B Ó G

Z tej perspektywy skąd wiecznie wszystko się oddala

I gdy głowę odwrócę i popatrzę w tył....

To co było tak wielkie że nas przerastało

Teraz staje się małe i ginie jak pył...

Ból zarasta bliznami...klęczą z płaczem krzyże

Łzy kruszeją w pomnikach...w największych cmentarzach

Gwiazdy gasną jak świece zdmuchnięte oddechem

Kiedy groźne memento czas nam rzeźbi w twarzach

Z tego miejsca skąd wiecznie wszystko się oddala

Gdzie umierają z wysiłku zmęczone zegary

Gdzie przestrzeń nas przerasta ponad ludzką miarę

On tylko się przybliża poprzez płomień wiary

On tylko w moim życiu ciągle ogromnieje

A czas - taki potężny – leży Mu u nóg

Im bardziej jestem bliski lotnej garści piachu

Tym większy w moim życiu Wszechmogący Bóg!