Zamach w Smoleńsku - przebudzenie

Rozpoczynam od sformułowania, od którego teraz będę zawsze zaczynał teksty odwołujące się do smoleńskiej tragedii. Sformułowanie takie jest uzasadnione, bowiem zbyt wiele faktów świadczy o tym, że katastrofa pod Smoleńskiem nie była „zwyczajna katastrofą”, lecz wydarzyła się na skutek działań osób trzecich, które świadomie do niej doprowadziły.

Oczywiście osobną kwestią jest odpowiedź na pytanie, kto jest bezpośrednio odpowiedzialny, jednak już teraz można określić, kto był wykonawcą poleceń i w jakich sposobów używają zamachowcy, aby uniknąć odpowiedzialności. Nie bez znaczenia są zapewne silne, historyczne powiązania polityczne i biznesowe wśród osób na wysokich stanowiskach państwowych w Polsce i Rosji. Można wręcz powiedzieć, że śledztwo, od początku, obstawione jest „właściwymi ludźmi”, których zadaniem jest „rozmydlanie” odpowiedzialności, wprowadzanie opinii publicznej w błąd, wprowadzanie do obiegu medialnego kłamstw i przeinaczeń, oraz stosowanie szeroko rozumianej dezinformacji. Grono „zawodowców” zostało oczywiście, przez ostatnie dwa lata, rozszerzone o tzw. pożytecznych idiotów, którzy, w istocie, idiotami nie są, lecz pełnią równie ważną funkcję (część z nich zapewne nieświadomie – wprowadzona w błąd przez „zawodowców”) – stanowią silna grupę „klakierów” dla aktorów tego teatru – skutecznie zagłuszając głosy zdrowego rozsądku tych, którzy poddają w wątpliwość „oficjalną narrację”

Można zauważyć, że schemat jest zawsze taki sam. Gdy tylko pojawi się możliwość skorzystania z opinii niezależnych ekspertów, biegłych, lub naukowców, polska strona od razu poszukuje pretekstu do odmowy. Najczęściej są to wyimaginowane przeszkody prawne, które nie pozwalają np. nawet na samo uczestnictwo, w czynnościach śledczych, pełnomocników rodzin ofiar. Mowa tu oczywiście o prof. Badenie, któremu odmówiono nie tylko przeprowadzenia tych czynności, ale również ich obserwacji – co jest w tym przypadku znamienne i wpisuje się w charakter prowadzenia „czynności wyjaśniających” sterowany przez „czynniki zewnętrzne”.

Podobnie zauważalna jest również nagonka na Zespół Parlamentarny pod kierownictwem Antoniego Macierewicza. I choć każdy, zdrowo myślący człowiek, po przeanalizowaniu prac Zespołu, powinien zauważyć, że prowadzone są one wyjątkowo szczegółowo i metodycznie, zaś wszelkie ustalenia są dodatkowo wielokrotnie weryfikowane – zarówno poprzez badanie zgromadzonego materiału przez niezależnych biegłych, jak również poprzez weryfikację z zeznaniami świadków. Jak dotąd nie znalazł się nikt, kto w sposób bezsprzeczny byłby w stanie podważyć te ustalenia.

Charakter działań „oficjalnych czynników” pozwala stwierdzić nie tylko, że na Siewiernym doszło do rzeczywistego zamachu na polską delegację, lecz również doszło do zamachu stanu, którego konsekwencją jest wasalizacja Polski wobec naszego wschodniego sąsiada, a prawdopodobnie także wobec Niemiec.

Pomoc udzielona bandycie oznacza współudział w przestępstwie. Konsekwencją „bratnich uścisków” pomiędzy naszym rządem a Putinem jest coś więcej niż polityczny szantaż, któremu nie chciał poddać się prezydent Lech Kaczyński. Należy tutaj przypomnieć choćby wojnę w Gruzji, gdzie Lech Kaczyński nie tylko stanął na „linii ognia”, ale również jednoznacznie określił, która strona jest najeźdźcą, a która broni swojej niepodległości. Tym samym Prezydent Rzeczpospolitej stał się wrogiem Rosji, ze wszystkimi konsekwencjami, wynikającymi z doktryny wojennej tego mocarstwa. Finałem była fizyczna likwidacja polskiego prezydenta, która dokonała się 10 kwietnia 2010 roku, na małym wojskowym lotnisku w Rosji.

Nie chcę po raz wtóry opisywać tego, co już zostało opisane przez wielu specjalistów różnych dziedzin, lub nawet zwykłych obywateli, którzy poruszeni rozmiarem tragedii, napisali na wszelkiego rodzaju forach internetowych i blogach setki, a może tysiące tekstów i wypowiedzi, w których próbują na swój sposób rozwikłać zagadkę Siewiernego. Być może wiele z tych prób jest uczciwa i opiera się na rzetelnej wiedzy z zakresu lotnictwa, mechaniki, prowadzenia badań, czy znajomości procedur. Niektórzy jednak chcą, aby na światło dzienne nigdy nie wypłynęły okoliczności tej zbrodni i za wszelka cenę starają się przeszkadzać w odkryciu prawdy. Robią to w różnoraki sposób. Albo zmyślają niestworzone historie, które potem starają się uwiarygodnić, albo usiłują podważyć niezaprzeczalne fakty lub wyliczenia, stosując przy tym metodę „kakofonii sprzecznych informacji”.

