Myśliwce przed 2 wojną - część 1

Wrocmy do terazniejszosci - Bo nasz kraj sie zbroi na POtege

Dzieki satraniom naczelnego wodza "Buul" Komorowskiego testujemy najnowoczesniejsze rodzaje broni.

technologia kosmiczna 

Dzieki jego przyjacielom w Moskwie wiele z tych nowinek jest realizowana przy pomocy rosyjskiego przemyslu zbrojeniowego

US Marine Corps i US Navy

Marynarka Wojenna Stanów Zjednoczonych, a wraz z nią Korpus Piechoty Morskiej były jedynymi instytucjami na świecie, w których bombardowanie z lotu nurkowego oraz wyspecjalizowane samoloty służące do tego celu rozwijano konsekwentnie od końca lat dwudziestych do połowy lat czterdziestych ubiegłego wieku. Dlatego właśnie US Navy wprowadziła do służby najlepszy bombowiec nurkujący drugiej wojny światowej Curtiss SB2C Helldiver. Dlatego też US Navy wykazała się tak wielką efektywnością w wywalczeniu panowania na morzu i wspieraniu wojsk walczących na lądzie, wykorzystując swoje niepokonane narzędzie – dobrze wyposażone i świetnie wyszkolone lotnictwo morskie.

Od 28 lipca 1915 r. amerykańskie wojska okupowały ogarnięte chaosem Haiti, po tym jak zbuntowany tłum obalił prezydenta Vibruna Guillaume Sama. Pod nadzorem Amerykanów przeprowadzono demokratyczne wybory i wyłoniono nowego prezydenta, Philippe Sudré Dartiguenave. Przy okazji Amerykanie załatwili też swoje interesy – przeforsowali prawo zezwalające cudzoziemcom na posiadanie ziemi na Haiti. W 1919 r. wybuchło powstanie ruchu zwanego Caco, na czele którego stanął Charlemagne Masséna Péralte.

Od marca 1919 r. Piechotę Morską walczącą z rebelią Caco na Haiti wspierał 4. Dywizjon USMC wyposażony w samoloty de Havilland DH-4B, dowodzony przez kpt. Harveya B. Mimsa. W czasie działań przeciwko rebeliantom okazało się, że technika bombardowania z lotu poziomego celów punktowych jest mało efektywna. Dlatego wypracowano technikę zrzutu dużej bomby (prawdopodobnie 225 kg), która była podwieszona pod kadłubem – w zawiązanym sznurem mocnym brezentowym worku na pocztę lotniczą. W momencie zrzutu pilot pociągał za sznurek i bomba wypadała. Aby nie uderzyła w śmigło, kąt nurkowania został ograniczony do 45°. Aby uzyskać odpowiednią celność zrzut bomby odbywał się z wysokości zaledwie 75 m. z tego powodu bomba miała zapalnik ze zwłoką, by mogła eksplodować dopiero w momencie, gdy samolot znajdzie się już poza strefą rozlotu odłamków.

Piechota Morska nie zapomniała swoich doświadczeń, ale technika ta nie rozpowszechniła się szeroko. Kpt. Ross E. „Rusty” Rowell, kiedy objął dowództwo dywizjonu VO-1-M w San Diego, zaczął szkolić swoich pilotów na posiadanych DH-4B w technice bombardowania z lotu nurkowego. Te samoloty były już wyposażone w zamki bombowe na 125 kg bomby pod skrzydłami. Dowódca dywizjonu uważał, że technika bombardowania z lotu nurkowego może być przydatna do walk z rebeliantami w konfliktach o małej intensywności, w jakie wówczas od czasu do czasu były zaangażowane Stany Zjednoczone. Prowadzono nie tylko szkolenie i treningi, ale także pokazy celnego bombardowania z lotu nurkowego z użyciem bomb szkolnych, także dla przedstawicieli Marynarki Wojennej. Wkrótce także dywizjony bombowo-rozpoznawcze US Navy bazujące w North Island pod San Diego rozpoczęły szkolenie w bombardowaniu z lotu nurkowego.

Kiedy w 1925 r. kmdr Joseph Mason „Bull” Reeves objął dowództwo lotnictwa US Navy, uzyskał od przełożonych zezwolenie na zebranie wszystkich dywizjonów Floty Pacyfiku w bazie North Island na lato 1926 r., w celu wypracowania optymalnej taktyki bombardowania z lotu nurkowego. W szkoleniu uczestniczyły nie tylko jednostki bombowo-rozpoznawcze, ale także myśliwskie, w tym dywizjony VF-2 i VF-2B, wyposażone w samoloty Curtiss F6C Hawk. Po zakończeniu eksperymentów i szkolenia, 22 października 1926 r. oba dywizjony myśliwskie przeprowadziły ćwiczebne ataki na okręty liniowe US Navy, prowadzące rutynowe szkolenie u wybrzeży Kalifornii. Samoloty nadleciały na wysokości 3000 m i niemal pionowo zanurkowały w kierunku pancerników, będąc dostrzeżone dopiero w końcowej fazie ataku. Alarm przeciwlotniczy na okrętach ogłoszono w momencie, gdy myśliwce już odlatywały. Dowódcy okrętów byli zgodni, że przed takim uderzeniem niemal nie ma obrony. Jednakże także i w tym przypadku uznano, że bombardowanie z samolotów myśliwskich bombami 45–56 kg (odłamkowo- -burzącymi lub chemicznymi) może służyć jedynie jako środek do obezwładnienia obrony przeciwlotniczej okrętu przed zasadniczym atakiem torpedowym.

