Między współczuciem a wściekłością

Tomasz Terlikowski mówi (Niezależna.pl), że żal mu Lecha Wałęsy. Tamże jest też głos, jak zwykle pełen wściekłości, Stefana Niesiołowskiego, który domaga się natychmiastowej likwidacji TVN. Te dwa stanowiska w jednej sprawie – dodajmy – od dawna jasnej jak słońce, gdyż nie trzeba było grafologów, żeby zdobyć pewność na podstawie źródeł, że w aktach byłej SB figurował Wałęsa i w jakim charakterze – są jak gdyby biegunami między którymi lokuje się społeczna wiedza o Wałęsie. Nie osąd, nie jakiś wyrok na człowieka, bo któż do tego ma prawo? Po prostu wiedza. Abstrahuję tu od postawy samego Wałęsy, moim zdaniem, wpędzanego przez niektóre środowiska w to pójście w zaparte wbrew wszelkim niepodważalnym, obiektywnym dowodom przeciw niemu świadczącym. A z pewnością także naiwnie sądził, że SB dowody zniszczyła. On w pewnym momencie już nie mógł zmienić tej fabuły o sobie. Za daleko zabrnął i tym, którzy to wykorzystali w „Nocnej zmianie” zależało na tym, żeby mieć zakładnika, „autorytet moralny”, który do ostatniej kropli krwi będzie walczył z lustracją, głównie we własnym interesie, a przy okazji także w interesie całej plejady dawnych szpicli komunistycznych, którzy zapełniali życie polityczne,  gospodarcze, kulturalne III RP.

            Gdyby nawet zabrakło tych ewidentnych dowodów na poparcie tego, co wyżej napisano, to dostarczyła ich tzw. opozycja wczoraj (31 I 2017), kiedy Grzegorz Schetyna nie tylko lekką ręką unicestwił nie podlegające dyskursowi, poddane krytycznej obróbce naukowej, dowody na działalność Wałęsy w latach siedemdziesiątych w charakterze konfidenta SB, ale groził tym, którzy fakt ten ujawnili odpowiedzialnością przed prawem. Słyszałem, że Schetyna studiował historię, chyba nawet wiem na czyje seminarium magisterskie uczęszczał. Tutaj egzaminu nie zdał. To, co powiedział, gdyby traktować to poważnie,  to już nie byłaby sprawa Wałęsy, ale historii jako wiedzy o przeszłości i tej, moim zdaniem zresztą wątpliwej jej roli, jako magistra vitae. Schetyna może tylko jeszcze liczyć na kompletnych półgłówków, jako swoich adherentów. Ryszard Petru też się wypowiadał, oczywiście w tym samym duchu, ale on w pewnych okolicznościach połyka słowa, więc nie wszystko, co mówił do mnie dotarło. Pan Kamysz-Kosiniak próbował inaczej bronić Wałęsy, akcentując jego dokonania, nie wydaje się, by podważał prawdziwość dowodów będących w posiadaniu IPN. Problem zasług Wałęsy, to sprawa o wiele poważniejsza. Nie można ich negować, ale też i wyolbrzymiać. Najgorszą przysługę oddaje sobie sam Wałęsa, twierdząc, że to on pokonał komunizm. Nie wymaga to komentarza. Ktoś wczoraj powiedział, że zbudował on „mur berliński”. Najgorsze, że on sam uwierzył w te swoje zasługi i uważa się za ojca III Rzeczypospolitej. To ostatnie zresztą może mieć w sobie wiele z prawdy – jedynej, na którą mogą powołać się obrońcy Wałęsy, oczywiście łącznie z mecenasem Janem Widackim, znanym ze skutecznej obrony, nawet w sprawach beznadziejnych (podobno śmierć Pyjasa uznał za przypadkową). Taki obrońca jest Wałęsie potrzebny, ale czy  nawet on zdoła dowieść, że źródła historyczne są bezwartościową makulaturą?  Jeśli tak, to znaczyłoby,  że zwyciężył nie tylko Wałęsa, ale także tak ewidentny w całej III RP proces grzebania historii po to, by kłaść fundament pod pomniki dla tych, którzy zawsze byli „poprawni”,  a władzy ludowej pomagali pacyfikować „niepoprawnych”. Nie wierzymy? A od czegóż rejestry ludzi  w tym czasie uhonorowanych orderami? „Dzieci resortowych” nie polecam. Zbyt stresująca lektura, sprawia wrażenie, jak gdyby ludzi godnych szacunku wcale już nie było. A przecież tak źle nie jest.

            Reasumując, przyznaję, że rozdmuchiwanie sprawy Wałęsy nie jest czymś dobrym, nie tylko dla niego samego, ale i dla Polski. Przecież tak długotrwale tkwienie w powszechnym prawie błędzie nie przynosi nam wszystkim zaszczytu. Nadto obok Wałęsy wypływa szereg postaci w pewnym okresie III PR prominentnych, którzy te legendę – farsę nie tylko promowali, ale wręcz tworzyli. Ich już nie ma lub się pochowali. Pozostał sam Wałęsa pod trudnym do zniesienia obstrzałem, stopniowo odzierany z tego nimbu bohatera – jak na to wskazują tytuły najgłośniejszych dzienników światowych. Obok niego  stoją jeszcze do czasu jakże śmieszni jego pretorianie sami mający mniej do stracenia niż on. Do jakich nizin zeszedł sam Wałęsa, sam z własnej woli, bo nikt go tam przecież siłą nie zaprowadził, dowodzi fakt, że stanął w jednym szeregu z Kijowskim, Mazgułą, KODem? A więc, panie Terlikowski, żal, żalem, rzecz godna chrześcijanina, ale spójrzmy na to sine ira et studio. Jak by się pan czuł, gdyby po zwycięstwie „demokracji”  à la Wałęsa, Kijowski i Mazguła  leciał  pan z 4 piętra wieżowca, bo Wałęsa dla przeciwników windy nie przewidział?   A może liczy pan na wdzięczność W. za dobre słowo? Chciałoby się powiedzieć: sic transit gloria mundi. Ale czy musiało tak być, czy nie mógł ostać się Wałęsa lider strajku stoczniowego, który by po prostu powiedział: „pękałem przez krótki czas po Grudniu i coś tam ze mnie wydobyli, ale urwałem się, jestem z wami i przepraszam was”. Przecież dziś byłby na prawdę bohaterem, może bez takich apanaży. Ale czyż pieniądz  może uratować człowieka?   Los Wałęsy daje na to pytanie jasną i smutną odpowiedź.