Obawy polskiego konserwatysty

Przedstawiam obszerne fragmenty korespondencji, którą otrzymałem od osoby publicznej pragnącej zachować anonimowość. Myślę, że wielu z nas - konserwatystów ma podobne przemyślenia i dylematy. Osobiście wydaje mi się, że autor za mało uwzględnia ograniczenia zewnętrzne i wewnętrzne z jakimi musi się mierzyć rządząca formacja. Pisząc np. o rozzuchwaleniu "harcowników" opozycji poczuciem bezkarności, nie bierze pod uwagę sytuacji w sądownictwie, które jako całość pozostaje jawnie wrogie władzom ustawodawczym i wykonawczym. Równie wrogie są samorządy większości miast. Dlatego uważam, że PiS w istniejących warunkach osiągnął bardzo wiele, choć chyba nie było to optimum możliwe do uzyskania. Ale piłkarskie przysłowie mówi, że "gra się tak, jak przeciwnik pozwala".

Według mnie głosowanie na Konfederację w najbliższych wyborach stanowi olbrzymie ryzyko, ale autor korespondencji odczuwa "narastająca konieczność wykreowania po prawej stronie "korektora", swoistego "strażnika pieczęci", który będzie w stanie na Naczelniku wymusić powrót do sfery elementarnych wartości" (...) ponieważ:
"Jeśli to się nie uda, to PiS być może nawet uzyska większość konstytucyjną, tyle, że w sensie ideologicznym podzieli los koncesjonowanej pseudoprawicy zachodniej (Torysi, CDU, CSU, Republikanie i pozostałe tzw. "prawice") stając się de facto co najwyżej tandetną podróbą wyrobu prawicopodobnego a faktycznie technokratycznym, aideowym centrum. A ja za taką władzę serdecznie dziękuję - kompletnie nie jestem nią zainteresowany!

Partie polityczne natomiast traktuję wyłącznie "narzędziowo" - dopóki są użyteczne w nadawaniu właściwego kształtu spawom polskim - popieram, kiedy częściowo użyteczne być przestają (tak, jak obecnie PiS) staram się swymi działaniami ze wszystkich sił wspierać wymuszenie na nich niezbędnej korekty, kiedy to w rozsądnym horyzoncie czasowym nie przynosi efektu - szukam lepszego narzędzia.
PiS w chwili obecnej, ze względu na swój potencjał, jest od centrum na prawo całkowicie bezalternatywny. Stan ten ma oczywiste zalety ale ma także coraz bardziej istotne wady (przede wszystkim tzw. "wyprzedaż wartości" na rzecz czystego, bezideowego technokratyzmu, jałowego trwania u władzy).
Z mojego punktu widzenia (a także bardzo wyrazistych i stanowczych oczekiwań) Prawo i Sprawiedliwość od dłuższego już niestety czasu znajduje się właśnie w tej środkowej fazie, bezwzględnie wymagającej korekty!
Jeśli Konfederacja (mająca w chwili obecnej jako jedyna po prawej stronie realną szansę na przekroczenie progu, oczywiście pod warunkiem wyeliminowania ewidentnych błędów własnych z eurokampanii!) nie wejdzie do parlamentu i nie stanie się jedynym osiągalnym dla PiS-u koalicjantem, który postawi Kaczyńskiemu twarde warunki w zakresie "nadbudowy", to w przewidywalnym czasie możemy o takiej szansie zapomnieć.

Mam bardzo silne przekonanie graniczące z pewnością, że jeśli teraz nie wymusimy przywrócenia balansu w pisowskiej strategii (pozytywistyczno-socjalny konstruktywizm Morawieckiego, Gowina, Emilewicz et consortes ORAZ bezwzględna, pełna determinacji walka o tożsamość, o wartości; pierwsze i drugie a nie pierwsze zamiast drugiego!!!) to PiS podzieli los zachodnioeuropejskich formacji, rozpaczliwie już w tej chwili i jakże nieudolnie imitujących prawicę... a lewactwo nie niepokojone dokończy swą rewolucję z poziomu samorządów, sądów, kultury, mediów itd!

