Tajna odezwa (L) D.T. do członków

Udało mi się   uzyskać tekst tajnej odezwy wystosowanej przez tow.  (L) D.T. do członków Partii. Publikuję ten materiał z niewielkimi skrótami. Fragmenty wyróżnione czerwoną kursywą to dokonane przez ekspertów odczyty niezrozumiałych nagrań z kabiny lektora.

  W ubiegłych miesiącach otrzymywałem listy na temat wewnętrznego ustroju partii rewolucyjnej, od paru widocznie młodych towarzyszy, których nie znam. Niektóre z tych listów uskarżały się na brak demokracji w waszej organizacji, na dominację przywódców itp. Niektórzy towarzysze proszą mnie, abym dał jasną i dokładną definicję centralizmu demokratycznego, która z góry wykluczyłaby fałszywe interpretacje. Niełatwo jest odpowiedzieć na te listy. Żaden z moich korespondentów nawet nie spróbował wskazać jasno i konkretnie, na czym polega to naruszenie demokracji.

[…]

  Czasami, sądząc z tonu tych listów, tj. w głównej mierze z braku konkretnie sformułowanych skarg, wygląda na to, że skarżący są po prostu nie usatysfakcjonowani faktem, iż w swej niechęci do istniejącej demokracji wydają się być w niewielkiej mniejszości. W świetle swego doświadczenia wiem, że to jest niemiłe. Ale gdzież tu naruszenie demokracji?

  I nie uważam, że mogę dać taką definicję centralizmu demokratycznego, która raz na zawsze wyeliminowałaby nieporozumienia i fałszywe interpretacje. Partia jest aktywnym organizmem. Rozwija się on w walce z zewnętrznymi przeszkodami i wewnętrznymi sprzecznościami.

  Gorączkowa dekompozycja kolejnych mutacji UE, w surowych warunkach epoki globalistycznej, stwarza dla najnowszej formy UE trudności bez precedensu w historii. Nikt nie może przezwyciężyć ich za pomocą pewnego rodzaju czarodziejskiego zaklęcia. Ustrój partii nie spada gotowy z nieba, lecz jest kształtowany stopniowo w walce. Od ustroju ważniejsza jest linia polityczna. Przede wszystkim trzeba poprawnie określić strategiczne problemy i taktyczne metody w celu ich rozwiązywania. Formy organizacyjne powinny odpowiadać strategii i taktyce.

  Tylko właściwa polityka może zagwarantować zdrowy ustrój partii. To nie znaczy, ma się rozumieć, że rozwój partii nie napotyka na problemy organizacyjne jako takie. Ale to znaczy, że formuła centralizmu demokratycznego musi w sposób nieunikniony znajdować różny wyraz w różnych partiach różnych krajów, a nawet w różnych stadiach rozwoju jednej i tej samej partii.

  Demokracja i centralizm nie znajdują się w ustalonej raz na zawsze, niezmiennej relacji wzajemnej. Wszystko zależy od konkretnych okoliczności, od sytuacji politycznej w kraju, od siły partii i jej doświadczenia, od ogólnego poziomu jej członków, od autorytetu, jaki zdobyło kierownictwo.

  Przed konferencją, kiedy problemem jest sformułowanie linii politycznej na następny okres, demokracja triumfuje nad centralizmem.

  Kiedy problemem jest działanie polityczne, centralizm podporządkowuje sobie demokrację. Demokracja znów upomina się o swoje prawa, kiedy partia czuje potrzebę krytycznej weryfikacji swych działań. Równowaga między demokracją a centralizmem stabilizuje się w ciągłej walce, w pewnej chwili jest naruszana, by potem znów została przywrócona. Dojrzałość każdego członka partii wyraża się między innymi w tym, że nie żąda on od partii więcej reżimu, niż ona może dać. Osoba, która określa swój stosunek do partii przez pryzmat tego, że nieraz dostała po nosie, jest marnym rewolucjonistą.

  Konieczna jest, oczywiście, walka przeciw każdemu błędowi kierownictwa, każdej niesprawiedliwości, itp. Ale konieczne jest postrzeganie tych „niesprawiedliwości” i „błędów” nie samych w sobie, lecz w połączeniu z ogólnym rozwojem partii i w skali narodowej, i międzynarodowej.

  Właściwy sąd i wyczucie proporcji w polityce jest ekstremalnie ważną rzeczą. Osoba, która ma skłonności do rycia swego własnego kretowiska, może wyrządzić wiele złego i sobie samej, i partii. Nieszczęście takich ludzi jak Piskorski, Rokita, Schetyna, Gowin  i inni polega na ich braku wyczucia proporcji.

  Obecnie jest niemało półrewolucjonistów, zmęczonych klęskami, bojących się trudności, młodych ludzi, którzy mają więcej wątpliwości i pretensji niż woli walki. Zamiast poważnie analizować problemy polityczne w swej istocie, takie osoby szukają panaceum, przy każdej okazji skarżą się na „reżim”, żądają od kierownictwa cudów, albo próbują owinąć swój wewnętrzny sceptycyzm ultralewicowym paplaniem.

  Obawiam się, że rewolucjoniści nie uwolnią się od takich elementów, jeśli nie wezmą się sami w garść. Z drugiej strony nie wątpię, że młode pokolenie wykształconych przez nas obywateli będzie zdolne do oceniania programowej i strategicznej treści nowej formy UE według zasług i w coraz większej liczbie będzie się zaciągać pod jej sztandary.

  Każdy prawdziwy rewolucjonista, który odnotowuje błędy ustroju partii, powinien przede wszystkim powiedzieć sobie: „Musimy wprowadzić do partii tuzin nowych młodych, wykształconych przez nas obywateli!” Młodzi obywatele przywołają do porządku tych dżentelmenów-sceptyków, skarżypytów i pesymistów. Tylko w ten sposób może zostać utrwalony zdrowy ustrój partyjny w sekcjach nowej UE.***

*** Zródła i informatorzy powyższego zostaną ujawnieni. W stosownym czasie. I sprzjających okolicznościach.