Co z tym państwem?

Ostatnio miałem małe starcie z panem Łukaszem Warzechą na Twitterze na temat kary śmierci. Ja jestem przeciwnikiem kary śmierci, pan Warzecha jest jej zwolennikiem. Dyskusja oparła się o cała ideę państwa i prawa i tu już pan Warzecha nie znalazł we mnie wdzięcznego słuchacza. Bo mnie po prostu nie interesują teorie Kanta ani żadne prawnicze tańce na linie. Ja definiuję sprawy prosto i w gruncie rzeczy dość banalnie. Wielu ludzi próbuje państwo jako takie wznieść do roli superbytu posiadającego boską władzę. Sam pan Warzecha jawił mi się jako beznadziejny idealista. Twierdził mianowicie, że państwo ma prawo stosować karę śmierci, bo jest to zrównoważenie jakiegoś tajemniczego balansu. I że dożywocie już tego balansu nie zrównoważa. Przyznaję, takie myślenie jest mi obrzydliwe. Zasada Hammurabiego, chciałoby się powiedzieć. Oko za oko, ząb za ząb. Ty zabiłeś, więc w ramach krwawej zemsty my zamordujemy ciebie. Naprawdę nie widzę konieczności zabijania tylko dlatego, że ktoś jest mordercą. Są inne metody ukarania za zbrodnie, metody IMO lepsze. Są rzeczy bardziej dotkliwe dla winnego od śmierci. Poza tym kara IMO ma na celu czegoś winnego nauczyć. Choćby strachu przed kolejną karą. Przy czym niekoniecznie nauka musi się odbywać przy użyciu grzecznych metod, istotny jest raczej efekt końcowy. I przy okazji dobrze by było pamiętać, że sądy się mylą – a oczyszczenie z zarzutów to marna pociecha dla trupa i jego rodziny.

Że niby funkcją kary jest przywrócenie sprawiedliwości? Prawo samo w sobie jest niesprawiedliwe i nie może być nigdy do końca sprawiedliwe, bo jest ustanawiane wolą większości. Opieranie prawa na mglistym pojęciu sprawiedliwości otwiera drogę do licznych nadużyć i stanowienia prawa niezgodnego z wolą większości, którego potem nie da się wyegzekwować. Z drugiej jednak strony większość społeczna z definicji nagina sprawiedliwość do swojej korzyści. Wystarczy wspomnieć, że prawo polskie karze śmiercią nienarodzone dziecko za to, że jego ojciec był gwałcicielem. Sprawiedliwe? Skąd! Ale bardziej sprawiedliwe nie będzie, bo polskie społeczeństwo tak właśnie chce. A z dwojga złego uważam, że lepsze jest wątpliwe moralnie ale egzekwowalne i zgodne z wolą większości prawo niż prawo słuszne moralnie ale pozostające na papierze. Bo prawo to trochę co innego niż sprawiedliwość, podobnie jak i sąd nie polega na sprawiedliwości tylko na wyważeniu argumentów. Nie ma sensu twierdzić, że prawo musi być sprawiedliwe. Nie, nie musi. Nie musi też być moralnie słuszne. Powinno, ale nie musi. Musi natomiast odpowiadać oczekiwaniom większości społeczeństwa albo kogoś dysponującego siłą militarną potrzebną do wyegzekwowania prawa. Nie ma bowiem powodu mówić o prawie gdy to prawo pozostaje na papierze.