Interesuje mnie WYŁĄCZNIE wspieranie formacji, której przywódca w sposób wiarygodny zapewni mnie, iż będzie:
1. Aktywnie wspierał rozwój wielostronnych relacji ze Stanami Zjednoczonymi, ze szczególnym uwzględnieniem sfery obronności, energetyki, wymiany handlowej i kulturalnej, jednak z wyraźnym i stanowczym wskazaniem nieprzekraczalnej granicy, którą jest realizacja materialnych roszczeń lobby żydowskiego wyrażonej w ustawie 447!!!
2. Rozwijał równolegle relacje ekonomiczne z Pekinem, stanowiące czytelną dla administracji waszyngtońskiej alternatywę na wypadek upartego forsowania przez nią materialnych interesów lobby żydowskiego, traktowanych jako szantaż wobec rządu polskiego
3. Realizował całkowicie asertywną politykę w stosunku do organów Unii Europejskiej, podejmując w jej ramach tylko i wyłącznie działania służące interesom konserwatywnej Polski, przeciwstawiając się ofensywie eurolewactwa.
4. Jednoznacznie i aktywnie wystąpi z kontrofensywą wobec zakus lobby dewiacyjnego (LGBT) w Polsce, ze szczególnym uwzględnieniem obrony dzieci i młodzieży szkolnej
5. Bezwzględnie zwalczał polityczną poprawność w każdym przejawie tej śmiertelnej zarazy, od dziesiątków już lat skutecznie deformującej społeczną świadomość
6. Bronił przed lewackim atakiem kościoła katolickiego, jednocześnie wyraźnie wskazując na bezwzględną konieczność jego niezwłocznego samooczyszczenia z lawendowo-pedofilskiej zarazy
7. Podejmie realne działania ustawodawcze i wykonawcze w kierunku rezygnacji z prymatu resocjalizacyjnej funkcji wymiaru sprawiedliwości na rzecz funkcji punitatywnej, ze szczególnym naciskiem na przywrócenie w Polsce kary śmierci
8. Przyjmie prawny zakaz dalszego zadłużania państwa (projekty budżetu bez deficytu)
9. Podejmie realne i natychmiastowe działania polityczne i prawne wobec wszystkich sprawców zdrady i zbrodni smoleńskiej, ze szczególnym uwzględnieniem roli Donalda Donaldowicza Tuska
10. Podejmie aktywne działania zmierzające do niezbędnej wymiany sformatowanych przez ideologię lewicowo-liberalną dotychczasowych "elit"

Dyżurny kontrargument, że ten "dekalog" to gotowa recepta na wojnę domową jest dziecinnie łatwy do odparcia - jest bowiem równie oczywiste, iż zaniechanie ww. działań to gotowa recepta na ostateczną i nieodwracalną kapitulację, owocującą "spokojem cmentarza wartości"!!!
A ja oczekuję twardej, zdecydowanej, nieustępliwej i znamionującej się gotowością do ekstremalnych poświęceń walki o wartości, a nie kapitulacji w imię pozornego spokoju, określanego eufemistycznie jako "ciężka praca na rzecz wzrostu jakości i poziomu życia wszystkich Polaków". Spokoju skutecznie i konsekwentnie zagospodarowywanego przez naszych wrogów.

Swoisty "postulatywny dekalog" miał na celu w miarę precyzyjne określenie moich oczekiwań i dezyderatów, które definiują zarówno kierunek mojego zaangażowania, jak i jego motywacje. Jest przy tym oczywiste, że ma on charakter taktyczno-strategiczny. Niektóre z tych oczekiwań są możliwe do zrealizowania w stosunkowo krótkim horyzoncie czasowym, ponieważ de facto wymagają jedynie woli politycznej, inne (np. wymiana elit) z oczywistych względów potrzebują bardzo długiego czasu. Ale każdy z nich uważam za niezbędny jeśli marzymy o optymalnym kształcie własnego państwa.
W chwili obecnej wystarczy mi świadomość podjęcia jednoznacznych działań w kierunku realizacji przynajmniej większości z nich. Jako realista jestem zwolennikiem humorystycznie sformułowanej dewizy "rzeczy niemożliwe realizujemy od ręki, na cuda trzeba trochę poczekać".

