Listy do niepoprawnych

Publikujemy kolejny list czytelników portalu.

Ponieważ uważam, że poruszę bardzo ważny problem, pragnęłabym
zachęcić do przeczytania moich słów w całości i do głębszej
refleksji nad nimi. Kilka dni temu zalogowałam się na forum IVRP.
Pragnęłam przeprowadzić badanie, by potwierdzić bądź wykluczyć tezę
o negatywnym wpływie bierności ludzkiej na sprawy polskie. W tym celu
posłużyłam się prostym porównaniem. Wszyscy wiemy, że Polska
współcześnie znajduje się w fazie rozbioru, który za sprawą środków
masowego przekazu postępuje w sferze mentalnej, a więc stwierdzenie, że
sytuacja jest przerażająca wcale nie jest wyolbrzymione, bo jeśli naród
wymiera ostatecznie, to jego śmierć postępuje dokładnie w taki sposób.
Postanowiłam przyrównać współczesnego prawicowego internautę do
żołnierza Armii Krajowej.

Napisałam, że "współczesna prawica niewiele ma wspólnego z szeregiem
AK", że "każdy daje z siebie 10%", że nie ma "żadnych struktur
lokalnych", że nikt nie wychodzi do ludzi, że nie ma wojny informacyjnej,
bo przeważnie jest to przekonywanie już przekonanych, że nikt nie nalepi
naklejki na samochód, ani nie zawiesi plakatu na słupie. Potem zapytałam
retorycznie gdzież batalion Parasol, Gustaw, Harnaś, Sokół, Ruczaj?" i
stwierdziłam, że "Jeszcze nigdy w historii Polski nie było tak, że w
obliczu realnego zagrożenia dla Ojczyzny i świadomości jego istnienia
podejmowano by tak dalece nierozsądne działania". Poglądy te prawidłowo
obrazują spory fragment rzeczywistości, a sposób w jaki zostały
przedstawione musiał napotkać na silną reakcją, ponieważ poruszyłam
miejsce, gdzie przemawiają emocje.

Pierwsza odpowiedź, którą zobaczyłam, wcale nie odbiegała od moich
przewidywań. Padło zdanie "A Pani co robi, żeby wygrać tę wojnę
informacyjną? Czy Pani walczy o tę "neutralną strefę"?". To klasyczny
przykład dysonansu poznawczego. Człowiek uświadamia sobie, że daje z
siebie tylko trochę, bo słabo działa w "realu", co koliduje z jego
wyobrażeniami o własnej osobie, bo gdzież tu żołnierz AK, i musi w
jakiś sposób rozładować powstałe napięcie emocjonalne. Pragnie
zachować się tak, by zignorować obserwację rzeczywistości i by dalej
móc oceniać własną osobę wysoko. Najlepiej spojrzeć na innych, bo
jeśli się widzi, że oni robią jeszcze mniej, to można poczuć się
lepiej. Odpisałam, parafrazując bodajże Reagana: "Nie pytaj o to, co
ktoś robi dla Ojczyzny, a zapytaj o to, co Ty dla Niej robisz! Bo tak
bawimy się w przerzucanie winy".

Później użytkownicy zaczęli obracać poruszoną przeze mnie kwestię w
żart, co także było redukowaniem dysonansu. "Czy mogłaby Pani
ostrożniej machać tym parasolem?" - napisał jeden z użytkowników.
Jeszcze inny bezradnie rozłożył ręce, starając się poprzez cytaty
moich wypowiedzi powiedzieć, że niewiele można zrobić, ponieważ ludzie
nie myślą. "I to by było na tyle" - podsumował. Ale nie zauważył, że
strona przeciwna nie wychodzi z takiego samego założenia i postępuje
prawidłowo.

