Kto ma licencję na głupotę, a kto na podłość?

Należałoby inaczej postawić pytanie, łącząc te dwie „cnoty” cechujące półgłówków. Ale temat wymaga ich rozdzielenia, gdyż mowa o osobnikach, u których one też występują oddzielnie.

Z innej beczki. Kojarzenie poniżej wymienionych osób z wyżej sformułowaną definicją (no, może niezupełnie definicją, gdyż brak tam kompletu kryteriów przynależnych do definicji) obciąża kojarzącego a nie autora.

Otóż, zmieniając temat, pan Macron, którego wyboru chyba sporo Francuzów już żałuje, ale cierp ciało, co ci się chciało, wypowiedział kilka zdań, zdradzając nie tylko swą błyskotliwą erudycję, ale także ogromne zorientowanie w tym, co dzieje się obecnie w Europie, zaznaczam w Europie, niekoniecznie we własnym kraju, bo tu ma on spore zaległości i nie powinien wobec tego zajmować się Polską, zaniedbując swe obowiązki lokalne.

A więc, co on mądrego powiedział? Cytuję z Niezależna.pl 25 IX 2017:

„Europa to region stworzony na bazie wartości, związku z demokracją i swobodami, z którymi Polska jest dzisiaj skonfliktowana”,.

„W żaden sposób decyzja jednego kraju, który postanowił sam siebie izolować w pracach Europy, nie zagrozi znalezieniu ambitnego kompromisu”.

Panie Macron, współczuję Pańskim ziomkom, że mają prezydenta, który nie wie na jakich wartościach została stworzona Europa, bo proces ten, to jeden z lepszych rozdziałów historii Francji. Bez dalszego komentarza, gdyż tłumaczenie, dlaczego tak sądzę obrażałoby każdego inteligentnego czytelnika. Dodam tylko, że obecny fundament Europy, to mówiąc słowami Ewangelii, piasek, więc materiał bardzo nietrwały jako fundament. Tacy, jak pan, nie tworzycie Europy, ale ją grzebiecie. To widać gołym okiem, dlatego i tu komentarza nie trzeba.

Drugie pańskie zadanie: co pan nazywa izolacją Polski w Europie? To, że nie trawią jej państwa, które strzeliły sobie w kolano, wprowadzając w swoje granice zamęt, strach obywateli, niepewność jutra i nihilizm wrogi nie tylko chrześcijaństwu, ale każdemu porządkowi opartemu na zdrowym rozsądku, o posiadanie którego pana i „liderów” brukselskich (nie Unii Europejskiej, bo tamci nie mają takiego mandatu e consensu communi) bynajmniej nie pomawiam. .

A więc zajmij się pan tym, do czego powołali pana Francuzi, nie chcąc przez całe życie spacerować pod lufami karabinów czy żyć za szybą z kuloodpornego szkła.

A teraz z naszego podwórka.

Od jakiegoś czasu myślę, że jestem z Polski. Ja nie mówię, że jestem Polakiem, bo mnie to w ogóle nie interesuje. W takim zestawie bycia Polakiem ja się nie mieszczę.

To słowa aktora Andrzeja Chyry. Sam siebie zapytuję, czy powinienem o nim słyszeć? Do kina nie chodzę, wielu spektakli nie oglądam, bo kundlenie się wielu jakoś zniechęca także do ich produkcji. Zresztą czas znaczących postaci na scenie minął i teraz jest taki swoisty ugór.

Ten sam pan ciągnie dalej:

Przez tych paręnaście lat przyzwyczaiłem się, że jestem Europejczykiem. To się dalej nie wyklucza, ale w ogóle nie chciałem rozgraniczać tych dwóch rzeczy, a dzisiaj one się próbują wykluczyć.