Wobec istniejącej niestety nadal (i jeszcze długo!) potęgi naszych wrogów, tę kiełbasę wyborczą uważam za absolutnie niezbędną (zresztą niektóre prosocjalne działania "wyrównawcze" dadzą się także uzasadnić od strony etycznej lub np. demograficznej). Problemem jest tylko, czy PiS zdoła się we właściwym momencie w tym pędzie zatrzymać, by nie zrujnować budżetu do imentu??!
Na marginesie tego zagadnienia: zastanawiam się swoim zwyczajem, co się w stanie w godzinie prawdy czyli załamania ekonomicznego? I dochodzę do wniosku, że jeżeli nadejdzie ono z zewnątrz, to istnieje prawdopodobieństwo zastosowania skutecznej narracji: "dawaliśmy wam dopóki mogliśmy, teraz, nie z naszej winy musimy to wstrzymać. Ale jak tylko sytuacja wróci do normy, to wróci i nasza szczodrość". Gorzej, jeśli przyczyną będzie nie dająca się ukryć fatalna jakość rządzenia przez naszych...Wtedy ostatni gasi światło! Zobaczymy, który scenariusz się zmaterializuje...bo któryś prędzej, czy później musi...

Linię polityczną Tomasza Sakiewicza oceniam ambiwalentnie: w większości jako właściwą (ogólne poparcie dla Dobrej Zmiany) ale jej realizacja przed eurowyborami np. w stosunku do Konfederacji była już momentami wręcz haniebna i pozbawiona rozsądku (...)
I chodzi mi nie tyle o sam antyrosyjski "monitoring" Konfederacji, który uważam za wręcz niezbędny (interesy i związana z nimi aktywność penetracyjno-wywiadowcza Kremla w tej formacji są bardziej niż oczywiste!), ile o kompletny brak jakiegokolwiek zniuansowania tej aktywności mediów Sakiewicza!
Widoczne gołym okiem zagrożenie zostało przedstawione jako znak firmowy Konfederacji, najbardziej istotna, fundamentalna a właściwie to nawet jedyna jej cecha! Pomijając już nawet ocenę etyczną takiego modus operandi, byłoby ono dla mnie tolerowalne, gdyby powstała np. konkurencyjna oferta prof. Piotrowskiego wsparta przez media toruńskie. Wtedy miałbym do wyboru inny, bezpieczniejszy środek nacisku na Naczelnika. Ale tamta inicjatywa została skutecznie spacyfikowana i w tym stanie rzeczy, eliminując Konfederację, zdajemy się na łaskę i niełaskę jedynego decydenta, którego wprawdzie uważam za wybitnego analityka i politycznego stratega ale już nie za człowieka całkowicie nieomylnego (lista różnych potknięć taktyczno-personalnych JK jest przecież całkiem długa)!

Kompletny brak asertywności obecnej władzy jest dla mnie oczywistym efektem przyjęcia taktyki umizgów do centrowego elektoratu (z natury pacyfistycznego, aideowego, technokratyczno-socjalnego i bardzo labilnego etycznie). Stąd to paniczne unikanie wszelkich konfliktów ideowych. Elektorat centrowy jest dla partii masowej niezbędny, to oczywiste. Zrozumiała więc staje się taktyka daleko idących kompromisów i uników... ale ona nie może być dogmatyczna, nienaruszalna i w każdych okolicznościach bezalternatywna (zresztą żadna efektywna taktyka taką być nie może)! Wręcz przeciwnie, im bardziej intensywnie i na większą skalę jest stosowana, tym wyrazistszą musi mieć granicę, widoczny Rubikon! Non possumus musi być wyraźnie zdefiniowany w sensie wskazania granicy, której nie przekroczymy (ustawa 447, walka z ofensywą dewiantów zwłaszcza w edukacji, zdecydowana reforma wymiaru sprawiedliwości, reforma rynku mediów etc). Brak tak elementarnej asertywności MUSI bowiem w końcu prędzej czy później skutkować ostatecznym zniechęceniem i rezygnacją zdradzonego w ten sposób, najbardziej twardego i ideowego (a więc skłonnego do najdalej idących poświęceń) elektoratu! I wtedy PiS zostaje z niepewnym i labilnym mitycznym centrum, stając się jednocześnie jego aideowym zakładnikiem! Dokładnie taki scenariusz przerobiły wszystkie zachodnioeuropejskie (a także amerykański) "wyroby prawicopodobne"!
Efektem jest pojawienie się Tea Party, D.Trumpa, M.Le Pen,AfD, UKiP, Brexit Party itd.

