Wszechwiedza, czy szaleństwo?

On, wiedział… choć zamknięty w pokoju, choć wiatr, ani szmer nie przedostawał się z zewnątrz, wiedział…
Potem, owa wiedza, której był pewny, otworzyła mu oczy na inne postrzeganie tych czterech kątów…tego zamknięcia…”tak”, myślał „oni nie mają pojęcia, że ja wiem”.
Leżał skulony pod kocem, czuł zimny dotyk prawdy, prawdy objawionej, prawdy ostatecznej!
Wpatrywał się w tafle szyby, za którą zimnym światłem świdrował w niego, tak, osobiście w niego, księżyc.
Poczuł ucisk, tak, można by to nazwać uciskiem, bo uciskał mu gardło i płuca, że brakowało mu tchu, ale wiedział, że taka prawda musi uciskać, bo to jest…bo jakby stał się istotą tak wszechwiedzącą jak Bóg…skulił się jeszcze bardziej, bo poczuł, że bluźni, nawet w myśli, ale…ta druga część jego ego, mówiła przecież o tym, że on wie, znaczy jest jak …”nie, nie!” zakrzyknął w myśli „nie mogę tak myśleć, fakt wiem, ale Bóg…i ja” i nagle zaczął chichotać, chichot przybierał na sile, doprowadzając go do drgawek, a łzy zaczęły cisnąc mu się do oczu, nie mógł przestać się śmiać…
Chciał się podnieść, zmienić pozycję, bo patrzenie się w sufit, lub w okno naprzeciw, to mała perspektywa, ale nadal coś go krępowało, coś, co nie dawało mu się ruszyć, a przecież posiadł tak wszechogarniającą wiedzę?
Pomyślał o tych wszystkich maluczkich, co tej wiedzy nie posiadają, o tych, jak ich nazywał w myśli robaczkach, które drążą korytarze, nie wiedząc po co to czynią, a on już wiedział, on jedyny…na całym świecie, on był w stanie tylko tą wiedzę przekazać…a wciąż nie mógł się ruszyć.
„ Co jest, cholera, co krępuje moje ciało, gdy umysł jest tak lotny?”

I wtedy otworzyły się drzwi.
- Panie Lechu, znów przyjdzie pan Jarek i znów pan będzie płakał, niech pan tak się głośno nie śmieje- powiedział miły głos i zniknął, jak się pojawił.
„Tak, trzymają mnie w tym odosobnieniu, bo się boją mojej wiedzy, mojej wszechwiedzy” pomyślał i zapadł w sen…

Pozdrawiam serdecznie.;D