Najgorszy możliwy scenariusz...

Śmierć prezydenta Adamowicza to najgorszy możliwy scenariusz, jaki mógł się przytrafić. 

Po pierwsze, zginął człowiek. Każda śmierć, szczególnie w takich okolicznościach to tragedia. Zresztą, jak mówił dawno temu  mój znajomy ksiądz, w morderstwie jeszcze większą tragedią od tego, że zginął człowiek, jest to, że na świecie pojawił się nowy morderca. Poza tym Adamowicz miał tyle samo lat co ja, osierocił dzieci w podobnym wieku, w którym jest i moje dziecko. Pomijając polityczne antypatie, szkoda mi jego jako człowieka i głęboko współczuję jego rodzinie.

Ale jest i drugi aspekt sprawy. Jego śmierć przynosi polityczne paliwo totalnej opozycji. Mogli go nie lubić za samowolny strat w wyborach, mógł im politycznie szkodzić ze względu na stawiane mu zarzuty karne, ale martwy przyniesie im profity. W naszej kulturze o zmarłych mówi się dobrze lub wcale. W tej chwili o Adamowiczu w większości mediów mówi się już głównie dobrze. Ja raczej zamilknę o nim. Ocenia go już kto inny.

Jednak ton przewijający się w mediach, prawie beatyfikacyjny, prowadzi do robienia z niego męczennika. Męczennika, który może stać się zwornikiem totalnej opozycji. W ten sposób niezrównoważony psychicznie bandyta stał się dostawcą politycznych argumentów dla PO z przyległościami. Wątpię, czy totalni będą potrafili powstrzymać się od ataków na PiS inspirowanych tą zbrodnią. O ile wiem Kurski z GW, Jerzy Owsiak  i sam Donald Tusk już próbowali grać tą tragedią. Czy coś ugrają? Boję się, że może im się to udać. 

Dlatego jeszcze raz podkreślę, że to, co się wczoraj stało i w konsekwencji śmierć prezydenta Adamowicza to najgorszy możliwy scenariusz, jaki mógł się wydarzyć. Bardzo bym chciał, żeby przeżył on ten zamach. Bo na świecie było by o jednego mordercę mniej, rodzina nadal miała by ojca i nie tworzono by fałszywego mitu męczennika za dobrą sprawę.