Z grona osób, które wypowiedziały się w temacie, tylko jeden człowiek
pokusił się o refleksje, jednak nikt mu nie pomógł, bo większość
była zajęta walką z dysonansem, i przyczyna pozostała niezauważona.
Napisał: "wbrew pozorom sugerowanym wyżej (sugerowanym przez
użytkowników forum - przyp. aut.), bardzo celnie trachnęła nas kubłem
zimnej wody po łepetynach. Ręce opadają gdy patrzę na bierność
prawicowców w wymiarze lokalnym. Noż kuchnia kółka wzajemnej adoracji.
A jak przychodzi co do czego to patriotyczne imprezy chociażby postkomuchy
organizują bo prawicowcy owszem, ale jedynie gadać potrafią - robić
takich już nie. To prawda, że jest to forum dyskusyjne jedynie, ale w
"realu" wiecie panowie i panie, że tak jest jak napisałem"

Pragnę teraz spojrzeć na główną przyczynę. Rzecz rozbija się o
psychologię społeczną i rozproszenie odpowiedzialności.

Cytat: "Rachunek arytmetyczny sugeruje, że im więcej jest świadków
kryzysowego zdarzenia (np. wypadku samochodowego), tym większe jest
prawdopodobieństwo, że któraś z tych osób podejmie jakieś działanie.
Badania eksperymentalne i obserwacje pokazują jednak, że wraz ze
zwiększaniem się ilości świadków prawdopodobieństwo reakcji spada.
Zjawisko to nazwano rozproszeniem odpowiedzialności.

Przykład: Na zatłoczonym peronie nagle pewien człowiek traci
przytomność. Jest bardzo prawdopodobne, że przechodnie będą
"obojętnie" przechodzić obok leżącego i nie udzielą mu pomocy.
Prawdopodobieństwo udzielenia pomocy i wezwania np. pogotowia czy policji
jest znacznie większe (niemal trzykrotnie), jeśli utratę przytomności
widział tylko jeden obserwator.

Jeśli pojawia się zdarzenie, które oceniane jest przez świadków jako
wymagające jakiegoś działania, to przy większej ilości świadków owa
odczuwana konieczność rozkłada się na wiele osób, co jest przyjmowane
przez konkretne osoby jako mniejsza osobista odpowiedzialność za
podjęcie działania" (Wikipedia).

W czasach II WŚ kwestia odpowiedzialności została wyraźnie postawiona
przed każdym człowiekiem. Ludzie czuli odpowiedzialność i wstępowali w
szeregi AK, a jeżeli nie mogli, to starali się pomóc w inny sposób,
oferując żywność lub nocleg. W czasach internetu kwestia
odpowiedzialności nie została postawiona przed nikim. Ludzie nie czują
odpowiedzialności, tym bardziej że widzą jak działają inni. Nie
zawiązują się struktury lokalne i nikt niczego nie organizuje. Panuje
błędne przekonanie, że pisząc pomiędzy sobą na forum, czy prowadząc
blog, który głównie czytają inni blogerzy, robi się wystarczająco
dużo. W rzeczywistości takie działanie jest biernością. Pozwala ono
wyłącznie oszukać siebie i zachować czystość sumienia. Sam PiS nie
wystarczy. Polsce potrzeba czegoś jeszcze. Kluczowe znaczenie ma
organizowanie niezależnych struktur lokalnych, w myśl słów, mówiących
że "w jedności siła", struktur, które byłyby nastawione na
pozyskiwanie nowych członków, oraz które organizowałyby heppeningi i
prowadziły inną działalność w sferze informacji. Hasło "milion
blogerów" całkowicie mija się z celem. W tym miejscu pragnęłabym
pochwalić portal Niepoprawni.pl za próby kolportażu biuletynów.
Potrzeba nam jednak struktur lokalnych, które byłyby zdecentralizowane na
wzór struktury Solidarności Walczącej. Rzucam hasło: "Blogerze!
Wyczyść podwórko! Stwórz obwód AK!". Jeśli to wezwanie nie napotka na
odezwę ze strony blogerów, to ze smutkiem będę mogła do was
powiedzieć, że lepiej już teraz zapomnijcie o Polsce.

Pozdrawiam

Stanisława S.

http://pl.wikipedia.org/wiki/Rozproszenie_odpowiedzialno%C5%9Bci
http://ivrp.pl/viewtopic.php?t=5899&sid=ed1c84b846e16610d41dd0bf321d878a