Różnie bywa...

Pisałem w poprzedniej notce o stracie psa. A także, że „pies lokalny”, czyli żyjący w pobliżu sympatyczny, kudłaty dzikus, Yeti, który niby ma przynależność, ale woli wolność, uznał za stosowne towarzyszyć mi w codziennej, porannej przebieżce.

Rano daje się zauważyć na parkingu domu, gdzie nagrywane są sceny „Klanu”, a kiedy wychodzę - podbiega do mnie i biegnie razem.
Co ciekawe, widać z uwagi na prawo towarzyszenia, robi to środkiem jezdni.

Mało tego. Uznaje się za psa ważnego, napada i odgania inne okoliczne psy, które niekiedy pojawiają się na trasie, a z którymi jestem zaprzyjaźniony.

Dzisiaj doszło nawet do użycia zębów przez kraty ogrodzenia z młodym, acz zadziornym psiakiem, którego zawsze głaszczę przez wspomnianą kratę.

Tu ciekawostka. Ten mały, to chyba jakiś terrier, a na podwórzu jest też zbliżonej wielkości jamnik szorstkowłosy. Też zaprzyjaźniony.

Mały i młody, jak to młody, na widok Yetiego awanturował się zza bramy. Na to wspomniany jamnik mitygująco gryzł go po łydkach.

To typowe zachowanie starszych w hierarchii zwierząt wobec „niższych” rangą, jeśli te „awanturują się” wobec zaprzyjaźnionych osób (a niekiedy i zwierząt).

Pointa:
Równolegle do nas – biegnących zwolnił samochód i wywiązała się rozmowa:

„Dlaczego pan nie pilnuje psa. Psy trzeba trzymać na smyczy”.

„To nie mój pies. On tylko lubi mi towarzyszyć, a tu mieszka, na tym kawałku drogi”.

„To powinien pan się nim zająć”.

„Dlaczego. Ma takie samo prawo do korzystania z drogi, jak pani. To musiałbym zajmować się wszystkimi, którzy tu się pojawiają. Panią też. Pies jest sympatyczny, ale i tak mi nie odpowiada, a pani też mi nie odpowiada i do tego jest niesympatyczna”.

Pani szybko odjechała. Czy byłem niekulturalny?