"Oj dana, dana, nie ma szatana" czyli Kowala nauka o tolerancji

Po przeczytaniu rozmowy, jaką Jacek Karnowski przeprowadził z Pawłem Kowalem wypada europosła PJN przeprosić, że włazi się z buciorami w jego życie osobiste. Wypada tez bić się w piersi, bośmy tacy nietolerancyjni, tacy popędliwi, że jak tylko ktoś ma inne poglądy, to już byśmy chcieli zaraz w gębę go prać, miast jego prawo do odmienności uszanować. No i wreszcie zawstydza nas Paweł Kowal tym jeszcze, że jest taki taktowny i dyskretny, a my tu domagamy się, by relacjonował nam prywatne rozmowy, właściwie to wraz z naszymi roszczeniami pasujemy do magla bardziej, niż do eleganckiego świata. Poza tym Kowal sprowadził nas w końcu na ziemię, bo znowu wyszły z nas straszne oszołomy, którym wydaje się, ze o pogrzebie prezydenta na Wawelu zdecydowała Monika Olejnik, a potem zaatakowała własny pomysł (choć jako żywo nie przypominam sobie, by ktoś stawiał tak śmiałą i dziwaczną tezę)
Coś mnie jednak w całym tym wywodzie Kowala zaniepokoiło.
Po pierwsze poseł Kowal jakoś gładko przechodzi do porządku nad tym, że Dzierżanowski i Krzymowski tak bardzo mijają się z prawdą w swojej najnowszej książce . „Będzie ona jak widać – mówi Kowal - w gatunku w Polsce uprawianym rzadko, jako rodzaj rekonstrukcji wydarzeń, w części może fabularyzowanej, posługującej się techniką reportażu.” Rozumiem, że i nie całkiem niewinne konfabulacje nalezą do tej rzadkiej reporterskiej konwencji, bo chyba z taką właśnie mamy do czynienia? Jeśli wierzyć Kowalowi, Dzierżanowski z Krzymowskim wypisują, co im tylko do głowy przyjdzie, byle zelektryzować publikę, wymyślają jakieś fabułki, godne sensacyjnego filmu, obsadzają w dwuznacznych rolach realnych ludzi z otoczenia Prezydenta, który przecież zginął w niewyjaśnionych okolicznościach – wszystko ok., ale to ma być podobno „r e k o n s t r u k c j a”…
"Dzień po katastrofie smoleńskiej, w niedzielę wieczorem, w Pałacu Prezydenckim pojawiła się dziennikarka Radia Zet Monika Olejnik. Wzięła udział w różańcu odprawionym w prezydenckiej kaplicy. Po wyjściu z nabożeństwa przypomniała sobie, że od wielu miesięcy umawiała się z Lechem Kaczyńskim na kolację. Postanowiła, że tym razem to ona zaprosi na kolację współpracowników Lecha Kaczyńskiego. Wybrała znany warszawski lokal „Tradycja Polska"
Bynajmniej nie zaniepokojony drobnymi rozbieżnościami Paweł Kowal wyjaśnia:
"(Kolacja – przyp. mój)) faktycznie się odbyła, co zapytany potwierdziłem autorom książki, natomiast w dużo szerszym gronie, miała charakter prywatny, zapraszali pewni moi znajomi, którzy zresztą utrzymywali prywatne kontakty z prezydentostwem, nie organizowała jej redaktor Olejnik. Spotkaliśmy się więc n i e o c z e k i w a n i e (podkr. moje)."
Historia jest jak widać dość ciekawa, od dziennikarzy rekonstruujących wydarzenia oczekiwałabym staranności w dociekaniu jak naprawdę było, Paweł Kowal tego chyba nie oczekuje, jest nieoczekiwanie wyrozumiały. Nie tylko pobłaża niechlujnym rekonstruktorom prawdy, ale wręcz zniecierpliwiony macha ręką, kto by tam pamiętał, tyle się działo, czepiacie się detali.
"Z mojego punktu widzenia nie musi być prawdziwy każdy szczegół czy interpretacja zawarta w książce i jest to absolutnie zrozumiałe. Trzeba tylko rozumieć te zależności."
Dalej jest jeszcze dziwniej , bo Paweł Kowal, polityk przecież z pierwszej linii, albo udaje, albo naprawdę nie rozumie, kto jest kim w Polsce anno domini 2010. Z Monika Olejnik różni się poglądami, ale co z tego? Czy nie rozmawiał 10 kwietnia również z Karnowskim i Zarembą? Na sprawę pochówku miał być może (!) z redaktor Olejnik radykalnie odmienne poglądy, ale to w y w n i o s k o w a ł dopiero z jej pytań w studiu! No i co z tego? „Nawet jeśli przyjąć takie założenie, co w tym dziwnego”? – pyta Kowal retorycznie.
Kowal dopuszcza zatem wnioskowanie, ale w granicach rozsądku. Ludzie po prostu maja różne poglądy, to ich święte prawo. Kowal sprowadza wszystko do różnicy poglądów. Więc to tak: ktoś twierdzi, ze generał Jaruzelski jest polskim patriotą – jego prawo. Dla kogoś autorytetem moralnym jest Urban, no i co, nie może być? Ktoś inny mówi: generał Błasik był pijany – ma taki pogląd. Ktoś inny jeszcze – że katastrofie tupolewa winny jest Prezydent – też dajcie mu spokój, wyraża tylko swoją opinię. Kowal nie selekcjonuje swoich znajomych wg tak niskiego kryterium, i nawet przy tym moralizuje w duchu tolerancjonizmu: „Inne poglądy i nawet forma ich wyrażania nie są same w sobie powodem do obierania komukolwiek godności.”
Kowal jeszcze nie zauważył, jaka rolę spełniają w III RP media. Nie miał czasu, bo pisał doktorat o reformatorskich przedsięwzięciach generała Jaruzelskiego w latach osiemdziesiątych. (Już się czepiacie? - taki ma pogląd). Może przy tej okazji doświadczył jakichś iluminacji, o których z racji wrodzonej dyskrecji na razie nie wspomniał. Rozwinął ciepłe stosunki z osobami o różnych poglądach, nie zauważył, że niektóre z nich zajmują się zawodowo urabianiem poglądów innych ludzi. I jeśli w wyobraźni późniejszych wyborców Komorowskiego utrwalono taki a nie inny obraz Jarosława Kaczyńskiego – jako uzurpatora, który „zażądał” pochówku na Wawelu dla swego brata, to była to tytaniczna praca pani redaktor, w której posłużyła się ona Pawłem Kowalem. A to tylko jedna z licznych jej zasług, pardon – jedna z jej opinii.
Panie pośle, jest coś takiego, jak dezinformacja. Dezinformacja jako oręż wojny. Chodzi między innymi o to, żeby zohydzić wroga, czy pan poseł wie, co mam na myśli? Teorią dezinformacji w zastosowaniach wojskowo-politycznych zajmował się Vladimir Volkoff, zaś praktykę dezinformacji radzieckiej opisał Anatolij Golicyn. Czy im też kazałby Pan powrócić na ziemię?
Niech mi Pan zatem powie, dlaczego pewna dziewoja z klasy mojej córki, mogła powiedzieć w dwa dni po katastrofie : ”nawet się ucieszyłam, jak ten samolot w ziemię przyp…” Jak to w ogóle było możliwe, proszę Pana?

http://wpolityce.pl/view/8838/Nasz_wywiad__Pawel_Kowal_o__slynnej__kolacji_z_Monika_Olejnik