Prezydenci wszystkich Polaków

Większość prezydentów, która przytrafiła nam się po 1989 roku deklarowała, że są prezydentami wszystkich Polaków. To efektowny, ale nic nie znaczący slogan. Tylko Lech Kaczyński nie miał ambicji bycia "prezydentem wszystkich Polaków". Zdawał on sobie sprawę z isnienia w Polsce wpływowej grupy ludzi, którzy nigdy go nie będą uważali za swojego prezydenta – wiedział, że niezależnie od jego starań nie pozyska akceptacji beneficjentów komunizmu (i ich zstępnych). Prezydent Kaczyński obciążony był "wadą prawną" – nie posiadał pseudonimu, co czyniło go niezależnym, "niesterowalnym" i nie podatnym na szantaże.
W kraju postkolonialnym próbującym wyzwolić się z półwiekowych zależności, taka postawa wiązała się z ryzykiem (także dla rodziny prezydenta). Każdy następny prezydent, znając los Lecha Kaczyńskiego, musi brać pod uwagę to ryzyko już na etapie kandydowania.
Wbrew obiegowym opiniom, prezydent nie jest tylko "strażnikiem żyrandola", ale ma potężną władzę – o czym przekonaliśmy się 24 lipca.
Pamiętamy, w jakich dramatycznych okolicznościach udało się przeprowadzić ustawy reformujące sądownictwo – awantury, gaszenie świateł, wyrywanie mikrofonów, rzucanie kulkami z papieru w stół prezydialny. Nasi "obrońcy demokracji" byli naprawdę bardzo zmotywowani, by "było tak jak było", więc posłowie koalicji rządzącej musieli wykazać się determinacją.
Weta prezydenckie zaprzepaszczające ten wielki wysiłek spowodowały szok w środowiskach, które wyniosły prezydenta do władzy.
Pocieszano się, powtarzając slogan Gazety Wyborczej, że ta ustawa to "bubel prawny", że weta rozładują nastroje, że ustawa dawała zbyt dużą władzę ministrowi Ziobrze. Nawiasem mówiąc, trudno zrozumieć dlaczego sędzia "mianowany" przez Ziobrę miałby być "upolityczniony", a ci mianowani przez polityka PSL, aferzystę Jana Burego (przez 14 lat członka KRS) są "niezawiśli"?
Weta prezydenta nie zrobiły też żadnego wrażenia na brukselskich "obrońcach praworządności". Cyrk z grillowaniem Polski się nie skończył.
Prezydent Duda ambitnie założył, że będzie zasypywał podziały między Polakami i łagodził spory polityczne będąc "prezydentem wszystkich Polaków". Dlatego uznał, że mianujący sędziów KRS musi być "wielopartyjny". Problem w tym, że nie mamy systemu wielopartyjnego.Wielopartyjność była w dwudziestoleciu międzywojennych. Wszystkie ówczesne partie różniąc się programami, miały na celu dobro i samodzielny rozwój kraju (tylko zdelegalizowana Komunistyczna Partia Polski zakładała protektorat sowiecki). Dziś scena polityczna kraju przypomina tę osiemnastowieczną - są w zasadzie tylko 2 stronnictwa: niepodległościowcy i "realiści" zorientowani na patronów zewnetrznych. Porozumienie między tymi opcjami jest praktycznie niemożliwe, więc szanse na sukces mediacyjnych działań prezydenta nie wydają sie duże.

Prezydenckimi wetami szczególnie byli zawiedzeni ludzie zrzeszeni w klubach Gazety Polskiej.

To przeważnie byli członkowie "Solidarności", którym życie nie szczędziło gorzkich rozczarowań: erozji ideałów i spektakularnych upadków swoich przywódców.
Kluby Gazety Polskiej są prawdziwym przejawem społeczeństwa obywatelskiego pokazującym, że można działać wyłącznie z pobudek ideowych – bez dotacji z Funduszy Norweskich, czy Deutsche banku, bez grantów od Sorosza, czy stypendiów od Gazpromu.
Wielotysięczna rzesza ludzi poświęciła ogromną ilość czasu i energii na sukces wyborczy Andrzeja Dudy zbierając podpisy na listach, uczestnicząc w komisjach jako mężowie zaufania, roznosząc ulotki, rozlepiając plakaty.
Niejeden z klubowiczów zastanawiał się, czy cena za demonstrację prezydenckiej niezależności nie jest zbyt wysoka? Czyżby Adrian z "Ucha Prezesa" został stworzony specjalnie dla Najważniejszego Widza?
Zwolennicy teorii spiskowych przypomnieli sobie o przypadkach polityków, ktorzy zdobywali zaufanie, awansowali, a w pewnym momencie zostawali "odpaleni" i przystępowali do działalności właściwej (jeden taki nawet został wybrany Człowiekiem Roku Gazety Polskiej).
Niektórzy uważali nawet, że Andrzej Duda został narzucony wręcz Jarosławowi Kaczyńskiemu, bo przypomnieli sobie udział późniejszego prezydenta w krakowskich obradach knesetu w 2014 roku.

Aby przerwać spekulacje i uspokoić nastroje, zorganizowano w październiku Nadzwyczajny Zjazd Klubów Gazety Polskiej w Spale. Z klubowiczami spotkali się Jarosław Kaczyński i Antoni Macierewicz. Tłumaczono uczestnikom, że negocjacje z prezydentem są na ukończeniu, pozostaje tylko kilka szczegółów, przebiegają w miłej atmosferze itp. Jednak trudno było oprzeć się wrażeniu, że to "dobra mina do złej gry". Można było mieć nadzieję, że to tylko "konflikt czterdziestolatków" między ministrem Ziobro, a prezydentem (który zresztą karierę zawdzięcza ministrowi). Jednak po publicznej uwadze prezydenta o ubeckich metodach ministra obrony i słowach o armii, która "powinna być polska, a nie prywatna" okazało się, że istnieje także konflikt między "czterdziesto, a sześćdziesięciolatkiem". Prezydent przyjął narrację TVN o "bojówkach Macierewicza, które mogą być użyte do tłumienia demonstracji KOD".
Pierwsze jednostki Obrony Terytorialnej zostały utworzone nie w stolicy, tylko na wschodzie kraju (najbardziej zagrożonym). Warto wiedzieć, że brygada OT jest trzykrotnie mniej skuteczna od brygady zmotoryzowanej, ale 49 razy tańsza i znacznie zwiększa koszty ewentualnej agresji. Utrudnia również operacje wrogich komandosów, sabotażystów, "zielonych ludzików" itp. Jednostki OT były już tworzone poprzednio, ale po dojściu do władzy PO zostały zlikwidowane (ostanią rozwiązał min. Klich w 2010 roku), a Polska stała się jednym z nielicznych krajów pozbawionych komponentu terytorialnego w armii.
Uporczywe pogłoski o rekonstrukcji rządu i ew. zmianie na stanowisku ministra obrony świadczą, że wyraźne wzmocnienie polskiej obronności zaktywizowało środowiska zainteresowane tym, by "było tak jak było". Komuś zależy na tym, by czołgi nadal stacjonowały w Żaganiu broniąc przeprawy na Odrze, żeby ściana wschodnia była "strefą zdemilitaryzowaną", a wojsko składało się w znacznej mierze z mundurowych urzędników.

Podobno prezydent ma 300 doradców i cieszy się zaufaniem 70 % Polaków.
Doradcą Antoniego Macierewicza jest całe jego życie, w którym dokonywał zawsze właściwych wyborów.