Przemożna i niezwykle nachalna pisowska taktyka socjalno-konstruktywistycznego pacyfizmu przynosi na razie jakże wspaniałe sondażowo-elektoralne efekty! Wzorcowo nowotestamentowy, narzucony własnemu obozowi i społeczeństwu patent kompulsywnego nadstawiania drugiego policzka, rzucania chlebem w kamieniujących daje przy tym poczucie etycznego spełnienia i moralno-psychologicznego komfortu.To jego jasna strona.
Ale ma też ciemną a nawet bardzo czarną. Otóż powoduje on niebywałą eskalację zuchwałości, agresji i bezczelności drugiej strony, która na naszych oczach z dnia na dzień niezwykle dynamicznie przesuwa granice swej agresji, co owocuje lawiną oczywistych prowokacji!! W państwie teoretycznie rządzonym przez konserwatystów (większość w sejmie, senacie, własny prezydent, rząd, prokuratura, prezesi sądów, połowa sejmików etc) lewactwo hula sobie nie niepokojone a wręcz upewnione poczuciem absolutnej bezkarności, świadome naszego autoparaliżu, kompletnej bezsilności.
Obserwujemy to zjawisko od niemal czterech lat a także w okresie 2005-2007 oraz, w nieco innej wersji (bez naszej władzy w latch 2007-2015 ze szczególnym nasileniem po 10.04.2010r).!!! I ono nieustannie eskaluje, zwłaszcza teraz!!!
Jak długo tę narastającą wściekłość, dojmującą bezsilność i obezwładniającą frustrację najbardziej ideowych i zaangażowanych z nas uda się utrzymać? Jak długo jeszcze ludzie prawicy będą milczeć, prani coraz silniej po twarzy, znieważani, lżeni? Bezsilnie przyglądać się jak najświętsze dla nich wartości są ostentacyjnie i prowokacyjnie znieważana i wdeptywane w ziemię nie w czasie rządów wroga (bo to byłoby jeszcze zrozumiałe i wytłumaczalne) ale w trakcie rządów "umiłowanej prawicy", na której zwycięstwo tak mocno, z tak niebywałym poświęceniem harowali i którą ciągle wspierają narażając się na erupcję nienawiści (zwłaszcza my, w dużych ośrodkach miejskich)??
Jak długo można bezkarnie tak się bawić ludzkimi emocjami?! W dodatku tak ekstremalnymi?!

Bezwzględnie i stanowczo żądam wreszcie i natychmiast asertywności!! W odniesieniu do 447, hulających na ulicach, w instytucjach kultury i szkołach dewiantów, bezprawnych ingerencji UE w dziedziny, w które ingerować zwyczajnie nie ma prawa (ćwierćreforma wymiaru sprawiedliwości), totalnego zawłaszczenia lokalnego rynku prasowego przez lewacki kapitał niemiecki, faktycznej eksterytorialności Auschwitz i tak dalej i tak dalej.
Otóż stanowczo stwierdzam, że ta okrutna "zabawa", to igranie z naszymi emocjami, permanentne kanalizowanie i formatowanie ich nie może trwać bez końca.

Ja na razie wybieram działanie pośrednie - nie porzucam PiS - u ale czynię, co w mej mocy, by wymusić na nim zmianę polegającą na uzyskaniu niezbędnej asertywności, przywróceniu absolutnie koniecznego balansu pomiędzy pozytywistyczno-socjalnym konstruktywizmem a polityczno-ideologiczną walką, której obsesyjne, wręcz maniaklalne unikanie zepchnie nas w końcu w przepaść... lub upodobni do zachodnich "wyrobów prawicopodobnych", konających na naszych oczach.
(...) obserwując aktualną sytuację w Wlk Brytanii, Hiszpanii, Francji Skandynawii czy Niemczech resztkami sił powstrzymuję przekonanie, że tam już konserwatyzm ostatecznie przegrał, że dla nich jedyną obroną przed lewacką unicestwiającą degrengoladą staje się islamski import! Że ich niegdysiejsze autentycznie prawicowe formacje, kilkadziesiąt lat temu bezczynnie przyglądając się coraz bardziej zlewaczającej ewolucji demokracji, biernie się na nią godząc, bezrozumnie dostosowując się do zmienianych przez lewicę reguł i warunków a także kształtowanej na własny obraz i podobieństwo świadomości elektoratu same założyły sobie i swoim państwom stryczek na szyję!
W 2015 r. moim fundamentalnym celem nie było żadne 500+, 300+, reforma emerytalna, nie była nim "baza" lecz "nadbudowa", wyjaśniając tę kwestię w duchu terminologii marksistowskiej.
W pełni rozumiem potrzebę konstruowania "bazy" ale jeśli "nadbudowa" znika, to powstaje oczywiste i fundamentalne pytanie: PO CO BYŁA TA WALKA???!