Odbiorcy tych informacji nie są w stanie stwierdzić, co z tego jest prawdziwe i tym samym wszystkie informacje przestają być wiarygodne – nawet te, które w rzeczywistości są rzetelnym odzwierciedleniem rzeczywistości. Największa jednak nagonka spotyka tych, którzy bezpośrednio uczestniczą w odkrywaniu prawdy. Próbuje podważać się ich autorytet, lub osiągnięcia naukowe, a gdy to nie wystarcza używa się słów – wytrychów, które zmierzają do tego, aby stwierdzić, że wszystko, co robią ma podłoże polityczne.

Można również przypuszczać, że w „sprawie” tej użyto również znacznie niebezpieczniejszego oręża, jakim są metody stosowane przez „spec-służby” – szantaż, groźby, a nawet fizyczna eliminacja osób, których wiedza mogłaby być zbyt niebezpieczna. W sytuacji całkowitego opanowania środków masowego przekazu przez tych, którzy nie chcą, aby prawda została odkryta, zapewne długo się nie dowiemy jakie poczyniono kroki, aby zatuszować wszystkie te zbrodnicze działania.

Znamienne jest, że lista oponentów i osób, które uczestniczą w nagonce jest zamknięta i w zasadzie nie zmienia się od dwóch lat. Wciąż te same osoby pełnia rolę ekspertów, lub komentatorów, wypuszczanych niczym głośno szczekające psy, w momentach przełomowych dla prowadzonego postępowania wyjaśniającego. Mamy więc stałych „bywalców” publicznej telewizji i telewizji komercyjnych. Mamy precyzyjnie reżyserowany spektakl, w którym ci, którzy dążą do odkrycia prawdy są na mniej uprzywilejowanych pozycjach. Media doskonale potrafią manipulować treścią przekazu. Media potrafią sprawić, że każda wypowiedź może zostać „pocięta”, sfragmentaryzowana i wrzucona w porę najmniejszej oglądalności. To media uznają, co jest ważne, a co mniej ważne, pełniąc rolę cenzora, na użytek swoich nieoficjalnych mocodawców – niewymienionych w rejestrze sądowym, natomiast związanych wspólnym interesem z politykami kręgu marionetkowej władzy.

To Rosja rozdaje karty i jeśli ktokolwiek interesował się powojenną historia Polski, doskonale powinien wiedzieć, że pajęcza sieć powiązań po 1989 roku nigdy nie została przerwana. Polska jest infiltrowana na niespotykaną skalę, a wpływy Rosji od dawna nie były tak silne jak obecnie. Wpływy te są silne również z innego powodu. Przymierze ekonomiczne Rosji i Niemiec sprawia, że terytorium Polski ma kolosalne znaczenie dla tych dwóch państw, choć wiele komentarzy polityków z kręgów władzy mówi coś zupełnie innego. Umniejszanie znaczenia Polski w sensie politycznym jest „zacieraniem śladów” prowadzonej przez ostanie lata przez rząd Tuska polityki zagranicznej.

Postawa Rosji jest zaś postawą wytrawnego złodzieja, który udając, że niczym się nie interesuje, z wielką uwagą analizuje co mamy najcenniejszego. A rzeczy cennych jest wiele. Pomijając wszelkie bogactwa naturalne – odkryte i te, o których dopiero się mówi, Polska stanowi szlak handlowy dla Europy na wschód, którego w prosty sposób ominąć się nie da. Polska to także korytarz powietrzny i łatwy dostęp do morza. Polska, to żyzna i nieskażona ziemia, bogactwo flory i fauny, mogący stanowić spichlerz dla wielu krajów europejskich, w których doprowadzono do zniszczenia naturalnych zasobów. Czyż to wszystko nie stanowi „łakomego kęsa” dla kraju, który od wieków prowadzi politykę podboju ?

Ale są też inne motywy. Polska to także element pewnej układanki, pewnej gry politycznej, dzięki której „element” uzupełnia całość. Dzięki wasalizacji Polski nic nie stoi na przeszkodzie aby Rosja mogła dyktować Europie swoje warunki i bez przeszkód „wejść” w gospodarkę Europy. Podstawą gospodarki są bowiem zasoby surowców energetycznych i możliwość ich łatwego pozyskiwania. Dlatego właśnie Rosja dąży do całkowitej hegemonii w tym zakresie. Można się spodziewać, że przymierze z Niemcami to preludium do następnego etapu, jakim będzie gospodarcze i polityczne podporządkowanie innych krajów europejskich.

