Żyję w związku partnerskim - i co mi zrobicie?

Żyję w związku partnerskim, tzn. mam partnera i z nim żyję. Nie posiadam na to odpowiedniego dokumentu, więc musicie wierzyć mi na słowo. Jeśli chodzi o przyszłość moją i mojego konkubenta (notabene uwielbiam to słowo), to mamy przed sobą trzy możliwości – rozstanie, ślub albo zachowanie statusu quo.
Zatrzymajmy się więc na chwilę przy tej ostatniej, najmodniejszej ostatnio alternatywie. Jeśli zdecydujemy się na to, aby żyć w niesformalizowanym związku, to co to właściwie dla nas oznacza? Dyskryminację ze strony państwa? Społeczny ostracyzm? Bycie obywatelem drugiej (albo i trzeciej) kategorii? Chyba nie. „Chyba”, bo może ktoś mnie już jawnie dyskryminuje, a ja jeszcze tego nie zauważyłam. Ale nawet biorąc pod uwagę tę drugą możliwość, nie jest jednak tak tragicznie, skoro ewentualne reperkusje nie są nadto zauważalne.
Tak więc ja i mój chłopak nie znajdujemy się w dużo gorszej sytuacji aniżeli małżeństwa. Może czeka nas co najwyżej wypełnianie więcej świstków papieru, w rodzaju rozmaitych upoważnień et cetera, ale we wszechogarniającej nas biurokracji nie jest to nic nadzwyczajnego. Może mamy również gorszą zdolność kredytową niż małżeństwa, ale czy w tym miejscu ustawa o związkach partnerskich wiele by zmieniła? Dla banku - nie sądzę.
Możemy odwiedzać siebie w szpitalu (po uprzednim wyrażeniu zgody), odbierać listy z poczty, dziedziczyć po sobie po wcześniejszym załatwieniu formalności. Jakbyśmy się uparli i zaparli, że żadnego ślubu nigdy nie będzie, to przecież nie przeszkodzi nam to w codziennej egzystencji. Możemy sobie kupić razem mieszkanie, mieć piątkę dzieci, kota i psa, a nawet mówić do siebie per „mężu” czy „żono”, czy nosić na palcach obrączki. Prawo daje nam tę możliwość. Albo inaczej – na pewno nam jej nie odbiera.
Oczywiście, sytuacja niesformalizowanych związków hetero i homoseksualnych różni się nieco od siebie, bo my możemy wziąć ślub, a oni nie. Ale jeśli dobrze rozumiem, nikt jeszcze nie walczy w Polsce o małżeństwa dla gejów i lesbijek, a „jedynie” o związki partnerskie, w których i tak mogą żyć, i nikt ich za to represjonował nie będzie.
Oczywiście dla młodych, wykształconych z wielkich ośrodków to, że w Polsce nie można jeszcze sformalizować nieformalnego związku (co już samo w sobie stanowi absurd), jest dowodem na polski ciemnogród, rydzykowskie macki oplatające społeczeństwo i polityków, oraz jest potwierdzeniem tego, że Polaczki są zacofane i skrajnie nietolerancyjne, i zaraz poleciałyby bić pedała albo katować bękarta samotnej matki. No cóż, jak ktoś żyje w matriksie, to nie ma takiej siły, żeby go z niego wyciągnąć, pod warunkiem że sam będzie tego chciał. Ale co jest faktycznie tak straszliwego w tym, że w Polsce nie można (przynajmniej na razie) żyć legalnie na kocią łapę (i znowu oksymoron; że też lewica nie zastanowi się dłużej nad tym co wygaduje)? Chcecie formalizacji to weźcie ślub, choćby tylko cywilny. Jak nie, to przestańcie zawracać ludziom głowy. Najbardziej śmieszą mnie te utyskiwania rzekomo dyskryminowanych i ciemiężonych konkubin i konkubentów, którzy nie wierzą w żadne papierki, bo ich miłości nie da się ubrać w prawnicze ramy, ale jednocześnie tej samą miłością nie mogą się cieszyć bez spisania jej u notariusza (czy kto to tam ma za to odpowiadać).
I tu wracamy do problemu związków homoseksualnych, o ile taki problem faktycznie istnieje. Jak już napisałam – jeśli dwóch gejów lub para lesbijek żyje ze sobą, może nawet wychowuje dzieci, to ten złowrogi, polski zaścianek, choćby i bardzo tego pragnął, im w tym nie przeszkodzi. Natomiast, jeśli geje czy lesbijki chcieliby wziąć ślub, to faktycznie pojawiłby się tutaj problem. Ciekawa jestem tylko, ilu gejów faktycznie zdecydowałoby się na zalegalizowanie swojego związku. Sądzę, że niewielu, bo homoseksualistów żyjących w stabilnych, „długodystansowych” relacjach (dodam jeszcze - monogamicznych), można policzyć na palcach jednej ręki. Jak ktoś mi nie wierzy, to niech wkręci się w „środowisko” i przekona się na własne oczy, jak to naprawdę jest z tą wielką miłością, wiernością i statecznością wśród homoseksualistów. Nie twierdzę oczywiście, że heteroseksualiści są wolni od zdrady, przygodnych związków itp. ale dysproporcje między tymi dwoma grupami są widoczne już na pierwszy rzut oka.
No dobrze, ale póki co, nie ma jeszcze postulatu o ustanowienie homoseksualnych małżeństw, więc o co chodzi z tym całym jazgotem i wstydem na cały świat? Czy takie larum podnosi się nie dlatego, że ktoś jest rzeczywiście dyskryminowany, a dlatego, że ma być to pierwszy stopień do całkowitego zrównania związku kobiety i mężczyzny ze związkiem homoseksualnym? Nikt jeszcze oficjalnie o tym nie mówi, biorąc przykład z dokonań społeczności LGBT na Zachodzie. Najpierw związki partnerskie, żeby ułatwić tym biednym ludziom życie codzienne. Później małżeństwa. Potem adopcje. Na końcu mamy zmuszanie księży do udzielania ślubów homoseksualistom, zamykanie „nietolerancyjnych” w gettach i dyskryminację rodzin heteroseksualnych przy adopcji dzieci, po to właśnie, żeby nie dać sobie przykleić łatki homofoba?
Nie gdzie tam, to przecież w ogóle nie o to chodzi. Przynajmniej na pewno nie w Polsce.
Chyba że komuś znowu się coś uleje, jak np. Palikotowi z koniecznością wyrzekania się polskości. Ale na wszystko przyjdzie jeszcze czas. Niestety.