Nigdy dla przykładu nie twierdziłem, że zbrodnie Hitlera były zbrodniami w sensie niemieckiego prawa. Nie, nie były i hitlerowcy nie zostali osądzeni przez niemieckie prawo tylko przez utworzony specjalnie w tym celu trybunał oparty na sile militarnej. Nie oszukujmy się, to nie był demokratyczny proces w imieniu społeczeństwa nad jednostką, która złamała prawo przez to społeczeństwo ustanowione. A sam Hitler miał za sobą siłę i uzyskał władzę zgodnie z prawem, stąd miał zdolność stanowienia prawa i tylko sami Niemcy mogliby orzec, czy stanowione przez Hitlera prawo im odpowiadało. Rzecz w tym, że Niemcom odebrano możliwość wyrażenia opinii w tej sprawie. Że prawo hitlerowskie było niemoralne, to nie ma tu nic do rzeczy. Alianci nie dlatego mogli Hitlera osądzić, że mieli rację i postępowali sprawiedliwie, tylko dlatego, że siła stojąca za ich prawem okazała się większa. W moim przekonaniu sąd nad hitlerowcami był osobliwością, prawnym tworem wymyślonym naprędce by usprawiedliwić jakoś ukaranie hitlerowców z pominięciem głosu samych Niemców w tej sprawie. Prawa człowieka? Neguję w całości prawa człowieka rozumiane jako pewien zbiór zasad identycznych dla ogółu ludzkości. Jedno społeczeństwo nie powinno się mieszać do spraw innego społeczeństwa. Hitler powinien zostać osądzony przez samych Niemców. Powinien zostać skazany wyrokiem niemieckiego sądu. Jego właśni rodacy powinni go osądzić. Takie jest moje zdanie na ten temat. A jeśli Niemcy woleliby międzynarodowe sankcje niż ukaranie Hitlera, to także ich wybór. Bo przecież sankcje są niczym innym tylko decyzją innych państw, by z danym państwem nie handlować. Prawo tych państw nie handlować z tym czy owym krajem.

Wracając do sprawy kary... nie chcę być źle zrozumiany. Nie jestem zwolennikiem liberalnej idei przywracania przestępców na łono społeczeństwa. Ta idea zawiera ten podstawowy błąd, że zakłada, iż przestępcom w ogóle zależy na powrocie do społeczeństwa. Nie, większości elementów przestępczych na tym nie zależy. Stąd resocjalizacja liberalnymi metodami jest nieskuteczna, albo skuteczna tylko w konkretnych przypadkach, w większości zaś nie. Pozostaje uczenie przestępców respektu do prawa za pomocą strachu. A ponieważ prawo wywodzi się wprost z zasad społecznych, jest to całkiem logiczne. Bo zasady społeczne też funkcjonowały od zawsze pod rygorem dotkliwej kary ze strony społeczności. Tylko nikt nie twierdził raczej, że jak się kilku chłopków zejdzie to stają się superbytem mającym moralne prawo zabijać.

Zabójstwo w moim przekonaniu jest dokładnie tak samo nieuprawnione w przypadku mordercy odbierającego życie ofierze oraz w przypadku sędziego skazującego mordercę na śmierć. Człowiek nie posiada realnej władzy nad życiem innego człowieka, władzę tę uzurpuje siłą. Stąd nie powinno się odbierać życia człowiekowi w przypadku innym niż bezpośrednia obrona życia. Na tej zasadzie policjant w moim przekonaniu korzysta z broni. Używa jej by sprawnie bronić życia swojego i współobywateli przez zagrożeniem ze strony przestępcy. I dlatego też policjant powinien mieć prawo strzelać bez ostrzeżenia w przypadku podejrzenia, że życie jego samego lub współobywateli może być zagrożone. Taka jest po prostu funkcja policjanta w społeczeństwie i ograniczanie uprawnień Policji odbija się niekorzystnie na skuteczności Policji jako służby egzekwującej porządek społeczny. Nikt jednak nie ma wątpliwości, że Policjant nie ma prawa zastrzelić złodzieja jeśli ma możliwość zatrzymania go w inny sposób. Celowe zastrzelenie uciekającego złodzieja przez Policjanta jest IMO zabójstwem. Nie jest jednak zabójstwem np. jeśli ten Policjant strzelał w nogi, a trafił w głowę, bo odległość uniemożliwiła precyzyjny strzał. Przestępca uciekając wie, co ryzykuje.

