Koniec I-III RP

Książka Zbyszewskiego jest przede wszystkim jedyną, do której wstęp przeczytałem w całości i to z zainteresowaniem. Napisał go znający dobrze autora Cat Mackiewicz. Tłumaczył styl Zbyszewskiego, zawsze taki sam, ale własny. O kobietach pisał per „kuchty” sportsmenkach „kluchy” lub „klępy” ministrach ”matoły” – sam był wybitnym sportowcem i dziennikarzem. „Warczy” na współczesną mu rzeczywistość końcówki II RP, opowiadając o końcówce I RP Jest to taki anty Sienkiewicz, choć w mniejszej części Sienkiewicz. Tak samo czyta się jednym tchem. Pokazuje postacie tamtych wydarzeń ich oczyma, to jak oni myśleli. Nie ukrywa żadnych ich wad i błędów, wręcz je przerysowuje, podkreśla – by się obecne mu „matoły” czegoś dzięki temu nauczyły. Serc może i nie pokrzepi, a może i tak. Pokazuje nie pomniki a żywych ludzi i wcale ich nie potępia. Opisuje tak jakby opowiadał o swojej rodzinie, bliskich znajomych. W końcu opowiada o swoim narodzie. Jak patriota. Tam łącznie z głównym bohaterem, nie ma, jak w życiu ani jednej pomnikowej postaci. Każdy, nawet geniusz, popełnia błędy, ma słabostki i chwile słabości.

A jednocześnie do większej ilości źródeł dotarł, niż ta całkiem gruba książka liczy stron, często wgryzając się w ledwie czytelne rękopisy. Dzięki czemu mógł swobodnie zaginać krytykujących go profesorów. Żadnych błędów historycznych w tej pracy doktorskiej w zamiarze, ale nie dla „bibliotecznych myszy” pisanej, nikt nie znalazł. Wściekający się nań recenzenci pluli, a czytelnicy wykupowali kolejne nakłady w 1939 roku. Tuż przed końcem II RP.

Cóż to nas, obywateli III RP obchodzi? Było, minęło a jakby nic się nie zmieniło. Ten sam chocholi taniec na wulkanie.

Durny królik siedzący na tronie tylko dlatego, że był czyjąś męską dziwką. Chłopstwo jęczące pod batem i szlachta prymitywna, durna i dumna z przejawów tejże durnoty. Bajzel w kraju, zero wojska, ciemnota i tępe naśladownictwo zachodu przez dwór, elyte pustych, pysznych „magnatomatołów” kierujących się interesem rodu, a nie kraju.

Choć przedtem sporo o tych czasach czytałem, to niezbyt mogłem zrozumieć jak taka potęga, zajmująca szmat Europy, mogła upaść. A upadła przez bezkarność zdrajców, ościenne kraje, przy których ten nasz polski bajzel był rajem na ziemi. Naszą nieodpowiedzialność, zbyt późne i niedoskonałe, czasem błędne próby naprawy, ich niekonsekwencję. Autor kilkakrotnie ubolewa nad niepowywieszaniem zdrajców na czas i do końca. Też uważam to za największy błąd. Błędne były też zapisy Konstytucji 3 maja. Właściwie, to gdyby jej nie wprowadzono, Polska miała szansę się obronić. Tak pełnię władzy dostał król, czyli agent rosyjski, stracił sejm. „Do króla rozrządzenie najwyższe siłami zbrojnymi krajowymi w czasie wojny i nominowanie komendantów wojska należeć będzie, z wolną atoli ich odmianą za wolą narodu.” Ale oczywiście nikt się nie spodziewał szybkiej wojny z Rosją, która gdyby nie agentura, była spokojnie do wygrania. Jest podstawowa zasada w tym kraju – miejsce agentów jest na szubienicy, nie przy władzy. Bez tego nic się nie uda.
Druga zasada, to nie ufać żadnemu z wielkich sąsiadów. Współpracować można, ufać nie. Wtedy nawet Niemcewicz ufał Prusom a był faktycznie przez nich rozgrywany. Prusy Polskę zdradziły. Austria którą Sobieski pod Wiedniem nie tak dawno obronił też.
Trzecia, to zawsze szykować się na najgorszy wariant. Jak pokazuje historia, on z zasady następuje.

A teraz trochę podobieństw.
„Jedyna gazeta w Polsce była rozsadnikiem ciemnoty i najdurniejszy mógł jeszcze od niej zdurnieć. Wydawał ją „tępy” Łuskina, który „nienawidził patriotów” i kosił szmal na faktycznym monopolu.
Niemcewicz stworzył dlań konkurencję. Nie wiem czy się cieszyć, czy nie, z powodu tego podobieństwa, bo chwilę później ostatecznie straciliśmy niepodległość na 130 lat.
Jeszcze a propos poprawności politycznej itp. wynalazków, które przychodzą z zachodu, jak wtedy zawszone peruki, jak każdy prawdziwie polski utwór, jest jak materia i antymateria.
Książkę ”Niemcewicz od przodu i od tyłu” polecam, jest w księgarniach.

PS
Ponieważ zdarzają się porównania tej książki, do ostatniej Zychowicza, można powiedzieć, że historia lubi się powtarzać jako farsa. Mnie wystarczyło przeczytać wywiad z tym ostatnim, żeby stwierdzić, że w porównaniu ze Zbyszewskim stoi on z 5 poziomów niżej. To jakaś palikotyzacja historii. Natomiast zajmowanie się jego „dziełem” przez tabunu naszych najlepszych dziennikarzy to jakieś kuriozum. Przypomina durnotę czasów stanisławowskich, gdzie sejm całymi dniami obradował o ilości guzików przy mundurze, tuż przed rozbiorami. Wiedzie w tym prym „Do Rzeczy”. Czasopismo w którym Szremietiew, najlepszy polski spec od obronności, nie mógł nawet zamieścić listu dotyczącego tego dla nas podstawowego problemu. Zresztą on naszą dziennikarską szlachtę w minimalnym stopniu interesuje. Pies im mordę lizał.