Protest hymnowy dyrektora Dąbrowy.

Protesty bywają różne:

przede wszystkim słuszne i niesłuszne, a ich nie/słuszność zależy od punktu widzenia.

Są też protesty branżowe: lekarzy, taksówkarzy, a nawet – milicjantów (nie poprawiać – policja, to była przed wojną).

Sa protesty społeczne i indywidualne, wygrane i przegrane, zauważone i niezauważone czy wręcz zlekceważone itd. itp.

Ale o proteście hymnowym – jak żyję (lat prawie 58) nie słyszałem.

No to dziś usłyszałem:

dyrektor programu pierwszego Polskiego Radia, Kamil Dąbrowa rozpoczął protest przeciwko nowej ustawie medialnej, rezultatem wprowadzenia której będzie między innymi utrata przez dyrektora Dąbrowę posady.

Protest polega na naprzemiennym nadawaniu przez PR1 co godzinę hymnów polskiego i europejskiego, z południowym przerywnikiem w postaci hejnału mariackiego i z północnym finałem w postaci jakiejś kabaretowej piosenki.

Ja mam za sobą wiele lat nauki gry na ponoć najtrudniejszym z instrumentów (o skrzypcach mowa) i muzykę lubię bardzo, a już za klasykami wiedeńskimi (wszystkimi) wręcz przepadam, zaś jako ksenofob i nienawistnik nacjonalistycznego Mazurka Dąbrowskiego słuchać mógłbym ciągle.

Kabarety PRLwskie to była szkoła kabaretowej jazdy najwyższa, a hejnał – cóż… do Krakowa akurat nic nie mam.

Nie lubię jedynie bałaganiarstwa, żeby nie powiedzieć – niechlujstwa w doborze repertuaru:

otóż skoro ta ustawa wykosi dotychczasową radiową wierchuszkę, to zamiast wypichconego przez dyrektora Dąbrowę zestawu, raczej jakiś marsz żałobny by się nadał?
Ten Szopena/Chopina byłby w sam raz, bo kompozytor zarazem polski i europejski, a nawet – światowy.

To co – od jutra nasz „Marsz Żałobny”, a Beethovenowska „Oda do radości” dopiero po nieuchronnych zmianach?