Zarozumiałość musi mieć jakieś granice, bo się łatwo przeradza w kabotynizm. Coś tu jest na rzeczy. Przede wszystkim wyżej przytoczone zdania są niezrozumiałe, bo może jednak pan Ch. przez skórę czuł, że brnie w jakąś niebotyczną głupotę. Kim on miałby się czuć? Azjatą? On nie chciałby, jak twierdzi, rozgraniczać tych dwóch rzeczy! Dlaczego wprost nie powiedział jakich? Domyślać się można, że polskości i europejskości. Ale, jego zdaniem, one same się dziś rozgraniczają? Czy pan Chyra bierze pars pro toto i utożsamia siebie z całym narodem, w końcu i polskim i zarazem europejskim? Już samo to ostatnio wymienione pojęcie jest nonsensem. Wystarczy przywołać definicję narodu. Widać, że coś źle jest u pana Ch. z logiką i jeszcze gorzej z dialektyką. Zgódź się pan na kompromis, i zanim zacznie pan wygadywać takie koszałki opałki, weź pan kilka lekcji. A w Polsce nikt pana nie trzyma. Jedź pan do Europy i czekamy na wieści, czym się pan tam zajmuje.

I jeszcze jeden temat. Pan Ewald Pollok z RFN stwierdził, że istniały polskie obozy koncentracyjne. Jeśli wymieniłby Auschwitz, to wiadomo – tylko przymusowe leczenie. Ale on wymienia tzw. obozy równoległe po 1945 r. do PURu, z tym, że PUR był przeładownią dla „repatriantów”, a tamte dla, jak by można powiedzieć, „ekspatriantów”. Owszem były takie miejsca, jak Łambinowice, nadal więziono ludzi na Majdanku, ale Niemców było tu niewielu, bo te obozy, po części też Łambinowice, były przeznaczone także dla polskich patriotów, ludzi z AK. Były wszakże, i to była raczej reguła, tzw. obozy przejściowe, gdzie gromadzono Niemców do transportu do Niemiec. Pan Pollok wymienia pośród polskich obozów koncentracyjnych także Potulice. Mieszkałem po wojnie o 5 km od Potulic, gdzie w czasie okupacji Niemcy mieli obóz internowania Polaków i gdzie wtedy rzeczywiści zmarło tam wiele polskich dzieci, ale nawet wówczas nie był to obóz koncentracyjny, a po wojnie przez krótki czas przetrzymywano tam Niemców przygotowywanych do transportu, a potem urządzono zwykłe więzienie kryminalne i takowe jest tam do dzisiaj.

A więc, panie Pollok, po co wypisywać głupstwa obliczone tylko na to, żeby ofajdać Polaków. Pan miał 4 lata jak się skończyła wojna, należy pan do pokolenia vertriebene, a realia zna pan z opowiadania lub z literatury. Powinien pan wiedzieć też, że po wojnie równie wielu Polaków wycieńczonych przez Niemców, zmarło, zwłaszcza młodych, co i Niemców. Marny wikt i choroby dziesiątkowały wówczas ludzi. Ale z pewnością nie robili tego Polacy w swych obozach koncentracyjnych. To Polacy trafiali do nich i na Sybir. I nie były to ich obozy, ale nowego okupanta, tym razem sowieckiego, nadzorowane przez NKWD, które rządziło przez kilka lat w Polsce. Jak pan to wszystko należycie zbada, to wtedy weź się pan za pisanie.

Co do złodziejstwa Polaków. Zgoda, tylko pisz pan też o gangach polsko-niemieckich. A tak na marginesie: nie przeczę, że mamy wybitnych indywidualnych złodziei, ale w

instytucjonalnej kradzieży Niemcom nie sprostamy.

Nie mam w zwyczaju pisać tak expressis verbis, jak to wyżej uczyniłem, ale to, o czym tu piszę wymagałoby jeszcze bardziej zdecydowanego języka. Dedykuję to także wszystkim, którym w normalnej Polsce za ciasno i wybrali „narodowość” europejską. Mogą liczyć na kanapki na drogę. A co jest głupotą, a co podłością to już sami Państwo sobie wykoncypują.