Wróbel w garści

Zdaję sobie sprawę, że o rezygnacji (ponoć jeszcze nie nieodwołalnej) Tuska z kandydowania w wyborach prezydenckich, piszą wszyscy. Chciałbym znać prawdziwe motywy, ale, jestem, znów jak wszyscy, skazany na wróżenie z fusów.

Nie sądzę, aby ogłoszenie tego newsa miało odwrócić uwagę od przesłuchania Drzewieckiego, choć prawdę mówiąc jestem ciekaw, jak ten pan o wyglądzie i obyciu woźnicy dorobił się posiadłości na Florydzie, niezależnie od tego, od ilu kilometrów liczy się „sąsiedztwo”.

Wydaje mi się, że Tusk, który oczywiście „zwycięstwo miał w kieszeni”, a jego rezygnacja jest wręcz heroiczna (i całkiem niezrozumiała, szczególnie w świetle badań opinii publicznej, z których wynika, że większość uważa iż…. powinien tak zrobić). Może, a nawet na pewno zwycięstwo nie było wcale tak oczywiste, a wstyd w przypadku przegranej byłby nie do zaakceptowania, nawet, przy największym natężeniu działań PR-u i samooszukiwania się biedaków, maltretowanych „dysonansem poznawczym”.

Moim skromnym zdaniem Tusk nie może kandydować, zgodnie ze starym przysłowiem: „Lepszy wróbel w garści, niż gołąb na dachu”.

Przez lata i lata PO starało się udowodnić, że prezydent niewiele może, a nawet szkodzi. Najpierw jako opozycja, potem jako koalicja.

Ciekawe, że patron Tuska, o czym się już zapomina, Wałęsa, „falandyzował” (czyli naginał do granicy złamania, załatwiając sobie popierające interpretacje usłużnych „konstytucjonalistów” i oczywiście - „autorytetów) prawo, żeby mieć więcej do powiedzenia. Dodajmy jeszcze „obiady Drawskie”, czyli przygotowania do puczu wojskowego… Niestety, co się osłabiło, tego się nagle nie wzmocni.

Premier ma realną władzę i szansę kontrolowania Służb Specjalnych (ostatnio „wyprostowano” CBA) jeszcze przez niemal dwa lata. I…. odwrotnie :):):)

Zastanawiam się, czy Tusk nie przeprowadza prostego wyliczenia. Jeśliby wygrał, a nie jest to wcale takie pewne, stałby się (zgodnie z zasadą Petera)” „swobodnie unoszącym się wierzchołkiem”, czyli szacownym… nikim. O to, żeby prezydent był ciągle atakowanym zerem, już Platforma zadbała, więc doświadczenia pokazują, jak jest i może być. A to się nie skonsultuje, a to się „zinterpretuje”, a to się w ostateczności zawróci samolot, albo się go zwyczajnie nie da… Już lepiej, żeby prezydentem został Komorowski (równie leniwy miglanc), Palikot, a nawet Olechowski czy Cimoszewicz, zresztą ktokolwiek…. Zawsze można ich potraktować konstytucją i konstytucjonalistami, a dołożyć z boku chamskimi atakami i pomówieniami. Gdyby Tusk przegrał… No, gdyby przegrał, choć ma oczywiście sto procent szans na wygraną, byłby mniej niż nikim (czyli mniej niż prezydentem”.

Wracając do przysłowia i metafory. Wiemy już, co jest lepsze.
Chciałbym jednak zapytać, czyja jest garść, która ściska władzę??? Postkomunistyczni politycy to tylko ptaszki (najczęściej oswojone z niewolą, bo „oszołomskie” się tępiło i będzie tępić, jeśli same nie rozwala się o kraty). Ptaszki, które ściskają niczego, poza poprzeczką w klatce z karmidełkiem. Kto ściska polityków za… ptaszki?