Sondaże, oburzeni i protesty

  Nie wszystkie sondaże są nagłośnione przez media. Przykładem jest sondaż CBOS ze stycznia 2013 omówiony w depeszy PAP dopiero 4 marca /TUTAJ/. Dotyczy on poparcia dla partii politycznych. Czytamy w nim:

  "34 proc. badanych uważa, że żadna z istniejących partii nie reprezentuje ich poglądów czy interesów; 21 proc. wskazuje w tym kontekście PO; 14 proc. - PiS, a po 6 proc. - PSL i SLD - wynika z sondażu CBOS. (...) Jak wynika z badania, brak swojego przedstawicielstwa najbardziej odczuwają osoby w wieku 25-54 lata; wyższy poziom alienacji charakteryzuje też mieszkańców wsi (39 proc.)".

  Na zakończenie stwierdzono: "Twórcy sondażu wskazują, że poziom partyjnej identyfikacji jeszcze nigdy nie był tak niski jak obecnie. Podkreślają, że brak identyfikacji politycznej idzie w parze z brakiem zainteresowania życiem politycznym w ogóle. Jak bowiem podaje CBOS, 87 proc. badanych deklaruje brak zainteresowania wydarzeniami politycznymi.".

  Trudno uważać sondaże CBOS za wiarygodne, ten jednak dobrze zgadza się z tym, co napisał bloger Zebe w notce p.t. "Rybnik: sondaż - klęska partii politycznych" /TUTAJ/. Podał on wyniki badania przeprowadzonego przez wyborami uzupełniającymi do Senatu w Rybniku:

  "Aktualne wyniki sondażu:

 Paweł Polok (RAŚ) - 50.5 %

 Józef Makosz (były prezydent Rybnika) – 31.9 %

 Piotr Masłowski (niezależny) – 8.2 %

 Grażyna Kohut ( niezależna) – 4.9 %

 Janusz Korwin – Mikke (Nowa Prawica) - 2.4 %

 Bolesław Piecha (PIS) – 1.3 %

 Mirosław Duży (PO) – 0.4 %

  Pozostali kandydaci liczeni są w promilach.".

  Jak widać kandydaci "partyjni" otrzymali nieco ponad 4% głosów. Przypomniała mi się od razu moja notka "Znikające elektoraty" z października 2011 r. /patrz /TUTAJ/, przypomnienie - /TUTAJ//. Zauważyłam w niej że między 2007, a 2011 rokiem cztery partie, obecne w zeszłej kadencji w parlamencie, straciły ok. 1/5 wyborców. Ten odwrót od polityków i ich partii staje się coraz wyraźniejszy.

  Odpowiedzią na to jest ostatnio zmiana języka. Nie mówi się już o tworzeniu partii politycznych, tylko o tworzeniu ruchów społecznych. Tak więc po Marszu Niepodległości narodowcy ogłosili powstanie Ruchu Narodowego, a w sobotę 16 marca 2013 odbyło się w Gdańsku spotkanie ruchu społecznego "Platforma Oburzonych" zainicjowanego przez Pawła Kukiza i Piotra Dudę, szefa "Solidarności".

  Z tych dwóch inicjatyw, szanse powodzenia ma Ruch Narodowy, mający wyraziste, patriotyczne hasła i potrafiący przyciągnąć liczne rzesze młodzieży. Sądząc po pierwszych reakcjach, "Platforma Oburzonych" podzieli wkrótce los PJN i SP. W Internecie zwolennicy prawicy pisali prawie wyłącznie o "Bolku II" i naiwnym Kukizie. Szczególnie ostro krytykowano wysunięty przez Dudę pomysł listu do prezydenta Komorowskiego. Wypowiadający się w Onecie.pl przeciwnicy PiS jednogłośnie określali tych z "Platformy Oburzonych" jako "pisowców."

  O ile władze narodowców wyraźnie się boją, to o inicjatywie Kukiza i Dudy wypowiadali się w tonie lekceważącym. Najważniejszą wadę tego nowego ruchu wychwycił Stanisław Żelichowski z PSL /TUTAJ/:

  "- To raczej Platforma Odrzuconych. 80 proc. z tych, którzy spotkali się w Stoczni Gdańskiej, przewinęło się przez politykę. Na Zachodzie Oburzeni to młodzież, a tam [w Gdańsku] ja bym był młody -".

  To prawda. Przeglądałam zdjęcia z tego spotkania. Na sali dominowali ludzie w średnim wieku i starsi. Z krytyką spotkały się pomysły Piotra Dudy dotyczące form protestów społecznych. Wypomniano mu fasadowość i nieskuteczność jego działań w sprawie emerytur. Kwestionowano pomysł czterogodzinnego strajku na Śląsku oraz manifestacji przed Urzędami Wojewódzkimi 26 marca.

  Coś w tym jest. Ostatnio wielu powołuje się na przykład Bułgarii. Tam jednak manifestanci odnieśli sukces, bo wykazali się nieznaną u nas determinacją. Przez dziesięć dni, codziennie, dziesiątki tysięcy Bułgarów wychodziły na ulice pod policyjne pałki i demonstrowały przeciw politykom /Bułgaria jest 4,5 raza mniejsza od Polski/. Doszło do tego, że tamtejszy patriarcha Nikon musiał wezwać wiernych, by przestali dokonywać samospaleń /były co najmniej trzy takie przypadki/.

  U nas natomiast zwołuje się manifestację, często jest ona nawet liczna, ale trwa kilka godzin i ludzie się rozchodzą. Następna jest za parę miesięcy. Władze po prostu to przeczekują i tyle. Być może, w Polsce jest jeszcze zbyt wcześnie na naprawdę ostre protesty.