ŻRĄ SIĘ Z LEWA...ŻRĄ SIĘ Z PRAWA...(antyballada)

żrą się z lewa...żrą się z prawa

tłustą kością jest Warszawa

wyczyszczone kamienice

znów dla gojów są ulice

talmudyczne widać prawo

wciąż panuje nad Warszawą

widać Ziemia Obiecana

w kamienicach zapisana

w losie gojów i w mamonie

Polsce trzeba przybić dłonie

i wydźwignąć na ramiona

aby była pohańbiona

i przykładem odstraszała

że jej wolność nie przetrwała

głupiec biega w prawo w lewo

a nadaje się na drzewo!

Polityczne przedstawienie

pod tytułem Polskę zmienię

smród się ciągnie  kłamstwo w cenie

klątwa mątwa przedstawienie

artystyczna wolność słowa

choć bluźniercza kłamców mowa

liczy łotr na poklask tłumu

dewiacyjny brak rozumu

znowu szczują w TV – nie

im kto głupszy ten jest w cenie

i nad kropką i na czole

głupcy grają głupie role

kołchozowi komisarze

odsłaniają swoje twarze

najważniejsze „redaktory”

toczą swoje mętne spory

zapraszają tych zza miedzy

by o Polsce nabyć wiedzy

za ordery a srebrniki

ot jak kiedyś czynowniki

i w karczemnej atmosferze

zdrajcy  mówią swoje ”wierzę…”

Prawda tylko jakaś blada

cieniem nam na serca pada

i w Narodzie pomruk niesie

 rozliczymy was Kolesie!

Pogonimy siłą bata

a w nagrodę będzie krata!

smród się ciągnie kłamstwo w cenie

nieskończone przedstawienie!

wirus zdrady wirus trwogi

trzeba rzucić im pod nogi

niech się potkną o menorę

ci co grożą nam rozbiorem

bo skończone przedstawienie

zerwij maskę! Prawda w cenie!

i rzuć słowem jak granatem

dość milczenia w sporze z katem!

dziś odwrócić trzeba role

Prawda górą! kłamstwo w dole!

jeśli Polska ma być nasza

sąd i gałąź! dla… Judasza!

OBYŚ  BYŁA JAK TE BESKIDY….

otulony ciszą Beskidów…

owinięty zielonym bandażem

wracam idę do Ciebie Polsko!

bo o Tobie jedynie marzę

obyś była jak te Beskidy

Matko-Polsko! spokojnym domem

gdzie mnie świty zachody i noce

tu wołają pod swą obronę

gdzie mi świerki kojącym szumem

otulają gorące czoło

i gdzie deszczu werbelek w ciszy

wystukuje staccato wokoło

i gdzie lasu organy jak fuga

grzmią w dolinach i groniach muzyką

gdzie gałęzie jak struny grają

najpiękniejszą góralską muzyką

i gdzie halny jak wiatr historii

dramatyczne nuty rozwiewa

gdy kłaniają się pełne trwogi

połamane przez żywioł drzewa

abyś była jak te Beskidy

Matko – Polsko! spokojnym domem

aby nigdy już wicher historii

nie doświadczał Cię burzą i gromem

oby Bóg Złotym Groniem powracał

i monstrancję wznosił nad czołem

kiedy świt się z zachodem mocuje

widnokręgu toczonym kołem

by nokturnem zabrzmieć gdy wieczór

niczym Szopem klawisze poruszy

gdy z modlitwą idziemy w pacierzach

by ukoić niepokój swej duszy

by poskładać radości i smutki

nim kosmiczny nas wiatr przewieje

aby wtedy gdy ranne zorze

znowu w życiu odnaleźć nadzieję…