Kukiz – jak śmiesz!

Nie wiem, czy potrafiłbym zanucić jakąkolwiek piosenkę Pawła Kukiza, choć mam muzyczne wykształcenie, bo… ja nigdy nie słuchałem Pawła Kukiza:

nie moje rejestry, że tak się po muzycznemu wyrażę.

Dlatego jego deklarację wzięcia udziału w wyborach prezydenckich przyjąłem prawidłowo, czyli – obojętnie.

Chęć obalenia partiokracji, której zalety najlepiej obrazują wyniesione dzięki wysmażonym w partyjnych kanciapach partyjnym listom, takie persony, jak Sławek Nowak, Adam Hofman czy Jan Bury, wywołała we mnie tyleż zainteresowania, co politowania:

mnie Pan na taki numer nie weźmiesz! – do żłoba chcesz, jak nie przymierzając Biłgorajczyk, co to chyba tylko jeszcze Al Kaidzie niczego nie obiecał!

I nagle, (jak to w moim życiu bywa) nastąpiło coś, co zmieniło moje postrzeganie (mądre słowo) Pawła Kukiza:

Trudno wierzyć facetowi, który na śniadanie walił butelkę whisky przez lata – powiedział o Pawle Kukizie jakiś Olivier Janiak.

Hm… pomyślałem (bo ja jestem z tych, co używają mózgu), najwyraźniej Olivier Janiak przez lata musiał na śniadanie walić mleko i odreagowuje tę traumę kapując.

I z miejsca do Pawła Kukiza cień sympatii poczułem (choć ci co mnie znają wiedzą, że whisky nie znoszę), bo ja kapusiów nie trawię.

Kiedy zaś Paweł Kukiz powiedział wyraźnie NIE dla wplątania Polaków w nie naszą wojnę, pomiędzy oligarchicznymi gangami na Ukrainie, po stronie megaoligarchy Poroszenki i jego neobanderowskiej kamaryli, do której to wojny przebierają nogami i prezydent ten no… omałocoprezydent, cień sympatii się zwiększył, jak to w dzień słoneczny bywa.

A jak jeszcze Pawła Kukiza na GaPolowskich forach od ruskich agentów hejtować zaczęli, i w ogóle jak on śmie, skoro tu taki kandydat cacany, w Unii Wolności wyszkolony, na buławę czeka, to pomyślałem sobie tak:

a (…) wam w dudę!

I zagłosuję na Kukiza!