G-e-ertych na służbie kabotyna i cenzury

Chwała Smokowi za tekst Cenzura stała się „Faktem"!. To, co się w tej sprawie dzieje to rzecz rodem z ul. Mysiej w okolicach, dla przykładu, 1968. „Egzegezę” tego przejawu bolszewizmu dał w dzisiejszym „Włazie nad szambem” u Olejnik w WSI24 jeden z największych chyba dziś balonów próżniowych w tzw. polskim życiu publicznym, niejaki Radosław Sikorski (cóż za paradoks historii, ten związek frazeologiczny ...). Nie będę zamęczał cytatami z wynurzeń tego ignoranta i bufona – chętni dotrą do zapisów. Warto, jednak, zanotować, że jeśli w kampanii wyborczej powiemy o przeciwniku politycznym „wataha” i uzupełnimy ten rzeczownik czasownikiem „dorżnąć” to, zgodnie z dzisiejszą wykładnią tego oksfordczyka (przypominam, że i Nikodem Dyzma też miał epizod oksfordzki w swoim życiorysie ...), jest to język przyjazny, żeby nie powiedzieć życzliwy, zaś z punktu widzenia prawnokarnego – całkowicie dopuszczalny, gdyż ... nie skierowany przeciwko nikomu.

Na kanwie tej sprawy chciałem jednakowoż zauważyć, że – na odcinku „adwokackim” – zabezpieczenie cenzorowi z Alei Szucha gwarantuje osobnik o kolejnym dobrym nazwisku. Warto się tej przyjaźni przyglądać, bo jest ona kapitalnym dowodem na już nie tylko tzw. atmosferę, ale wręcz – istotę rozumienia polityki przez PO i wokół niej (o ile w ogóle można mówić o polityce w odniesieniu do tej partii). Giertych jest tu, oczywiście, „obrońcą z urzędu”, wylosowanym przypadkowo i za marny zasiłek z budżetu Ministerstwa Sprawiedliwości męczącym się pisaniem jakichś pozwów w tej sprawie. Sikorski zaś nawet nie wie, kto go reprezentuje w tym „dochodzeniu swoich dóbr osobistych”, a już kompletnie nie wiąże pana, który go reprezentuje z opiniami o antysemityzmie kierowanymi przez bliższe i dalsze okolice PO. Taki zbieg okoliczności.

Jest pewien gatunek ludzi, którzy zrobią wszystko, by – w swoim mniemaniu – zostać „kimś” ważnym. Wykorzystają autorytet wysokiego urzędu (choć w tym przypadku nie jestem pewny ani tego autorytetu ani tej wysokości ...) do dochodzenia – rzekomo – prawa, posłużą się swoim doświadczeniem i wiedzą dla – znów rzekomo – dobra społecznego. A tak naprawdę jeden walczy o przynajmniej ograniczenie swobody wypowiedzi, która to swoboda coraz odważniej zaczyna głosić prawdę o PO i tej prawdy się domagać, drugi zaś buduje sobie jakąś własną konstrukcję polityczną ściśle uzależnioną od Platformy.

W tym wszystkim ciekawi mnie jedno: jakie będą losy obydwu tych typów i który z nich więcej z tej sprawy „ugra”. Choć mam też nadzieję, że – PO WYBORACH – obydwaj przestaną się kojarzyć z polityką.

O Polsce warto myśleć. I dla Niej pracować.