NIESTETY WOJNA TO KONIECZNOŚĆ

Życie to nieustanna walka. Ta codzienna, o lepsze jutro, i ta trwająca całe życie, by zdobyć zamierzone cele.

Krótkie są chwile, kiedy przestajemy walczyć.

Wiele przysłów, przekazów historycznych, czy tzw. mądrości ludowych pomaga nam w życiu, głównie by wyjaśniać to, czego nam się nie chce przemyśleć, albo usprawiedliwiać nasze marne poczynania. Koniec końców, przestajemy o tych "mądrościach" myśleć poważnie. A może wtedy coś nam umyka?

Znamy to dobrze, bo powtarzane jest przez wszelakie władze, nachalne propagandy i ideologów od siedmiu boleści. To:

WALCZYMY O POKÓJ!

Co za absurd! Ktoś się nad tym zastanawiał?

Walczymy – czyli bitwa... czyli wojna.

By mieć pokój trzeba jeszcze wojować. A później trzeba jeszcze go bronić. I by go bronić, trzeba się uzbrajać. Bo dla utrzymania pokoju, najlepiej jest być uzbrojonym po zęby.

CHCESZ POKOJU? SZYKUJ SIĘ DO WOJNY. SI VIS PACEM, PARA BELLUM .

Te mądre słowa, tak obecnie bardzo nadużywane przez polskich polityków, wypowiedział w swoim dziele o sztuce wojennej, rzymski myśliciel i historyk Wegecjusz w IV w. n.e. Czyli ja tu nic nowego nie wymyślam. Wojna nierozerwalnie jest związana z pokojem. To kwestia bezdyskusyjna.

Mimo tego robimy wszystko, by uniknąć wojen, odrzucając pewnik, że w życiu każdej ludzkiej społeczności wojny są nieuniknione.

A może nawet konieczne?

Gdy popatrzymy chłodnym okiem na wiek XX i obecne początki XXI, to zauważymy, że te najpotężniejsze, najstraszniejsze wojny historii ludzkości, niosły za sobą wielki przełom – nowy ład, nowy porządek, a co chyba najważniejsze – postęp i przełom nie tylko technologiczny i naukowy, ale także kulturowy i społeczny.

Co nam przyniesie czas, gdy wreszcie wojna na Ukrainie się zakończy pokonaniem Rosji?

Wielu z nas czuje instynktownie, że będą wielkie zmiany; może nawet największe zmiany cywilizacyjne w historii ludzkości.

Zacznie się jak zwykle w Europie, a potem rozleje się na cały świat.

A jak pokazują ostatnie dziesięciolecia, dodam, dziesięciolecia pokoju, wytworzyło się mnóstwo patologii, degeneracji i niesprawiedliwości, które właśnie chyba tylko wojna może wyczyścić.

Maczuga, łuk, dzida... Miecz topór, sztylet i armata. A w końcu hipersoniczne rakiety, bojowe satelity, bojowe lasery, czy ogromne wielotonowe bomby zdolne na 100 metrów wbić się w skałę. A wreszcie bomby atomowe i te straszniejsze – wodorowe.

Tysiące takich głowic w rękach potencjalnych przeciwników. Kiedyś się pokłócą i... BUM!!! - nacisną czerwony guzik, odpalą rakiety i życie na Ziemi przestanie istnieć.

Wszystko w walce o pokój

A może tak właśnie ma być?

Nie jesteśmy po to by gnusnieć w pokoju, w pokoju także obżerać się i tyć, lub przeciwnie – głodwać i cierpieć z pragnienia. Gnuśnieć, kultywować lenistwo, bezmyślność i przyjemności.

Jesteśmy stworzeni po to, by ciągle walczyć?

Jesteśmy wojownikami. Jesteśmy drapieżni.

Post scriptum

Właśnie przeżywamy klasyczny, dziejowy koniec pewnej epoki. Dokładnie – upadek cywilizacji łacińskiej. Jeszcze nie wiemy, czy przyjmiemy inną z istniejących cywilizacji, czy powstanie coś zupełnie nowego.

Z dużym prawdopodobieństwem można założyć, że musi zaistnieć coś nowego w ładzie społecznym, bo postęp technologiczny i naukowy jest tak wielki, że nie mieści się w dotychczasowych standardach.

Lecz koniec epoki prawie zawsze niesie ze sobą, jak to nasze babcie mówiły – upadek obyczajów. Mamy dobry opis i dużą wiedzę jak to na koniec XIX wieku nastąpił Fin de siècle demonstrując niesłychaną dekadencję i degrengoladę.

Obecnie jest nawet gorzej – dzisiaj rządzi ludzkimi postawami hedonizm. Rozkosz, orgazm i przyjemność to prawdziwy cel życia. Często nawet nieuświadomiony, bo lewacka edukacja zadbała, by nie myśleć, tylko korzystać z życia.

Owszem nadal mamy w sobie tę iskrę w duszy – instynkt wojownika. Walka, wojna nas podnieca i nawet się podoba. Oczywiście nikt do tego się nie przyzna.

Jako, że kultywowanie hedonizmu to również unikanie kłopotów i niebezpieczeństw, więc niech te wojny toczą się z dala od nas. Chętnie sobie popatrzymy w tv, siedząc na kanapie.

Walki też lubimy. Nie ma nic tak fajnego jak mordobicia. Ale nie na mojej ulicy! Niech się tłuką na ringu i masakrują w drucianych klatkach. Chętnie sobie popatrzę.

Może jednak nadejść taki moment, nagły i niespodziewany, że trzeba będzie sobie odpowiedzieć:

Staniesz do walki?

_______________