Intelektualista – kto to, dlaczego poważany i do czego służy

Intelektualista – człowiek posiadający formalnie wykształcenie wyższe, który jest z reguły odległy od spraw gospodarczych, nie prowadzi własnego biznesu, nie jest robotnikiem. Przeważnie to dziennikarz, pisarz, literat, artysta, „pracownik naukowy”.

Nie każdego z w/w można nazwać intelektualistą, gdyż powinien spełniać odpowiednie warunki. Jakie one są?

Po pierwsze musi publicznie zabierać głos jako autorytet w sprawach moralności, polityki, filozofii, światopoglądu. Opinia intelektualisty w wyżej wymienionych sprawach nie wynika z posiadanej wiedzy w tych dziedzinach, oparta jest między innymi na poczuciu, że wie co jest dobre dla innych, a co nie.

U podłoża jego postawy jest przekonanie o swojej mądrości i co za tym idzie potrzeba dzielenia się i narzucania opinii. Taka postawa zapewne wynika z głęboko ukrytych kompleksów (np. niedowartościowania), braku samokrytyki, syndromu grupowego myślenia, zwyczajnego zarozumialstwa oraz sprofilowanej umysłowości. Intelektualiści to taka elita zastępcza, samopowielająca się w kolejnych pokoleniach, wykorzystywana przez aparat rządzący do duraczenia społeczeństwa.

Zostawmy zakamarki duszy i umysłu intelektualisty. Ciekawsze jest dlaczego normalni ludzie akceptują ich ględzenie, a przecież nigdy nic dobrego z tego nie wynikło? Wszelkie rewolucje to nie pomysły zwykłych „mas ludowych”, to niemal zawsze było dzieło  intelektualistów a przecież wierzenie w ich autorytet nie ma logicznych podstaw.

Przykładowo profesor wykładający historię nowożytną jest zapewne autorytetem w swojej dziedzinie (np. Rewolucji Francuskiej), ale nie w dziedzinie energetyki i jeżeli on i jego koledzy wyspecjalizowani w kulturze Majów, czy biologii podpisują jakąś petycje odnośnie energetyki atomowej, popełniają ewidentne nadużycie autorytetu tym gorsze, że robią to jako naukowcy, czyli działają tak jakby „sama nauka” się wypowiadała.

Zostawmy naukowca i weźmy takiego artystę (aktor, piosenkarz, malarz, …). Jest on autorytetem (a i to nie zawsze) w swojej profesji, to znaczy w sztuce. Po prostu umie lepiej wyrażać ludzkie uczucia, tworzyć dzieła, wyrażać cudze poglądy, przemyślenia. Ale jako artysta nie jest nauczycielem, przywódcą politycznym czy filozofem. Szczególnie niebezpieczne jest, gdy takiemu fircykowi przypisuje się prawo do bycia nauczycielem moralności czy etyki. Z reguły jest przeciwnie, ich moralność pozostawia dużo do życzenia a ich stosunek do „zwyczajnych” ludzi często jest pogardliwy.

Prawdopodobnie szacunek dla takich „autorytetów” bierze się z braku zaufania we własny zdrowy rozsądek, a także z tego, że nauka jest otaczana mirem, który niesłusznie przenosi się na intelektualistów.

Co do artystów to łatwość z jaką zyskują autorytet w dziedzinach nie związanych z ich profesją wynika z szacunku jakim się obdarza wartości estetyczne, które artysta zna lepiej niż inni i umie wcielać w swoje działa. Błąd polega na tym, że ten szacunek odnośnie dzieł przenosi się na samego artystę.

Na koniec należy koniecznie wspomnieć o ważnej kategorii - intelektualiście dziennikarzu. Dawniej dziennikarz był osobą, która zajmowała się zbieraniem i przekazywaniem informacji. Niestety w ostatnich kilkudziesięciu latach przywłaszczył on sobie funkcję kaznodziei i nauczyciela. Od jakiegoś czasu nie tylko informuje ale uważa, że ma prawo pouczać innych co mają myśleć i czynić. Ponieważ dziennikarz ma dostęp do mediów i to co mówi jest rozpowszechniane masowo, jego rola w duraczeniu jest uprzywilejowana.