W 1926 r. w Nikaragui doszło do kolejnych niepokojów. Opozycja wspierana przez rebeliantów, na czele których wkrótce stanął znany awanturnik Augusto C. Sandino, zaczęła przeforsowywać różne prawa w parlamencie i 15 listopada 1926 r. prezydent, Adolfo Díaz Recinos, zwrócił się do prezydenta Stanów Zjednoczonych, J. Calvina Coolidge, z prośbą o interwencję zbrojną, ale Stany Zjednoczone początkowo nie odpowiedziały. Dopiero, gdy na amerykańskie firmy działające w Nikaragui nałożono bardzo uciążliwe podatki, a uzbrojeni rebelianci zaczęli je wymuszać przemocą, w styczniu 1927 r. Stany Zjednoczone zdecydowały się na interwencję. Wysłano Piechotę Morską, i pod koniec lutego w bazie Managua w Nikaragui znalazł się też dywizjon VO-1-M wciąż wyposażony w DH-4B. Nieco później trafił tam też dywizjon VO-4-M, dysponujący takim samym sprzętem. Całością sił dowodził mjr Ross E. „Rusty” Rowell, zwolennik bombardowania z lotu nurkowego. Jedną z najbardziej spektakularnych akcji tych dywizjonów przeprowadzono 16 lipca 1927 r., kiedy to pięć DH-4B wspierało obronę niewielkiego posterunku Marins pod Octoal przed atakiem kilkuset rebeliantów. Ataki bombowe z lotu nurkowego na rebeliantów okazały się niezwykle skuteczne, zabito kilkudziesięciu z nich, pozostali zbiegli. Przez kolejne dwa lata amerykańskie jednostki skutecznie wspierały Marins, często bombardując z lotu nurkowego, i odnosząc znaczne sukcesy

Belgijskie Sokoły w boju

Podczas drugiej wojny światowej czasami dochodziło do walk między samolotami, które zostały wyprodukowane w jednym państwie albo przez jego sojuszników. W związku z tym miały miejsce starcia między Messerschmittami Me 109 wyprodukowanymi w Niemczech nad Szwajcarią i Jugosławią, czy między brytyjskimi Hawker Hurricane’ami a amerykańskimi Brewsterami B-239 nad ZSRR i Finlandią. Kolejnym przykładem takich starć są walki samolotów myśliwskich Fiat CR.42 Falco (Sokół) wyprodukowanych we Włoszech z maszynami Luftwaffe wiosną 1940 r. nad Belgią i Francją.

Belgijskie Lotnictwo Wojskowe (Aéronautique Militaire Belge) w momencie ataku niemieckiego 10 maja 1940 r. dysponowało 180 samolotami bojowymi, w tym tylko 44 jednopłatowcami, reszta była dwupłatowcami. Jego stan stopniowo wzrastał od drugiej połowy lat trzydziestych. W tym czasie Belgowie dysponowali dużą mozaiką maszyn, głównie produkcji brytyjskiej, m.in. Firefly IIM, Fox IIM, Fox III z British Fairey Aviation Company, ale także rodzimej. Belgowie wydzielili lotnictwo ze struktur wojsk lądowych w 1935 r. W ten sposób stało się ono jedną z dwóch części nowego rodzaju sił zbrojnych, którą podporządkowano Commandement de la Défense Aérienne du Territoire’ (D.A.T.) – Dowództwu Obrony Powietrznej. Drugim członem nowo utworzonej struktury były jednostki obrony przeciwlotniczej. Od tego momentu datuje się szybszy rozwój lotnictwa wojskowego. Zmiany zapoczątkowała reorganizacja, co oznaczało sformowanie trzech pułków lotniczych (myśliwskiego, rozpoznawczo-bombowego i obserwacyjnego). Każdy z nich składał się z kilku grup lotniczych, te z kolei z eskadr liczących od 9 do 15 samolotów. Sztab lotnictwa ze względu na ograniczenia budżetowe był zmuszony dokonać modernizacji wyposażenia na skromniejszą skalę niż to początkowo zamierzał. W latach 1935-1937 lotnictwo otrzymało 50 samolotów rozpoznawczo-bombowych Fox IIIC i 46 rozpoznawczych Fox VIR. Te ostatnie miały silniki Hispano-Suiza i dlatego nazwano je Fox Hispano. Plany te wkrótce uległy rewizji ze względu na szybko narastającą groźbę wybuchu europejskiego konfliktu zbrojnego. Rząd belgijski podjął energiczne starania prowadzące do szybkiej modernizacji lotnictwa wojskowego.

