"W pustyni i w puszczy" według prof. Środy

Niedawno pewna slawistka dopatrzyła się w „Kamieniach na szaniec” wątków miłości gejowskiej łączącej bohaterów książki.

Teraz, w okresie matur z języka polskiego, prof. Środa zajęła się Sienkiewiczem i powiedziała nam co naprawdę „poeta miał na myśli”. Według niej powieści Henryka S. uczą niewłaściwego patriotyzmu i wykrzywiają psychikę małych czytelników, z których potem wyrastają duzi PiSowcy, rasiści i faszyści.

Czytałem w dzieciństwie różne książki przygodowe, m.in. powieści Verne’a i Sienkiewicza oraz przygody Tomka Wilmowskiego.
Do dzisiaj sądziłem, że to znakomite książki dla młodych chłopców. Pokazują ciekawe przygody dziejące się na różnych kontynentach. Ich bohaterowie (Tomek, Staś) są niewiele starsi od czytelnika, a doskonale radzą sobie w świecie. Stanowią oni godny wzór do naśladowania dla młodego czytelnika, który identyfikuje się z nimi.

Jednak gdy przyjmie się punkt widzenia Środy i głębiej zastanowi nad treścią powieści Sienkiewicza, to włosy stają dęba (nawet na łysych głowach).

Weźmy na przykład takie „W pustyni i w puszczy”.

Niby jest to rewelacyjna powieść dziejąca się w egzotycznej Afryce. Poznajemy spory kawał kontynentu, a bohaterowie, mimo wielu problemów, wychodzą cało z wszelkich opresji i całość kończy się happy endem.
Ale jak to głębiej przeanalizować to wychodzi prawdziwy horror. No bo co my tam mamy?

Zaraz na początku 15-letni Staś zabija ze sztucera kilku Arabów. Czyli mamy rasizm i zapoczątkowanie wojny religijnej, bo ofiary były pokojowo nastawionymi wyznawcami Allaha. To przykład szkodzący polityce multi-kulti. Może on stanowić inspirację dla uczniów, którzy potem biorą broń rodziców i zaczynają strzelać w szkołach do swoich kolegów i nauczycieli. Breivik pewnie zaczytywał się w Sienkiewiczu.

Staś to typowy psychopata i przyszły seryjny zabójca – mając tylko 15 lat zabił z zimną krwią kilka osób. Prawdopodobnie wcześniej, gdy był młodszy, wyrywał nóżki skarabeuszom, a potem skrzydełka flemingom. Hitler i Stalin w jego wieku to przy nim grzeczni harcerze, a Hannibal Lecter mógłby się od niego wiele nauczyć.

Dziwne jest to, że Sienkiewicz wstydliwie pominął wątek erotyczny. Przecież wiadomo, że najsilniejsze libido jest u nastolatka, a potem z wiekiem maleje. A tutaj autor nic nie pisze o tej sferze życia Stasia. Możemy jednak ze 100-procentową pewnością przyjąć, że ten jurny nastolatek nie żył w celibacie, lecz często i ochoczo korzystał z 8-letniego ciałka małej Nel. Tak więc mamy tutaj przykład przemocy seksualnej, a przy tej różnicy wieku można nawet mówić o pedofilii.

Ciekawe co by było kilka lat później. Sienkiewicz nie napisał sequela, ale można założyć, że losy Stasia i Nel przypominałyby to co znamy z filmów "Urodzeni mordercy" i "Bonnie i Clyde". Ta zdemoralizowana para przemierzałaby Afrykę wzdłuż i wszerz rabując banki i mordując wszystko co się rusza.

W powieści Sienkiewicza godny potępienia jest również propagowany tam rasistowski stereotyp. Kali i Mea są ukazani jako służący Stasia i Nel. Czarnoskórzy są kimś gorszym od białych, nadają się tylko na niewolników. Nie są w stanie sami poradzić sobie w dżungli bez pomocy białego Bwana Kubwa.

Podsumowując — książki Sienkiewicza są szkodliwe, należy je spalić, a potem napisać od nowa. W zamian na listę lektur można wprowadzić Gombrowicza, Pilcha oraz takie pozycje jak "Mała książka o kupie" czy "Monologi waginy".