Casus Andrzeja Stankiewicza

Oto poniżej scena, która wstrząsnęła polskim światem
dziennikarskim

Andrzej Stankiewicz:
Panie Premierze, druga kwestia: w tych
uwagach, które Polska zgłosiła do Rosjan, od razu na początku, kiedy mowa jest
o wyborze procedury konwencji chicagowskiej, pada też takie zdanie: Federacja
Rosyjska nie skorzystała z prawa zawartego w punkcie 5.1 zdanie drugie (tu
chodzi o załącznik 13 konwencji chicagowskiej) do przekazania badania wypadku w
całości lub części Rzeczpospolitej Polskiej. Panie Premierze, chciałbym
zapytać, czy jest spisane porozumienie, na bazie którego Polska i Rosja
decydują się na wybór konwencji chicagowskiej i rezygnację z tego częściowego
lub całościowego przejęcia śledztwa przez Polskę, jeśli ono jest, bo ja go
szukam od jakiegoś czasu i znaleźć nie mogę, to, kto je podpisał.

  Donald Tusk: Nie, nie ma
takiego.

  Andrzej Stankiewicz: To, na
jakiej zasadzie to było robione?

  Donald Tusk: Ponieważ
konwencja chicagowska obejmuje swoimi rygorami państwo wypadku, a więc państwo
prowadzące postępowanie. To nie jest wybór Polski.

  Andrzej Stankiewicz: Dokumentem
trzeba zdecydować, w jakiej formule ma być prowadzone postępowanie.

  Donald Tusk: Ale to nie
polska strona o tym decyduje w takiej sytuacji. Nie decyduje o tego typu
zachowaniach. Decyduje państwo, na którego terenie katastrofa miała miejsce.

  Andrzej Stankiewicz: Czyli nam
to oznajmiono?

  Donald Tusk: Mieliśmy
świadomość, że tego typu konsekwencje konwencji chicagowskiej są.

  Andrzej Stankiewicz: Dziękuję
bardzo.

  Paweł Graś: Dziękujemy
serdecznie.

  Donald Tusk: Dziękuję.

Ten krótki fragment z konferencji prasowej Donalda Tuska z
13 stycznia stał się w Polsce sensacją. I nie chodzi tutaj o samo zadane
pytanie. Padają o wiele trudniejsze z tym, że na łamach takich „obciachowych”
gazet jak Nasz Dziennik, Gazeta Polska, Warszawska Gazeta czy TV Trwam. Im nie
wypada w III RP odpowiadać.

Ono padło podczas transmitowanej na żywo przez „wiodące”
media konferencji prasowej szefa rządu.

W ponoć wolnym i demokratycznym państwie prawa, w którym
podobno funkcjonują wolne i niezależne media, do rangi wielkiego wydarzenia
urosło coś, co w każdym normalnym i poważnym państwie byłoby czymś oczywistym i
niebudzącym zdziwienia.

Oto jeden z dziennikarzy zadał szefowi rządu trudne,
kłopotliwe lecz oczywiste i podstawowe pytanie. Dziennikarz tylko wykonał za
przeproszeniem swój psi w demokracji obowiązek i spojrzał władzy na ręce.

Pytanie to padło dopiero po dziewięciu miesiącach po
wielkiej narodowej tragedii. W tym czasie premiera na widelcu mieli tacy
„wielcy” oraz „najwyżej cenieni” i opłacani dziennikarze, jak Monika Olejnik i
Tomasz Lis. Były dziesiątki okazji, aby pytanie to padło w telewizji publicznej
czy wielkiej komercyjnej stacji, która szczyci się tym, że jest najlepsza i
najbardziej profesjonalna.

Niestety to pytanie nie padło podobnie jak wiele innych.
Zawsze kończyło się na banałach.

Rodzi się pytanie, jakim krajem jest Polska i jaką rolę
pełnią w nim media?

Czy aby nie jest tak, że na piedestał wstawia się tych
dziennikarzy, którzy jak to w systemach totalitarnych zajmują się głównie
zwalczaniem i niszczeniem opozycji, a rządzącym spijają każde słowo z ich
słodkich ust służąc z całych sił systemowi?

Czy to jest droga na polski dziennikarski szczyt i klucz do
sukcesu i niezliczonych nagród?

Jeżeli tak, to czym dzisiejsza droga do wielkiej dziennikarskiej
kariery różni się od tej obowiązującej w PRL-u?

Czy odbędzie się w środowisku dziennikarskim jakaś wielka
dyskusja na ten temat? Czy otrzymamy odpowiedzi na te pytania?

Jak długo będziemy czekać na „CAŁĄ PRAWDĘ”? „CAŁĄ DOBĘ”? Czy
dłużej?

A może to był tylko sygnał, że okres ochronny dla partii
miłości się skończył i establishment III RP postawił już na innego konia?

Wskazuje na to również atak na zaskoczonego i
zdezorientowanego posła PO Roberta Węgrzyna , który nie odczytał znaków czasu.
Choćby z powodu tego gapiostwa należy mu się nauczka. Jdnak wcale mu się nie
dziwię.

Wszak w czasach prosperity uchodziło ulubieńcom mediów nie
takie chamstwo i zdziczenie obyczajów, że wspomnę tylko o słynnym świńskim ryju
zaserwowanym widzom TVN24. Cóż się takiego wydarzyło, że z meliniarskich
standardów i koszarowego humoru dziennikarze z ulicy wiertniczej nagle zaczęli
wykazywać wrażliwość na język swoich niedawnych pupili i krygować się na
strażników przyzwoitości?

Kto teraz otrzyma od TVN24 i salonu medialny list żelazny
gwarantujący bezkarność i nieograniczone możliwości w szerzeniu chamstwa i
rynsztokowych manier?

Ja stawiam na byłych sekretarzy PZPR z Leszkiem Millerem na
czele. Wszak to wypróbowana kremlowska gwardia, a moskiewska pożyczka ciągle
zobowiązuje.