Ewa Stankiewicz - rodzący się autorytet

Powoli coraz pewniejsze staje się to, że mamy już, a przynajmniej jesteśmy bardzo bliscy tego stanu, zupełnie nowe, w porównaniu z "dorobkiem" lat po 1989 roku, pokolenie. Pokolenie Polaków świadomych swoich praw, ale i nie odrzucających spoczywających na Nich obowiązków narodowych. Pokolenie patriotów, dla których takie pojęcia, jak wolność Narodu, suwerenność Państwa i Prawda w życiu publicznym oraz prawo w relacjach międzyludzkich i pomiędzy Państwem a Obywatelem - nie są te pojęcia frazesami.

To jest wspaniałe.

Ale jeszcze wspanialsze jest to, że stajemy się równocześnie świadkami rodzenia się nowego charyzmatu polskiego autorytetu. Właściwie to nie tyle nowego - gdyż w całej rozciągłości odwołującego się do polskiego historycznego dziedzictwa - co biegunowo różnego od tego pseudostandardu autorytetu, który kreowano po owym "89 roku". To etos całkowitego oddania sprawom obywatelskim, rozumianym jednak w kategoriach dobra narodowego. To przekonanie, że są wartości tak niezmienne, jak - dla prawidłowego funkcjonowania we wspólnocie losów, jaką jest naród - krytyczne. To etos działania wbrew wszystkiemu i wszystkim, działania znacznie więcej niż odważnego, bo na granicy wykluczenia (w każdym aspekcie). Działania jednak niezwykle świadomego. Opartego na głębokim przekonaniu, że w życiu narodu i w aktywności nie - dla - dobra - prywatnego, lecz wspólnotowego, najważniejsze są pomyślność narodu i państwowa racja stanu. To uznanie prymatu tych wartości nad wszystkim pozostałym. To także kierowanie się ideą bezkompromisowego głoszenia prawdy we wszelkiej debacie i równego dla wszystkich suwerennego prawa, jako wyłącznego instrumentu regulowania sprzeczności w życiu publicznym. Przede wszystkim zaś to integralny patriotyzm. Służba Ojczyźnie.

W latach po 1989 r. nie brakowało oczywiście Polaków, dla których Polska była wartością największą i najważniejszym punktem odniesienia. Nie zbywało nam na autorytetach. Prawdziwych. Jednak dziś rzeczywistość dramatycznie się pogorszyła i zupełnie nowe kryteria należy przykładać do tego, co NIELICZNI MAJĄ ODWAGĘ CZYNIĆ, a co WIĘKSZOŚĆ (z Nas) jedynie odczuwa.

Należy się jednak cieszyć (choć akurat teraz czynimy to, paradoksalnie, w atmosferze smutku), że są wśród Nas tacy Patrioci, jak Ewa Stankiewicz. To autentyczne świadectwo.

Zresztą tu wszelkie słowa nie będą stosowne. Całkowicie nie czuję się uprawnionym do oceny takich Polaków. Trzeba sobie na to zasłużyć.

Przeczytajmy więc tekst Pani Ewy w dzisiejszej "Rzeczpospolitej". Dla ludzi, którzy w życiu do czegoś dążą - to wystarczy.

Ewa Stankiewicz Pasmo upokorzeń i kłamstw

O Polsce warto myśleć. I dla Niej pracować.