NIE OTRZYMANO, NIE UDOSTĘPNIONO, BRAK ODPOWIEDZI, NIE UMOŻLIWIONO

Tak w skrócie wyglądał polski udział w pracach komisji MAK, co wynika wprost z załączonego polskiego komentarza do raportu. Strona rosyjska w zasadzie zignorowała 90% polskich wniosków badawczych.

W raporcie MAK-u nie ma obliczeń, nie ma dowodów, są nieczytelne taśmy i ich uszkodzenia. Autorem dużej jego części jest znany nam amator Amielin.

Najważniejsza częścią raportu jest prezentacja, która funkcjonuje już w internecie z profesjonalnie brzmiącym anglojęzycznym komentarzem oraz samego raportu anglojęzyczna wersja.

Cały świat mówi o pijanym dowódcy polskiego lotnictwa, który wymusił lądowanie, choć na poparcie tej tezy nie ma cienia dowodów, od badań toksykologicznych poczynając.

Od jutra polskie państwo podąży za swoją reprezentacją w piłce kopanej spadając o jakieś kilkadziesiąt oczek w rankingu państw poważnych.

Znajdzie się za Zimbabwe, bo co by nie powiedzieć o Robercie Mugabe to niepoważny on nie jest.

W czyjej głowie narodził się pomysł, że Rosja – ukrywając prawdziwe powody tragedii, pójdzie na jakiś tam kompromis i solidarnie podzieli się odpowiedzialnością zatapiając obok pilotów i generałów również jakiegoś Krasnokuckiego nie wiadomo, ale nie była to żadna z głów znad zimbabwiańskiej rzeki Limpopo. Była to głowa piłkarzyków znad Wisły i „gospodarzy domów” poważnych obywateli niemieckich.

Dla władz rosyjskich, które również niepoważne nie są , pułkownik Krasnokucki jest osoba zasługującą na o wiele większą ochronę wizerunkową niż szeregowy Tusk.

10 kwietnia 2010 roku należało wezwać na pomoc państwa NATO i przy ich wsparciu zażądać powołania wspólnej komisji międzynarodowej, a jeśli Rosja by się na to nie zgodziła, z góry zapowiedzieć, że nie uznajemy wyników prac jej nieumocowanych konstytucyjnie i nieodpowiadających przed nikim komisji.

Raport jest taki, na jaki wygląda na pierwszy rzut oka, i chyba pełnię jego wagi oddaje już jego datowanie, co bystrze wyłapał DelfInn: dochodzenie rozpoczęło się 10 kwietnia 2010 roku i zakończyło cztery miesiące wcześniej 10 stycznia tez 2010 roku.

W raporcie znajdują się opisy przedmiotów już nie istniejących, brakuje zdarzeń i ludzi istniejących, jak choćby funkcjonariuszy kontroli lotu, którzy nie mają imion i nazwisk a ponadto nie biorą udziału w akcji.

Wszystkie ofiary tragicznego lotu komisja uznała za obywateli polskich, aby nie drażnić obywateli amerykańskich i brytyjskich, których śmierć obywateli własnych mogłaby zniepokoić.

W szerokim zakresie raport MAK-u korzysta z rewelacji polskiej prasy brukowanej, jak choćby bredni o przebiegu tzw „incydentu gruzińskiego”, co – moim zdaniem, jest szczególnie perfidną wrzutką FSB, którą rzeczona (bardzo poważna) organizacja odpowiada na prosto w twarz na pytanie: „za co?”

Idąc dalej w naśladownictwie polskiej prasy komisja uparcie wplata konkluzje, supozycje i wnioski w rozdziały poświęcone opisowi stanu faktycznego, co o tyle zrozumiałe, że stany faktyczne w raporcie zawisają w próżni, skoro nie sa podparte obliczeniami i danymi.

W tak skonstruowanym świecie nawet 100 G przestaje dziwić, bo to już na prawdę wszystko jedno, czy nas obrzucą stoma, czy tylko jednym G.

Na pytanie, jaki jest stan polskiego państwa, odpowiedź jest jedna:

NIE OTRZYMANO, NIE UDOSTĘPNIONO, BRAK ODPOWIEDZI, NIE UMOŻLIWIONO.

Pozdrawiam