zapusty

No to mamy koniec karnawału, ale pewnie ten koniec się nieco przeciągnie, bo to i początek był jakoś wcześniej, i do posypywania głowy popiołem nikomu się specjalnie nie spieszy, dopóki może sypać innym piaskiem w oczy.

Jest to obecnie ulubione zajęcie wielu osób prywatnych, zaangażowanych politycznie, oraz osobistości publicznych, zaangażowanych do sprawowania w państwie ról do których się niezbyt nadają, ale naprawdę perfekcyjnie wykonują je tylko profesjonaliści nie będący ani osobami prywatnymi, ani też funkcjonariuszami państwa, ale -na przykład- niezależnymi dziennikarzami albo anonimowymi blogerami.

Osobnicy o których mowa przejawiają zdumiewającą biegłość i takie zaangażowanie w proces sypania, że każdemu wpadają w oko jakieś miotane przez nich drobinki; nie zawsze jednak można na tej podstawie ustalić, kto właściwie zaangażował danego miotacza, zwłaszcza gdy potrafi on, jak to ekspert, dobrze wykorzystywać wiedzę, skąd aktualnie wiatr wieje i dokąd niebawem ma skręcić, a przy tym umiejętnie dobiera najwłaściwszy materiał operacyjny : kruszywo o odpowiedniej granulacji, żużel o stosownej temperaturze czy confetti o określonej kolorystyce.

Niestety, zdarzają się również prymitywne naśladownictwa owych wyrafinowanych technologii, i to z użyciem materiałów zastępczych, zwłaszcza przeterminowanego kitu, a ostatnio pojawili się nawet po nawietrznej amatorzy plucia pod wiatr ("z całą taką determinacją", że gdy braknie śliny, używają ekskrementów), nie mający zapewne pojęcia, że to, co wieje, to wiatr Historii - i wiać powinni razem z nim.

To nie żart, ale życzliwa wskazówka praktyczna.

***

W maleńkiej republice wolnych i równych blogerów trudno zapewnić każdemu realną równość z innymi, ale dość łatwo ustalić, jak kto korzysta ze swojej wolności i jak traktuje cudzą, a także kto, co i komu daje, a co odbiera.

Przez część karnawału -od dnia MBGromnicznej do dziś- parę
nieznanych mi bliżej osób odwiedzało mój blog głównie albo wyłącznie w celu wyrządzenia gospodarzowi jakiejś, na miarę swoich możliwości, przykrości.

Jest mi rzeczywiście przykro że pobudziłem akurat takie emocje, ale nie czuję się odpowiedzialny za interpretację zawartości moich felietoników - podobnie jak za za poziom intelektualnej i emocjonalnej dojrzałości ich odbiorców.

To, że nie wszyscy rozumieją, co piszę, i że nie wszystkim się to pisanie podoba, nie martwi mnie zupełnie, bo piszę dla siebie, tyle, że nie do szuflady, pozwalając ciekawym zerkać na efekty, jeśli mają na to czas i ochotę.

Niektórzy z nich wydają mi się wystarczająco dojrzali, by
ponieść konsekwencje kłamstw, insynuacji i zniewag pod moim adresem, którymi zaśmiecają środowisko - może przy okazji, może dla zabawy, a może z premedytacją.

Pomyślę i o tym, choć to bagatela wobec spraw naprawdę ważnych, bo czas zabaw właśnie się kończy, a zaczyna czas refleksji.

Każdy może go pożytecznie wykorzystać - i ksżdemu tego życzę.