Plastusie są wśród nas

Chodzi za mną myśl by napisać coś o plastusiach, czyli w skrócie o ludziach pozbawionych wyraźnego kręgosłupa moralnego, za to z doskonałym węchem pozwlajacym bezbłędnie zlokalizować gdzie leżą frukty…. Martwi mnie, bo sporo takich plastusiów jest nadal po „naszej” stronie, nie tylko wśród polityków, dziennikarzy, redaktorów, nadredaktorów, autorytetów itp., ale także wśród zwykłych blogerów. Martwi mnie, bo widzę często, jak blisko podchodzą do moich znajomych i przyjaciół, udając kogoś, kim w rzeczywistości nie są. Można by rzec, że przecież znajomi i przyjaciele to dorośli ludzie i swój rozum mają, a poza tym materia nader delikatna i nie będzie łatwo dobrze, celnie moje obawy ubrać w słowa by rzecz w odpowiedni sposób przedstawić. Wkrótce jednak będziemy rozliczać za Smoleńsk i ogólnie za rozwalanie Państwa, a wszystko, co przyczyni się do powstania kolejnego okrągłego stołu, do zacierania się granicy miedzy dobrem, a złem, miedzy zbrodnią, a honorem, miedzy kłamstwem, a prawdą - jest bardzo niebezpieczne. Granice są wyraźne, wbrew pozorom, i każdy, kto je próbuje zacierać, świadomie czy nie, (to już drugorzędna sprawa), jest niebezpiecznym szkodnikiem. O wiele bardziej niż RRK i jej cały dwór podniesiona do potęgi. Serio serio. Wiedział o tym doskonale Kaczyński i nie pobłażał tym, co za jego plecami spiskowali z Palikotem czy Olejnik. Nie można, bowiem być troszkę po stronie ofiary, a troszkę po stronie przestępcy. Pewnych spraw zwyczajnie pogodzić się nie da, co więcej nie można. Dlatego patrzcie uważnie na ręce waszym znajomym i przyjaciołom, którzy zadają się z małymi palikotami, albo was do takich kontaktów zachęcają. Patrzcie uważnie na usta plastusiów, którzy apelują do was o złagodzenie przekazu, do zaprzestania wskazywania patologii – bo „przecież nic się nie zmieni, nic nie da się zrobić”. Często plastuś będzie przekonywał, że warto się pojednać ponad podziałami, szukać tego, co łączy, a nie dzieli, powstrzymać się od stanowczego wytykania kłamstwa, draństwa i obłudy w imię obrony źle pojętej kultury i jakoby nie czynienia tego, co tobie niemiłe. Mamy ich nie prowokować, nie dawać złego przykładu i najlepiej przeczekać, aż… No właśnie, nie wiadomo co. To bardzo sprytne techniki mamienia i uspakajania sumienia, wobec proponowanej nam bezczynności. Powiem tak: nie wolno nam milczeć. Nie wolno nam zamiatać pod dywan, łagodzić i lekceważyć zła. Z okienka telewizyjnego, prasy, Internetu wylewają się na nas hektolitry kłamstw, pomówień, manipulacji. Przemilcza się albo lekceważy sprawy ważne i istotne, podkreśla się pierdoły, bije pianę wobec spraw nieistotnych. Na każdym kroku jesteśmy manipulowani na setki różnych sposobów. Nie tylko przez polityków, dziennikarzy, trolli, ale także, a może przede wszystkim, przez plastusiów. Strzeżcie się.