W HOŁDZIE WIELKIEMU POLAKOWI. (II)

w 96 rocznicę urodzin św. Jana Pawła II. Pojawił się, kiedy Polacy żyli jakby w uśpieniu, przez obce mocarstwo zniewoleni, w systemie upiornym. Egzystowali jakby w fałszywej rzeczywistości - żyjąc życiem pozornym. Wielu nawet nie wiedziało co się z nimi dzieje. Akceptowali taki stan - bo utracili resztki nadziei. Wydawało się, że nic nie ma sensu!. Akt sprzeciwu wobec władzy był równoznaczny z samobójstwem. Absurdalnym było szamotać się w bezsilnej wściekłości postronki targać. Z tego wielowymiarowego zniewolenia tak po ludzku nie było żadnej możliwości się wyrwać. Lecz Papież Polak, uchylił narodowej „zwierzęcej” klatki wierzeje. Zachęcał uwiezionych rodaków do wyjścia na zewnątrz słowami: „Nie lękajcie się, nie musicie godzić się na zło”. Żarliwie zachęcał do przekroczenia progu nadziei. Musicie rozważyć dodawał istotę, podstawową rzecz, którą drogą chcecie podążać? „Bardziej być, czy więcej mieć?” Sukces osiągnąć i sławę, dorobić się majątku - czy własnemu życiu nadać głębszy sen i treść. Człowiek powiada, nie powinien swoich obowiązków unikać. Nie wolno mu wykazywać lekceważenia wobec swych ziemskich powinności. Nie może ich świadomie zaniedbywać, ucieczką się salwować. Uchybiać nałożonym obowiązkom - nie może zdezerterować. „Każdy człowiek ma jakiś porządek prawd i wartości, które trzeba jak Westerplatte - utrzymać i obronić!”. Ostrzega tam zgromadzoną młodzież: „Istnieje pewna granica, której nie wolno nikomu przekroczyć, bo oznacza moralną chorobę”. Po oddaniu tego przyczółka dodaje - człowiek przestaje być sobą. Urzekała tłum charyzmatyczna, święta osoba, jego tajemnicą prostota boski dar słowa. Posiadał słuch absolutny na Polskę. Słyszał tęsknotę, którą naród Polski głęboko w sercu chował. Wyraził ową tęsknotę słowami powitania na lotnisku: „Pokój Tobie Polsko, Ojczyzno moja, pokój Tobie!”. Kiedyś powiedział: „Niech zstąpi Duch Święty i odnowi oblicze Ziemi, Tej Ziemi”. „Wtedy czułem, że już nic nie może być jak dawniej, że wszystko musi się odmienić! ( prof. Wnuk-Lipiński) Tak jak przeczuwał profesor, święty człowiek - swoim apelem do Ducha Świętego, łaskę niebios uprosił. Odzyskaliśmy na powrót trale utracone - nasze symbole i wartości. Na placu Zwycięstwa - zostaliśmy podniesieni nie tylko z kolan, ze wstydu i poniżenia, ale duchowej degradacji, z przypłaszczenia. Która pozbawia mocy i woli. Została nam wtedy przywrócona ludzka godność. Ojciec Święty - nasz rodak tchnął w nas iskrę nadziei, dolę sierocą odmienił. c.d.n.