Ale wracając do tematu. Otóż skąd w ogóle wzięło się państwo? Wzięło się z rozrostu społeczeństw. Społeczność powoli wykształcała specjalne organy, mające wypełniać funkcje służebne wobec społeczności. Całkiem szybko okazało się też, że te powołane do służby społeczności urzędy bardzo łatwo zapominają o swojej roli i zaczynają odwracać kota ogonem. Zaczyna się twierdzić, że to nie kniaź miał ochraniać ludzi, ale ludzie nie robią łachy że są niewolniczo posłuszni kniaziowi. Że państwo ma prawo inwigilować obywateli i robić jeszcze wiele gorszych rzeczy w imię walki z terroryzmem, zapobiegania pedofilii czy podobnych hasełek. Ta filozofia funkcjonuje w urzędach niestety do dziś dnia. A ponieważ świat stoi na krawędzi poważnego kryzysu paliwowego możemy się spodziewać wkrótce rozszerzenia tej filozofii i usprawiedliwiania rabunku i mordów w majestacie prawa koniecznością zapewnienia własnemu społeczeństwu dobrobytu. A to dlatego, że jedynym celem polityków jest utrzymanie władzy. Czy sprawują ją w sposób moralnie uzasadniony to już mało którego polityka obchodzi. Liczy się raczej to, czy społeczeństwu da się własne czyny przedstawić w dobrym świetle.

Otóż człowiek zrzeka się części wolności na rzecz państwa. Zrzeka się dlatego, że funkcjonowanie jako część społeczeństwa i państwa po prostu daje wymierne korzyści. Stąd człowiek jako obywatel zobowiązuje się do uszanowania decyzji większości obywateli. Z jednej strony jednak próbuje się nieraz rozmywać obowiązki państwa wobec obywatela, z drugiej pan Korwin-Mikke przesadza w drugą stronę. Twierdzi, że podatki to złodziejstwo, a zapomina, że za te podatki zbudowano drogi, po których on sam jeździ samochodem, chodniki, po których on chodzi itp. Co więcej sytuacja jest na tyle osobliwa, że nie da się tak po prostu zrezygnować z bycia obywatelem danego kraju i związanych z tym obowiązków i praw. A to dlatego, że mieszkając w kraju automatycznie korzystasz z dróg i chodników, stąd nie możesz tego robić za friko i automatycznie ponosisz koszty ich utrzymania. Niemniej teoretycznie istnieje możliwość uwolnienia się od tej umowy społecznej. Wyjechać z kraju. Wtedy prawo tego kraju przestaje cię obowiązywać.

Neguję zasadę, że funkcją państwa jest mgliście pojęte dobro wspólne. Nie państwo o takich rzeczach decyduje. Państwo jest aparatem wykonawczym, o celach natomiast decydować powinno społeczeństwo. Państwo jest więc wyłącznie strukturą egzekwującą wolę większości danego kraju w sposób tę większość satysfakcjonujący. Podkreślmy: satysfakcjonujący większość, a nie jednostkę. Niezadowolenie jednostki nie jest argumentem. Argumentem się staje dopiero, gdy wiele jednostek jest niezadowolonych z państwa. Wtedy podstawowy sens istnienia państwa staje pod znakiem zapytania. Oczywiście pozostaje też sytuacja, gdy prawo oparte jest na sile militarnej. Ale to już nie jest porządek demokratyczny więc pominę go w rozważaniach.