W tym okresie podstawowym sprzętem bojowym były przestarzałe dwupłatowce Fox i Firefly. Maszyny te nie mogły sprostać nowym, zagranicznym konkurentom. Dlatego na poszukiwanie ich następców wysłano kilka delegacji zagranicznych. Ich zadaniem było wyszukanie najlepszych samolotów, jakie uda im się znaleźć, a które Belgowie mogliby nabyć. Pierwszy wybór padł na brytyjski dwupłatowy samolot myśliwski Gloster Gladiator I. Na początku 1937 r. rząd belgijski zamówił u producenta 22 tego typu myśliwce. Na początku 1938 r. Belgowie odebrali pierwsze 15 maszyn (numery od G5-1 do G5-15), pozostałą siódemkę w marcu 1938 r. (złożono je w zakładach SABCA). Nie było to jedyne zamówienie złożone w Wielkiej Brytanii. Jednocześnie bowiem w 1938 r. uruchomiono w Belgii produkcję licencyjną brytyjskich jednosilnikowych bombowców Fairey Battle. D.A.T. złożyło zamówienie na nie w fabryce Gosselies, gdzie wyprodukowano 16 takich maszyn. Także w 1938 r. rozpoczęto rozmowy z Wielką Brytanią, aby kupić samoloty myśliwskie Hawker Hurricane I, co zaowocowało złożeniem zamówienia na 20 takich maszyn w marcu 1939 r. Dostarczono je do Belgii w okresie od maja do października 1939 r., odbierając jednak tylko 15 z 20 zamówionych egzemplarzy. Belgowie obok kupna gotowych myśliwców nabyli prawo do ich produkcji licencyjnej w ilości 80 sztuk. Produkcję uruchomiono w zakładach Avions Fairey (Societe Anonyme Belge). Belgom do chwili ataku niemieckiego udało się wyprodukować trzy Hurricane’y I, ale nie zdążono ich wdrożyć do eksploatacji.

Dziwna wojna – „Drole de guerre” Wybuch wojny 1 września 1939 r. nie był zaskoczeniem dla Belgii. Jeszcze 26 sierpnia powołała ona pod broń około pół miliona rezerwistów. Jednocześnie jednak bardzo szybko ogłosiła się krajem neutralnym w wojnie, co stało się 3 września. Mimo statusu neutralności przestrzeń powietrzną kraju wielokrotnie naruszały samoloty bojowe obu walczących stron. Aby przeciwdziałać dalszym przypadkom pogwałcenia neutralności Belgowie skierowali do osłony granic dwie eskadry myśliwskie. 6 września 2-eme Escadrille du 1-er Groupe du 2-eme Regiment d’Aeronautique (chasse) w skrócie Escadrille 2./I/2 Aé (2. Eskadra, I. Grupa, 2. Pułk Myśliwski) dostała rozkaz osłony wschodniej granicy kraju. Jej piloci latali na dopiero co otrzymanych Hurricane’ach I. Natomiast 4./II/2 Aé (4. Eskadra, II Grupa, 2. Pułku Myśliwski) z Nivelles wciąż dysponowała Firefly IIM, w które została wyposażona pod koniec 1932 r. (podobnie jak 3./II/2 Aé). Zadaniem jej pilotów była osłona zachodniej części kraju.

W ciągu blisko dziewięciomiesięcznej służby patrolowej doszło do szeregu spotkań między myśliwcami belgijskimi a różnymi intruzami. Belgowie przez dłuższy czas ściśle przestrzegając zasad neutralności nie uzbrajali samolotów w amunicję. Stan ten trwał do 2 marca 1940 r. Tego dnia klucz trzech Hurricane’ów I z Escadrille 2./I/2 Aé usiłował przeszkodzić w locie załodze niemieckiego samolotu rozpoznawczego Dornier Do 17P z 1.(F)/Aufklarungsgruppe 22. Niemcy wlecieli nad Belgię szukając schronienia przed atakiem trzech francuskich myśliwców Curtiss Hawk H-75 z GC II/5. Co prawda Francuzi zgłosili zestrzelenie prawdopodobne na północ od Wolkingen „Do 215”, ale faktycznie Niemcy polecieli dalej. Po nich „pałeczkę” przejęli Belgowie, którzy zostali niespodziewanie ostrzelani przez strzelców pokładowych. Efekt ich ognia był porażający, zostały zestrzelone dwa myśliwce belgijskie, zginął jeden pilot, a trzeci samolot, samotnie wrócił uszkodzony do bazy. Belgowie wstrząśnięci zdarzeniem wydali rozkaz, aby od tej chwili samoloty startujące do lotów patrolowych były uzbrojone. Natomiast niemiecka załoga spokojnie wylądowała u siebie przywożąc w sumie tylko 5 procent uszkodzeń.