Czy nauczycielki mają rację? Rozważania o prezydenturze

Ex definitio («czynnik kształtujący czyjąś świadomość, regulujący czyjeś postępowanie») – jak najbardziej: od tego są! Pytanie dotyczy jednak ich osobowości poza-zawodowej, to znaczy, czy mają rację „w sobie”; można założyć, że nie żyją w rozdwojonej jaźni i te same postawy (pewność racji) i przekonania prezentują także w życiu prywatnym: tego dotyczyć będzie ten artykuł.

Pan prezydent udzielił kolejnego wywiadu (po RM) – tym razem dla Radia Plus*; przedstawił po raz kolejny swoją wizję prezydentury:

Przede wszystkim uważam, że prezydent powinien patrzeć na sprawy chłodno i ludzie oczekują, że prezydent będzie w jakiś sposób równoważył, czy nie doprowadzał do sytuacji radykalnych. I ja uważam, że taka też jest rola prezydenta, że prezydent powinien starać się pewne rzeczy balansować.

- i jest to wizja zdecydowana, wizja, powiedziałbym, „ojca narodu”, który „musi” odpowiadać za poczynania „swoich dzieci”. Jak się dochodzi do takich przekonań? – prześledźmy dotychczasową drogę życiową prezydenta (w oparciu o własnoręcznie skreślony życiorys**):

urodził się w 1972 r.; rodzice byli nauczycielami akademickimi o specjalnościach technicznych; ukończył studia humanistyczne, po których otrzymał posadę akademicką – i to jest pierwszy, natychmiastowy sukces; drugi na tym polu, choć stosunkowo niezbyt szybki (8 lat!), to doktorat (co prawda z dziedziny niezbyt „ambitnej”, bo z prawa administracyjnego); wygląda jednak na to, że ta kariera nie zanosiła się rewelacyjnie, bo świeżo upieczony doktor założył natychmiast własną kancelarię prawną i… rzucił się w objęcia polityki, która przyjęła go z otwartymi ramionami, gwarantując od razu tej młodej gwieździe znaczne sukcesy: tego samego (2005) roku zostaje – w wieku 33 lat - ekspertem od legislacji Klubu Parlamentarnego i zaraz potem (2006)… wiceministrem sprawiedliwości! dalej: członkiem Trybunału Stanu (2007), podsekretarzem stanu w Kancelarii Prezydenta RP (2008), radnym miasta Krakowa i przewodniczącym klubu radnych, posłem na Sejm (2011), posłem do Parlamentu Europejskiego (2014) i wreszcie Prezydentem RP (2015); na wszystkie te funkcje został delegowany przez Prawo i Sprawiedliwość. Po roku sprawowania ostatniego urzędu stał się „prezydentem wszystkich Polaków”…

Dysponując niezbyt szerokim zapleczem ekspercko-doradczym*** – za to będąc z pewnością pod wrażeniem własnych (?) sukcesów na niwie polityki (choć niekoniecznie w innych dziedzinach, bo np. takie sformułowanie z przytoczonego wywiadu dla Radia Plus: Pytałem pani Zofii Romaszewskiej – kaleczy niemile polszczyznę i oby to był jedyny przejaw braku ogólnej ogłady) – doszedł najwidoczniej do wniosku, że wykształcenie i doświadczenie życiowe wystarcza mu na podejmowanie własnych, najważniejszych dla naszej ogólnej pomyślności decyzji.

Choć może nie tylko własnych – i stąd tytuł artykułu: żona Pana Prezydenta jest nauczycielką…

* ]]>https://wpolityce.pl/polityka/366184-prezydent-chce-by-byla-realizowana-dobra-zmiana-rzeczywiscie-dobra-taka-ktora-sluzyla-polskiemu-spoleczenstwu-a-nie-bedzie-budzila-obawy]]>

** ]]>http://www.prezydent.pl/prezydent/biografia-andrzeja-dudy/]]>

***  i wykonawczym: „odnalazł” się tam np. Marcin Wierzchowski – ten, który tak dramatycznie konfabulował, relacjonując swój pobyt na „pobojowisku smoleńskim” (to obecne „przytulenie” ma też swój niebagatelny wymiar finansowy: z deklaracji majątkowej MW za rok 2016 wynika, że osiągnęło w tym czasie kwotę ponad116 tys. zł; patrz: ]]>https://bip.warszawa.pl/NR/rdonlyres/00136d1b/nuotyvjojyymhxfegshegpvblxunikhl/oświadczeniemajątkoweWierzchowskiMarcin.pdf]]> ) - a "gigantem" przecież nie był...