Pozycja Polski na arenie międzynarodowej

Dlaczego idiota bez charakteru nie powinien być ministrem spraw zagranicznych i co się dzieje, jeśli mimo jakiejkolwiek logice nim zostaje – na przykładzie dokonań ministra Radosława Sikorskiego.

Lenin niegdyś powiedział, że nawet kucharka może rządzić krajem. Po prostu wybory i decyzje podejmowane przez premiera są tak proste i oczywiste, że nie wymagają ani przygotowania fachowego, ani szerszych horyzontów. Jednak, jeśli chodzi o politykę zagraniczną, to już sprawa nie była taka prosta i nawet Związek Radziecki, obsadzający na stanowisku szefa rządu kogo popadło starał się mieć na czele MSW osobę kompetentną, zorientowaną w polityce zagranicznej i wyposażoną w odpowiedni charakter. I w zasadzie wszystkie kraje postępują podobnie, wiedząc, ze wybitny minister spraw zagranicznych to prawdziwy atut.

Jeśli pozwolą państwo na kolejną historyczną dywagację – delegaci Francji jechali w 1815 roku na Kongres Wiedeński, jako przedstawiciele pobitego kraju, pozbawionego siły militarnej, który przegrał wszystko, co się dało na polach bitew i do tego politycznego bankruta, skonfliktowanego ze wszystkimi, któremu chciano zrobić kęsim, a kiedy wracali do Paryża – Francja była znów europejska potęgą i jednym z najważniejszych gwarantów porządku na Kontynencie i to bez ani jednego strzału, jeśli nie liczyć strzelających korków szampana. A wszystko dzięki politycznemu geniuszowi Talleyranda, który potrafił uczynić ze swego kraju niezbędny zwornik równowagi sił w Europie. Uwaga: w tym miejscu powstrzymuję się od napisania, jakie byłyby losy Francji, gdyby na czele jej delegacji stał nie Charles-Maurice de Talleyrand-Périgord, tylko ktoś o charakterze i klasie naszego Radosława Sikorskiego. To byłoby niesportowe skopanie niepełnosprawnego, tym bardziej, że ówczesna sytuacja Francji była beznadziejna i wybrniecie z niej wymagało rzeczywistego geniuszu, czego od Radosława Sikorskiego nikt nie wymaga.

W każdym razie, na tym stanowisku, z punktu widzenia szefa rządu, warto mieć inteligentnego człowieka z charakterem. Dlatego, kiedy ministrem spraw zagranicznych zostawał Radosław Sikorski, byłem tym wyborem zaskoczony. Radosław Sikorski ma bowiem opinię nadętego dupka, wyposażonego w cały wachlarz niesympatycznych cech – od paskudnego skąpstwa po zupełny brak lojalności, mało inteligentnego, zadufanego w sobie bufona obdarzonego za to ogromnymi zdolnościami w zakresie robienia z siebie idioty. Zapewne pamiętają Państwo, jego pyszny dowcip o polskich korzeniach Obamy (które wynikać miały zdaniem pana ministra stąd, że pradziadek prezydenta USA zjadł był polskiego misjonarza). Być może nie umknęło uwadze Państwa spektakularne wyjście p. Sikorskiego na idiotę, kiedy uwierzył, że zostanie sekretarzem generalnym NATO, albo prezydentem RP? Ja pamiętam, co p. Sikorski wygadywał – jako urzędnik państwowy – pod adresem prezydenta Rzeczypospolitej, jak ogrywał go prezydent Łukaszenka, nie mówiąc już o poważnych graczach sceny politycznej – Niemcach, czy Rosjanach.

We wrześniu 2009 roku siły zbrojne Białorusi i Federacji Rosyjskiej przeprowadziły manewry, w ramach których przećwiczyły sobie użycie broni jądrowej przeciwko Polsce. Spotkało sie to z całkowitym désintéressement polskiego ministerstwa spraw zagranicznych, które nie uznało za stosowne nagłośnić sprawy protestując na arenie międzynarodowej, ani na forum NATO. Podobnie rozmieszczenie w Kaliningradzie rakiet Iskander, wycelowanych w Polskę i wyposażonych w głowice jądrowe nie wzbudziło niepokoju polskiego MSZ. Jeszcze niedawno pan minister Sikorski twierdził, że plan budowy Rurociągu Północnego to nowy pakt Ribbentrop – Mołotow. Dziś nie ma nic przeciwko jego budowie, siedzi cicho, jak mysz pod miotłą. Nie wiem dlaczego, może pp. Tusk, Sikorski i Komorowski bali się, ze jak pisną słowo, to Putin obrazi się i zrezygnuje ze współuczestnictwa w reaktywowaniu Festiwalu Piosenki Radzieckiej w Zielonej Górze?