Polityka rządu Tuska wyraźnie pokazuje, że sprawy Polski zostały odsunięte na dalszy plan. Forsowane są ustawy, które znacząco i niekorzystnie wpłyną na żywotne interesy naszego kraju. Plany rządu są dla Polaków dramatem, który oznacza nie tylko podporządkowanie interesom obcych państw. Efektem tych planów jest jest stworzenie kolonii w miejsce niepodległego kraju. Temu właśnie służy większość stanowionego obecnie prawa.

W sferze pracowniczej postępują bardzo niekorzystne zmiany. Już teraz konstrukcja prawa pracy sprawia, że pracodawca ma praktycznie nieograniczone przywileje w stosunku do pracownika. Prawo pracy zmierza ku temu, aby pracownik był przedmiotem pracy – siłą roboczą, lub jednym z kosztów stałych. Podmiotowość człowieka, jako osoby, przestaje istnieć, o czym boleśnie przekonują się osoby zatrudniane na tzw. umowy śmieciowe, umowy zlecenia, kontrakty, lub umowy o dzieło. Liczba takich osób stale rośnie.

Forsowanie przez rząd Tuska rozwiązań podnoszących wiek emerytalny również nie służy pracownikowi. Praca do 67 roku życia jest fikcją dla wielu, jednak pozwala, kosztem ludzi, na pompowanie pieniędzy w bliżej nieokreślone, bowiem wypadające w dalekiej przyszłości cele gospodarcze. Lecz, gdy rząd mówi o potrzebie reformy emerytalnej z powodu drastycznie zmieniających się proporcji pomiędzy liczbą osób pracujących do osób bezrobotnych, a także z powodu postępującego niżu demograficznego i starzejącego się społeczeństwa, to ten sam rząd nie robi nic, aby temu przeciwdziałać. Przeciwnie, można skłonić się ku tezie, że rząd robi wszystko, aby na szeroka skalę uniknąć wypłacania emerytur w ogóle – słusznie zakładając, że jeśli ograniczy się obywatelom dostępność do opieki zdrowotnej ( co również obecnie ma miejsce) to średni wiek śmiertelności będzie niższy niż obecnie i , w przybliżeniu zrówna się z wiekiem przejścia na emeryturę.

Kolejne plany dotyczą komunikacji. Obecne plany rządu zmierzają do tego, aby Polska poprawiła infrastrukturę drogową. Jednak poprawa służyć ma nie transportowi wewnętrznemu , lecz szeroko rozumianemu tranzytowi towarów przez nasz kraj. Jest to ewidentne działanie na korzyść państw najbardziej zainteresowanych, a więc Rosji i Niemiec.

Polityka energetyczna również zostawia wiele do życzenia. Podpisane niekorzystne umowy gazowe z Rosją stawiają Polskę w wyjątkowo niekorzystnej sytuacji. Znamienne jest również, że kosztem Polski usiłuje się wprowadzić nowe „pakiety klimatyczne” ograniczające emisję CO2, wiedząc doskonale o tym, że Polska z dnia na dzień nie jest w stanie, z powodów technologicznych, tej emisji ograniczyć. Oczywiście zawsze można przejść na gaz , kupowany od naszych wschodnich sąsiadów i w ten sposób jeszcze bardziej uzależnić nasz kraj , na wzór Białorusi.

A propos Białorusi. Kraj jest ten typowym przykładem, co dzieje się, gdy Rosja podporządkuje swojego sąsiada własnym interesom i na czele państwa postawi marionetkowego władcę, który tylko pozornie sam rządzi tym państwem…

Zamach w Smoleńsku to fakt, bowiem wiele przesłanek wskazuje na to, że fizyczna eliminacja Lecha Kaczyńskiego pozwoliła na bezproblemowa realizację zamierzeń, które do tej pory dość skutecznie były blokowane. Lech Kaczyński był ostatnią ostoją praworządności, patrzącą na ręce obecnego rządu. Obecnie rząd może bez przeszkód realizować cele służące naszym odwiecznym nieprzyjaciołom i wrogom, a także grupom interesów powiązanych z największymi oligarchami. Jednak postępujące niezadowolenie społeczeństwa sprawia, że nastąpiło nagłe przyspieszenie i rząd Tuska, za wszelką cenę będzie starał się przeforsować jak najwięcej takich celów – głównie w postaci ustanowienia aktów prawnych niekorzystnych dla obywateli, korzystnych natomiast dla tych których wymieniłem wyżej.

W obecnej sytuacji należy więc poważnie brać pod uwagę ewentualność, że społeczeństwo przekroczy „próg niezadowolenia” i nastąpi to, czego przykładem są wydarzenia w państwach północnej Afryki, ale także Węgier, lub Grecji.

Czy Polaków na to stać? Wydaje się, że nasz temperament narodowy odbiega od temperamentu „południowców”, którzy znacznie szybciej tracą cierpliwość. Mam jednak nadzieję, że jeśli już nasz naród się „obudzi”, to „przebudzenie” będzie słyszalne nie tylko w całej Europie, ale i na całym świecie.