Grunwaldzka sromota

. ,
  W wyniku  pokoju toruńskiego w lutym 1411 Polska, nie zyskała niczego, nawet zwrotu kosztów wojny,  Zagrażający jej potwór, choć osłabiony, przeżył i przepoczwarzył się w Prusy, kolebkę nowoczesnego państwa niemieckiego. Wielki triumf, wielkie zwycięstwo. Tylko czyje?

Człowiek, który uratował Zakon, Heinrich von Plauen, już  jako Wielki Mistrz Zakonu,  pod koniec 1410 w Raciążu, gdy pertraktowano warunki pokoju, tak przedstawił Jagielle sytuację Krzyżaków z lipca tamtego roku:

"Zdarzały ci, Miłościwy Królu, nieba i sam los przychylny po trzykroć najszczęśliwszą porę, w której mogłeś zamek malborski z łatwością zdobyć i kraje zakonu krzyżackiego na zawsze opanować, ale nie umiałeś ze sposobności korzystać. Najpierw, kiedy poprzednika me­go, Ulryka, i wszystkie jego wojska pokonałeś i zniosleś prawie do szczętu, bo gdybyś był zaraz nazajutrz kilka tylko chorągwi posłał pod zamek malborski, byłby ci się poddał niezawodnie, małą bowiem i na­der słabą miał załogę. Drugi raz po wzięciu miasta Malborka, gdybyś był niebawem uderzył na zamek, albowiem przez wyłom pomiędzy Wisłą a zamkiem zrobiony, którego w trwodze i zamieszaniu napra­wić nie pośpieszyliśmy, mogło wojsko twoje wedrzeć się do zamku. A trzeci raz  gdybyś tylko do dni piętnastu przedłużył oblężenie, tak bowiem byliśmy ściśnieni niedostatkiem i głodem, że na wszystek lud strzegący zamku mieliśmy już tylko dwa barany i trzy połetki sło­niny. Zabrakło przy tym i chleba i z tej przyczyny panować poczęła biegunka. Zgoła nie mogliśmy już dłużej wytrzymać oblężenia, gdy­byś ty przy nim chciał wytrwać."

To "gdybyś (,,,) chciał" należy odnieść do wszystkich wydarzeń, które nastąpiły bezpośrednio po Grunwaldzie
Slimacze tempo pochodu spod Grunwaldu pod Malbork, opóżnianego co chwila rozkazami popasów, wstrzymywanie przez króla szturmów w momentach gdy groziły zajęciem zamku, przepuszczanie gońców i wreszcie odesłanie oddziałow litewskich, to ogólnie znane fakty. 
Za to nie wspomina się o skutkach, tej niesamowitej indolencji Jagiełły  dla pruskiego mieszczaństwa i rycerstwa, które opowiedziało się po stronie Polski. Pierwsze,  władze polskiego króla, uznały Gdańsk i Elbląg, a za nimi reszta Prus. Krzyżacy utrzymali się w Królewcu, Brandenburgu i Ragnecie. Całe Pomorze, Warmia i Mazury znalazły się w ręku polskim.  Istotny był zwłaszcza Gdańsk przez który szedł cały polski handel zbożem i drewnem.  Opłaty celne z tego tytułu, stanowiły w poprzednich latach, przeszło połowę dochodów Zakonu.
Wystarczyło wycofać się spod Malborka i wszystkie te zdobycze diabli wzieli. Widząc słabość  króla, jedyny krzyżacki komtur, który przeżył Grunwald (bo go tam nie było), von Plauen. dysponujący  niewielkimi siłami, które ściągnął z Inflant, zajmował bez walki jedno miasto za drugim. Rozprawiał się z wszystkimi, którzy opowiedzieli się po stronie polskiej.  Można by powiedzieć, że zostali oni przez Polaków zdradzeni.  Można by...
Gdyby sami Polacy nie czuli się podobnie. Przymuszeni  do wojny, która do niczego nie była im potrzebna i tylko psuła interesy, ograniczyli się do ostentacyjnego okazywania królowi pogardy. Co według niektórych,  ukształtowało nasze narodowe zaufanie do władzy  na zawsze...
I jeszcze jeden cytat z Długosza:

"(...)Mniemał (Jagiełło ) wraz z Aleksandrem (Witoldem), wielkim książęciem litewskim, że dosyć miał na tym, iż Litwa odzyskiwała swoją całość, choć z krzywdą i uszczuple­niem królestwa polskiego, które winien był na pierwszym mieć wzglę­dzie. Lubo zaś panowie radcy czuli bardzo tak wielką królestwa stra­tę, nie śmieli jednak nic przeciw niej mówić, aby króla i książęcia nie obrazili. A tak przez największą nieroztropność króla i książęcia, rów­nie jak panów radnych, sławne owo i pamiętne pod Grunwaldem zwy­cięstwo na nic prawie, owszem, na sromotę wyszło, gdyż żadnej kró­lestwu polskiemu nie przyniosło korzyści; Litwa tylko znakomite zebrała z niego plony."

Rzeczywiście, bezpośrednio na Grunwaldzie nie zyskaliśmy nic, za to dziś mamy okazję, z piwem w garści, poobserwować zmagania  dżentelmenów w blaszakach, posłuchać łopotu proporców i nie popsuje nam przyjemności widok paru Brandenburczyków, którzy przyjechali  popatrzeć, co właściwie ich dziadowie pomścili pod Tannenbergiem.

.