W każdym razie skutki prowadzenia polityki zagranicznej w kucki widać gołym okiem. Wszyscy uważają nas za słabych, za tych, z którymi nie ma co sie liczyć. Już nie tylko Niemcy, którzy bezczelnie, acz skutecznie żądają od nas uznawania istnienia i finansowania mniejszości niemieckiej, podczas gdy sami nie uznają istnienia w Niemczech mniejszości polskiej, czy Rosjanie wykonujący jawnie nieprzyjazne gesty i ośmieszający Polskę przy okazji śledztwa smoleńskiego, ale nawet kraje czwartorzędne zachowują się w stosunku do Polski butnie i nie traktują jej, jak poważnego partnera. Przeczytałem właśnie wywiad, którego udzieliła niejaka Loreta Zakarevicziene – warszawski ambasador Litwy: małego, śmiesznego kraiku, w którym jak trzy krowy na raz się zesrają, to pół kupy będzie za granicą. Jak pewna słabości naszego państwa musi być ta bezczelna baba, jeśli ośmiela sie opowiadać, ze Polacy mieszkający na Litwie są zakałą tego kraju, bo nie podoba im się wykoślawianie nazwisk przez dodawanie do nich litewskich końcówek, usuwanie tablic z polskimi nazwami miejscowości i ulic, niszczenie polskich szkół i takie ustanawianie okręgów wyborczych, żeby zmniejszyć szanse polskich kandydatów. A wszystko dlatego, że zachowanie naszego Ministerstwa Spraw Zagranicznych wyrobiło w pani ambasador poczucie bezkarności.

Jeśli nasze Ministerstwo nie może ułożyć sobie relacji z Niemcami (dwa z czymś razy większymi od Polski), czy Rosja (trzy i pół razy większą od Polski), bo zbyt duża jest dysproporcja sił, to zwracam uwagę, że Litwa jest od Polski kilkanaście razy mniejsza. I jakoś nie ma problemów, żeby grać nam na nosie. Nie wymagamy od Litwinów przestrzegania polsko-litewskiego traktatu o przyjaznych stosunkach i dobrosąsiedzkiej współpracy, z 26 kwietnia 1994 r. My sie ze swojej strony wywiązujemy, a Litwini maja go gdzieś i tępią polskich obywateli Litwy. A dlaczego tego nie wymagamy? Tego już nie wiadomo. Każdy pismak na świecie, który napisze coś obraźliwego o Rosji, Niemczech, Izraelu i w ogóle o kimkolwiek musi sie liczyć z konsekwencjami. Ale o Polsce można pisać, co kto sobie życzy, można Polakom zarzucić dowolne świństwo, oskarżyć nas o Holokaust, czy o spowodowanie wybuchu Drugiej Wojny Światowej, można rozpowszechniać piosenki wzywające do mordowania Polaków, bo Polska nie jest państwem, którego brutalne traktowanie w mediach martwiłoby naszego ministra spraw zagranicznych. Takim państwem są natomiast państwo Sikorscy. Kiedy na forach internetowych pojawiły się wpisy atakujące pana ministra i panią ministrową, pan minister pognał do prokuratora i spowodował pozamykanie wrażych forów. I tu rodzi się pytanie, czy pan Radosław Sikorski nie mógłby bez reszty poświęcić się życiu rodzinnemu i opieka nad żoną, a za politykę zagraniczną nie mógłby odpowiadać ktoś, kto ma choć minimalne kwalifikacje w tej dziedzinie? W ostateczności – mógłby się polską polityka zagraniczną nie zajmować nikt, byłoby z pewnością nie gorzej, a na pewno taniej, bo pan minister Sikorski łączy osobiste skąpstwo, przejawiające się na przykład założeniem w samochodzie najtańszej dostępnej na rynku instalacji gazowej (która wybucha, niszcząc samochód i dając asumpt do podejrzeń, że za eksplozję odpowiada sam pan minister, który nadął się ponad miarę i pękł) z brakiem umiaru, jeśli chodzi o wydatki z kasy publicznej.