Umysł tonie w paranojach

Kilka wstępnych przemyśleń przedwyborczych i obywatelskich nawróconego konserwatysty i człowieka który po 10.04.10 zupełnie niespodziewanie dla samego siebie stanął po stronie patriotów a przeciwko zdrajcom.

1. Gdyby przed katastrofą smoleńską ktoś uznał mnie za prawicowca i patriotę pewnie poczułbym się nieswojo. Nie żebym od razu się obrażał, zaprzeczał, ale sytuacja w kraju nie wymagała przecież tak jednoznacznego jak po smoleńsku opowiedzenia się po jednej albo po drugiej stronie. Nie zdarzyło się przed Smoleńskiem nic, co tak radykalnie od każdego polityka i szarego obywatela wymagałoby jednoznacznej deklaracji za lub przeciw państwu polskiemu. Nie za lub przeciw tej lub innej opcji politycznej, ale właśnie za istnieniem lub przeciw istnieniu niepodległego, suwerennego polskiego państwa. Dziś wydaje mi się że jeśli był jakiś wyższy sens Smoleńska (ja wierzę że był) to tylko jako ostatnie ostrzeżenie, ostatnie napomnienie przed katastrofą, ostatnie wezwanie do opamiętania się. Bo Smoleńsk uświadomił mi z całą przerażającą mocą, że już nie gramy w Polsce o interesy, o kręcenie lodów, o to czy będziemy czy nie będziemy walczyć z korupcją albo tolerować obce agentury wpływu w mediach i instytucjach państwa. Smoleńsk uświadomił mi że gramy o własne życie, o to czy jako naród i państwo przetrwamy. O to właśnie toczy się gra.

2. W tym kontekście Smoleńsk to pierwsza, przegrana dla nas, bitwa w toczącej się wojnie. Nie chodzi rzecz jasna o sam fakt dokonania zamachu, ani nawet o zachowanie "polskiego" rządu po zamachu. Jeśli bowiem zakładamy możliwy współudział "naszych" to przecież musieli zachowywać się dokładnie tak jak się zachowywali. Przegraną była dla nas (piszę "dla ans" choć pewnie ludzie o bardziej konsekwentnych konserwatywnych poglądach mają prawo do nieufności wobec nawróconego lewaka) była niedostateczna mobilizacja społeczna i niepotrzebne zakładanie - przynajmniej na samym początku - dobrej woli "polskich" władz. To była nasza porażka, bo umożliwiła nie tylko rozpętanie nowej kampanii nienawiści wobec braci Kaczyńskich i medialne ośmieszanie patriotów, ale także próbę rozbicia środowiska Prawa i Sprawiedliwości i przyjęcie rosyjskiej wersji wydarzeń na świecie.

3. W każdym normalnym społeczeństwie coś takiego jak Smoleńsk natychmiast zmiotłoby każdy rząd ze sceny politycznej, a ludzie odpowiedzialni za tak potworne zaniedbania poszliby siedzieć. U nas najprawdopodobniej doszło do zamachu na życie prezydenta, najwyższych dowódców wojskowych i innych członków delegacji smoleńskiej. I co? W sumie nic. Oczywiście okazało się że patriotów jest o wiele więcej niż się spodziewano i są o wiele bardziej zdeterminowani i całkiem dobrze zorganizowani, lider opozycji po dwukrotnym zamachu nadal żyje i utrzymał jedność swojego środowiska, ale to wszystko jak na razie za mało. Za mało, bo w krytycznym momencie polskie społeczeństwo jako całość okazało się niezdolne do prawidłowej reakcji na kryzys, bierne i bardzo podatne na przekaz agentury wpływu. Dlatego powinniśmy dobrze zrozumieć tą lekcję: nie możemy - nawet w chwilach śmiertelnego zagrożenia - liczyć na Polaków jako naród, bo takiego narodu nie ma. Słusznie stwierdził J.M. Rymkiewicz: są dwa narody w Polsce, naród patriotów i naród zdrajców. I nie ma najmniejszego sensu doszukiwać się w tym drugim narodzie jakichkolwiek dobrych intencji. Nie ma sensu doszukiwanie się w ich postawach głupoty, niezrozumienia, ignorancji. To w większości są ludzie którzy dobrze wiedzą co robią, mają jasno określone cele i są bardzo zdeterminowani. W wojnie tej nie chodzi więc to "uświadomienie" czy też "obudzenie" reszty Polaków. Oni - naród zdrajców - są dostatecznie obudzeni i nigdy się do nas nie przyłączą. Dopóki nie uświadomimy sobie że walczymy ze świadomym i śmiertelnie groźnym wrogiem, nie wygramy tej wojny.

4. W tym momencie powstaje więc leninowskie pytanie: Co robić? Przede wszystkim integrować środowiska już sprawdzone i nieufnie patrzeć na wszelkie nowe niby-patriotyczne inicjatywy. Dobrze ujął to P. Lisiewicz: potrzeba więcej szowinizmu i oparcia się na ludziach sprawdzonych, za których świadczy dorobek życia i którzy nigdy nie ulegli pokusie zaprzedania się salonowym mediom w imię wygodnej kariery.

5. Oczywiście ja sam jestem właśnie takim nowo nawróconym, i z pełnym zrozumieniem wykonuję swoją rolę. Wiem, że na razie potrzeba ogromnej codziennej mrówczej pracy (przedwyborcze ulotki i plakaty, propagowanie prasy prawicowej i konserwatywnej, jeśli się da to namawianie znajomych, przyjaciół, etc.). I o to samo proszę wszystkich innych "nowo nawróconych". Co będzie po wyborach, zobaczymy, ale potrzeba codziennej harówki raczej nie zniknie.

6. Podsumowując: czarne chmury zawisły nad Rzeczpospolitą, a w nadchodzących czasach potrzeba będzie ludzi pewnych, swoich, sprawdzonych, a nie otwierania się na "niezdecydowany elektorat". Po Smoleńsku nie ma już żadnej możliwości bycia niezdecydowanym. Jeśli Bóg da, zwyciężymy. Czego życzę sobie i niepoprawnym.