Zaczyna być ciekawie

A więc Schetyna zeszedł z ringu unikając nokautu. Można powiedzieć, że sam rzucił ręcznik na deski. Czy wskazał zawodnika jako swego następcę, który pozwoli mu kierować z tylnego siedzenia lub czynnie kibicować? Można by tak mniemać, bo ma nim zostać Siemoniak. Z wypowiedzi tegoż można by wnioskować, że poprzeczki nie podniesie. Kilka frazesów powiedzianych na gorąco jeszcze o niczym nie świadczą, a raczej świadczą, ale o kontynuowaniu pustego gadulstwa, jak następująca wypowiedź Siemoniaka: „Musimy zejść na poziom powiatowy i regionalny. Jeśli wygram, będę chciał skierować więcej pieniędzy do powiatów. Uważam, że dziś tych pieniędzy jest tam za mało. Jeśli nie przekonamy Polski powiatowej, nie wygramy wyborów. To nasza racja stanu”. O tę „Polskę powiatową” była i dotąd walka, z tym, że w powiatach mało jest ludzi, którzy trzęsą portkami z różnych powodów i pilno im do partii mniej dokładnej w rozliczaniu różnych, nazwijmy to, niedokładności.

Nie zaskoczył swym uwielbieniem dla Nowackiej i Kowala. Ten ostatni umie zmieniać skórę, a pani Nowacka, bliska jest Siemoniakowi w kwestiach stanowiska w sprawie życia nienarodzonych. Natomiast zupełnym zaskoczeniem jest stwierdzenie przez Siemoniaka, że przekonania są ważniejsze niż kariera czy doraźne korzyści”. Gdybym był kowalem (to nie błąd), zniechęciłbym się do Siemoniaka, jeśli miałbym brać jego słowa poważnie.

Siemoniak ma jednak konkurentów. Jednym z nich jest Bogdan Zdrojewski, który już od grudnia publikuje swój program, lub może raczej poglądy, we wiadomych mediach. Nie różni się on (program) od siemoniakowego. Oto co czytamy: PO wymaga poważnej reformy. Lifting nie wystarczy. Potrzebne są zmiany: w sposobie podejmowania kluczowych decyzji, podmiotowości, ofercie programowej, organizacji życia partii, jakości komunikowania się ze społeczeństwem, także w samym przywództwie”.

No, powiedzmy, że jednak Siemoniak bardziej się wysilił. U Zdrojewskiego mamy prawie kalkę wczesnego Gierka i Cyrankiewicza. Co wszakże ciekawe, to jego opowiedzenie się za centrowym charakterem partii (z dwoma skrzydłami: prawicowym i lewicowym), proeuropejskim („PO powinna być najbardziej proeuropejską formacją w Polsce”). Wskazywał też na potrzebę demokratyzacji PO.

Innymi słowy chodzi o podsycanie ognia wodą. Bo lewica, obojętnie jaka czy proeuropejska czy bolszewicka, to coś tak różnego od prawicy, że w jednej umieszczone klatce, to jak lew i koźlę. A w ogóle co Zdrojewski rozumie w tym kontekście pod pojęciem: centrum? Wiadomo, jak to słowo znalazło się polityce, ale nigdy nie oznaczało powiązania między Bogiem i Belzebubem. Oj, może się nie udać, a już wielu może ostrzy sobie zęby. Nawet zapowiedź demokracji w PO jest wspaniałą obietnicą. Nareszcie. I czy nie tylko obietnicą? Pytanie więc, czy Zdrojewski do końca wie o czym mówi?

Joanna Mucha ma swoją taktykę: wali w Schetynę, bo lew ma już spróchniałe zęby. Pięknie to powiedziała: „władze PO „doszły do ściany”. I punktuje go dalej: Platforma pod kierownictwem Grzegorza Schetyny wystartowała do wyborczych wyścigów w różnych konfiguracjach i tych wyborów nie wygrała. Nie możemy sobie pozwolić na przegranie jakichkolwiek przyszłych wyborów, bo to oznaczałoby bezpowrotnie utracone szanse dla Polski.

To nawet ładnie brzmi, ale pani Mucha z pewnością wygrałaby wybory, gdyby stawką była ocena walorów wokalnych.

Bartosz Arłukowicz jeszcze inaczej to widzi: „Platforma musi być partią społeczną, musi być organizmem tętniącym życiem, musimy pracować z ludźmi codziennie na ulicach. Platforma Obywatelska musi wykorzystywać potencjał nie tylko posłanek i posłów, ale naszych radnych, wójtów, burmistrzów, ale przede wszystkim musimy wykorzystać potencjał tysięcy ludzi, którzy od lat budują nasze poparcie społeczne w terenie”.

Ciekawe, że na budowanie tak szerokiego frontu nikt w Platformie dotąd nie wpadł. Czyżby znowu trzeba było sięgnąć po wzorce pisowskie?

A Schetyna niby zrezygnował, tak przynajmniej brzmi oświadczenia z 3 stycznia, ale piłka jest w grze. Schetyna jest przekonany, że „w ciągu czterech lat kierowania partią udało mu się odbudować pozycję Platformy”. To byłby prztyk w nos Tuska. Pewnie też jego poplecznicy namawiają go do kandydowania. Może nie tyle z sympatii dla niego, co w nadziei, że zaowocuje to korzyściami personalnymi. Ale jego przywództwo trapi kryzys. Jego głównym symptomem nie są trzykrotnie przegrane wybory, ale wypalenie się PO, tak pod względem ideologicznym – stała się ona bowiem partią bez wyraźnego oblicza – jak i kreatywnym. Po prostu zabrakło pomysłów w obawie przed koniecznością porzucenia wygodnego dotąd dolce far niente i rezygnacją z parasola jastrzębi unijnych gotowych wykłóć oko każdemu, kto przeciwstawi się libertyńskiemu lewactwu. Oczywiście w Polsce.

Na portalu Niezależna.pl. 4 I 2020 czytamy:

Szymon Hołownia, który będzie startował w wyborach prezydenckich, odpowiadał wczoraj wieczorem na pytania internautów. Zapytano go m.in. o legalizację związków partnerskich. Hołownia odpowiedział, że „jeśli w Sejmie znalazłaby się większość, a jeśli będę prezydentem, a większość przegłosuje ustawę, która zalegalizuje związki partnerskie dla osób tej samej płci, nie miałbym problemu z podpisaniem tej ustawy”.

Poglądy i plany Hołowni nikogo nie dziwią, bo nie takie rzeczy on podpisze, gdyby został prezydentem. Zastanawia jedno. To mianowicie, że w ogóle pretenduje on do urzędu prezydenta. Prawda, że nie ma on ani więcej ani mniej predyspozycji niż wielu innych pretendentów, ale sądziłem, że ma więcej samokrytycyzmu. Dziwne jest natomiast to, co tu i ówdzie słychać, że popiera go jakiś kardynał z Rzymu. A może to po prostu fake news, bo trudno wprost uwierzyć.

na dalszych pretendentów do tronu. Jak na razie pojawił się znany ze zgrzebnej gwary Sienkiewicz.

Kto wie czy do kandydatów PO nie dołączy pan Tomasz Grodzki. Posiada bogate (dosłownie) doświadczenie w kierowaniu instytucjami pożytku publicznego nie bez własnego profitu. Już zainicjował własną politykę zagraniczną, pewność siebie ma wypisaną na twarzy i jest nietykalny. Taki kandydat nie musi mieć nawet makiety programu. On sam jest programem, jak jego partia.