Starsza pani. Dedykuję mojej J.

Starsza pani. Mogłaby być moją mamą a przecież ja jestem z "dobrego", Braci Kaczyńskich rocznika. Poznałyśmy się przypadkiem, po Katastrofie Smoleńskiej.Wtedy ludzie o podobnej wrażliwości lgnęli do siebie, odnajdywali się w jakiś magiczny sposób, wspierali wzajemnie i pozwalali nie zatracić się w rozpaczy i gniewie.
Przez 10 lat dzieliło nas parę uliczek, nie wiedziałyśmy o sobie nic, zapewne nie raz mijałyśmy w parku, sklepie, na ulicy.
Wkrótce po 10.04.2010 jakiś niepojęty magnes przyciągnął dwa ludzkie okruchy do siebie. I tak już zostało.
Moja J.dostaje co miesiąc malutką emeryturę, z której jakimś cudem udaje jej się odłożyć na kolejną książkę, niezależną prasę i miseczkę mleka dla bezdomnych kotów.
I te koty, to jedyne co wpisuje się w schemat starszej kobiety. Poza tym, w schemacie się nie mieści. Schemacie marudnej staruszki rozprawiającej wiecznie o chorobach i zalegającej na kościelnym klęczniku.
Oczytana, śledząca z najwyższą uwagą wydarzenia w Ojczyznie, zawsze gotowa na miarę swych sił propagować niepopularny patriotyzm.
Zawstydza mnie swoim oczytaniem i jasnością ocen. Bez internetu i innych zabawek dzisiejszych czasów.
Z jej inicjatywy we dwie byłyśmy mężami zaufania w czasie ostatnich wyborów, co może gdzie indziej nie było niczym nadzwyczajnym, ale w naszym specyficznym miasteczku było sporym zaskoczeniem.
Obie jechałyśmy na spotkanie z Jarosławem Kaczyńskim, ale to ona pamiętała o paru serdecznych zdaniach, spisanych na karteczce i odczytanych ku naszej radości przez prowadzącego spotkanie i ciepło skomentowanych przez Jarosława.
Moja J. pamięta o wszystkich ważnych rocznicach, o fladze z kirem 10.04, fladze dumnej 11.11, to ta starsza kobieta wywalczyła po Katastrofie obecność księgi kondolencyjnej, bo "gminni" sami z siebie takiej potrzeby nie odczuwali.
W trudnych dla prawicy chwilach wysyła krzepiące listy na Nowogrodzką - nie oczekując odpowiedzi. To taki imperatyw patriotki starej daty.
Jej wspomnienia to temat na książkę : od dotkliwych kar gdy jako ośmiolatka nie chciała okazać miłości i wdzięczności Stalinowi, i wolała symulować omdlenie, niż recytować kretyńskie wierszyki "ku czci", poprzez nieustanny maraton prześladowań na uczelni, i na każdym odcinku życia, bo kochała Polskę i nie kryła tego. Nigdy.
Wywleczona w nocy z mieszkania w stanie wojennym, z interny zwiała. W tym czasie katowano jej męża, który wkrótce zmarł.
To tylko takie strzępki wspomnień, którymi dzieli się przy herbacianych spotkaniach.
Jest schorowana, serce już tylko z przyzwyczajenia bije, ale nie zadręcza tym otoczenia. Za to o Polsce może bez końca.
Jeszcze jedno, co mnie urzeka w mojej J. : poczucie humoru, w tym na własny temat ! I - to już wręcz rozczula : jest kobietą, która potrafi pójść do fryzjera i zrobić sobie modne ...pasemka!
Jest niezwykła i kochana.
Parę dni temu podarowałam jej krzyżyk smoleński. Mała rzecz, ważny symbol, duża radość.
I ta niewymuszona radość, ta rozterka : " czy lepiej przypiąć do garsonki, czy może do sweterka" , były impulsem do tej notki.
Rozejrzyjmy się, tacy ludzie jeszcze żyją. Jeszcze.
I podarujmy im smoleński krzyżyk. Docenią ten gest.