronę mocy. Jak wiadomo z klasyki filmowej, takim osobom nie można do końca ufać, bo jak przyjdzie co do czego, mogą sobie nagle zdać sprawę z manipulacji, od czego zmieni im sie gwałtownie optyka i gotowe będą podnieść rękę na swego chlebodawcę. Jeśli list p. Ziemkiewicza przeczyta pan Michnik, może uznać, że osoba kierująca się w życiu takimi wartościami, jak prawda, może być potencjalnie bardzo niebezpieczna dla jego interesów i skieruje panią Wielowieyską do Działu Stołecznego, by wspierała swym piórem wysiłki Straży Miejskiej, usuwającej faszystowskie znicze sprzed Pałacu Prezydenckiego, przydzielając jej (pani Dominice, nie Straży) dodatkowo do pomocy osobę o niekwestionowanej lojalności, na przykład p. Maleszkę. Co gorsza, p. Ziemkiewicz w swoim liście wskazuje, ze p. Wielowieyska różni sie od innych przedstawicieli swego środowiska tym, ze zdolna jest zauważyć zmiany, jakie zaszły w jej światopoglądzie w ciągu ostatnich 20 lat i zatęsknić za dawnymi, pięknymi czasami, kiedy prawda była, prawda, prawdą. W ten sposób wprost wskazuje na nieszczęsną, jako na słabe ogniwo łańcucha z Czerskiej.
W całej tej niesmacznej historii najgorsze jest to, ze oskarżenia p. Ziemkiewicza są całkowicie bezpodstawne. Pani Dominika niczym na nie nie zasłużyła. Jest od lat wierną, godną zaufania przełożonych, ważną siłą fachową. Domniemanie, ze niegdyś z oburzeniem odrzucałaby polecenia pisania rzeczy słusznych jest po prostu insynuacją. To, że kiedyś nie działała tak jak dziś wynika stąd, że po prostu nikt jej kiedyś nie kazał. I tyle. Do tego wszelkie oskarżenia o degrengoladę przypominają pretensje do byłej zakonnicy, która obecnie zajmuje się nierządem, na które ta ostatnia odpowiedziała: „To nie ja zostałam q. tylko klasztor sie zmienił w burdel”. W każdym razie nieładnie Pan postępuje, panie Rafale i wstyd mi za Pana.