R E J T A N...

REJTAN

...a cierpienia moje, nędznego

ofiaruję Tobie, o Panie,

za moją nieszczęśliwą Ojczyznę...

Tadeusz Rejtan

(1742 – 17800

Poseł Ziemi Nowogródzkiej)

A dom Twój dziś zagrzebany w popiele i krwi

Polska okaleczona zmaga się z chorobą

I tylko brzozy tutaj nieustannie płaczą

I Ci co tu przychodzą poskarżyć się grobom

Korzeń zdrady przynosi zatrute owoce

Kolejne pokolenia pod krzyżem się kładą

Targowica przekleństwem odradzą się ciągle

W tych którzy zarażeni mamoną i zdradą

Krew Twoją podle depczą zdrajcy i wrogowie

Próg Ojczyzny zrąbany i zarosły perzem

Jak wtedy słychać na Sejmowej Sali

Głośne spory i walkę z Polską i pacierzem

Głupcy próbują wyrwać krzyże z naszych grobów

Bo konstytucja Unii krzyży nam zabrania

Ale one wciąż rosną uparcie od nowa

A w tych krzyżach nadzieja zmartwychwstania!

Zostało nas niewielu – jak wtedy – pamiętasz ?

Panie pośle! sprzedali skarby ojcowizny !

Ale Ty jesteś z nami i echo powtarza

…„nie odchodźcie na miłość Boga i Ojczyzny”

Więc trwamy w imię Boże...w imię Twej pamięci

I Ojczyzny Tadeuszu! coś jej bronił krwią

I choć Ziemię Nowogródzką dawno wyszarpali

Przed Twym głosem przecież  w Sejmie zdrajcy cągle drżą !