Osobiście stawiam przed państwem następujące obowiązki:

• zapewnienie godnego bytu ludziom starszym i chorym,

• zapewnienie pomocy ludziom tej pomocy potrzebującym,

• skodyfikowanie zasad społecznych w formie prawa i egzekwowanie tego prawa w zakresie woli społeczeństwa,

• realizowanie zobowiązań podjętych przez władze w wyborach,

Osobiście jestem zdania, że bezczynność wobec zagrożenia zdrowia i życia człowieka jest złem moralnym. To samo obowiązuje i człowieka, i społeczeństwo, i nawet całe państwo. Stąd jeśli państwo zrzuca z siebie odpowiedzialność za opiekę nad ludźmi potrzebującymi pomocy, takie państwo nazwę zbrodniczym reżimem. Jednym z podstawowych zadań państwa jest opieka nad słabszymi jednostkami, gdyż jest to w interesie społeczeństwa. Społeczność nie ma moralnego prawa pozostawiania jednostki bez pomocy, tak samo jak nie ma do tego prawa żaden człowiek. Oczywiście jednostka jest zobowiązana coś zrobić dla społeczeństwa w miarę możliwości w zamian za otrzymaną pomoc. Stąd akceptowalna jest pomoc w zamian za roboty publiczne. A nawet taką formę bym preferował.

W tym momencie pora wspomnieć o takich poczynaniach państwa jak misja w Iraku czy Afganistanie. Otóż ja raczej nie traktowałem tych misji z wyrachowaniem, na zasadzie „bierzemy co chcemy”. Po prostu uważam, że w naszym dobrze pojętym interesie leży, by Irak i Afganistan były państwami demokratycznymi. Nie marionetkowymi, ale właśnie demokratycznymi. Mamy powody sądzić, że większość ludności Iraku i Afganistanu nie była zadowolona, a na pewno z tego, co robił Siadam Kucaj, nie byli zadowoleni Kurdowie. Stąd odpędzenie morderców od władzy jest niczym innym tylko ochroną ofiar. Jednak uważam, że Saddama powinien osądzić iracki sąd. Talibów zaś afgański. To sprawy tych krajów i my ani USA nie powinniśmy się wtrącać. Rzecz jasna by do tego doszło sytuacja w tych krajach musi być najpierw ustabilizowana, a rząd musi zyskać mocną pozycję. Jeśli wyjdziemy stamtąd zanim rządy się umocnią, tylko pogorszymy sytuację na powrót dając wolną drogę uzurpatorom. I dlatego na dzień dzisiejszy jestem przeciwny wyjściu z Iraku i Afganistanu. Uważam, że powinniśmy pozostać póki rządy tych krajów nie zwrócą się do nas z sygnałem, że poradzą sobie dalej bez nas. A na dzień dzisiejszy te rządy dają sygnały przeciwne, że jesteśmy im potrzebni. A co do ofiar tych misji po polskiej stronie, to nie pojechali tam prawnicy ani sprzątacze. Pojechało tam wojsko. Płacimy im pieniądze między innymi za narażanie ich życia. Znają ryzyko, a do tego pojechali tam na ochotnika. A dla nas to tanie szkolenie naszych żołnierzy w warunkach prawdziwego pola walki, co jest cenne.

Po tym tekście zapewne rozumiecie, czemu Platforma Obywatelska budzi moje obrzydzenie. To partia władzy. PO nie liczy się ze zdaniem społeczeństwa, nie dba o należyte informowanie, wręcz przeciwnie, celowo ugniata większość propagandą do sobie wygodnych postaw. Zaś idea dbania o słabsze jednostki jest Platformie głęboko obca. Takie zachowanie władzy jest na granicy zdrady stanu i odbiera jej de facto legitymację do rządzenia krajem. Pod rządami PO Polska przypomina społeczność magiczną z książki „Harry Potter i Zakon Feniksa” pod rządami Korneliusza Knota. A gdy oglądam nakręcony na podstawie tej książki film i widzę tam scenę w której współpracowniczka Ministra Magii Dolores Jane Umbridge zarzuca Minerwie McGonagall nielojalność na podstawie konstruktywnej krytyki to serio jakbym widział byłą prezes MPT w Warszawie i jej wpisy na Facebooku. A i sama HGW nie odskakuje czasami za daleko od tej retoryki. A wszystko to pomimo że nachalną propagandę liberalnego szkolnictwa zawartą w książce pani Rowling niespecjalnie trawię.

Gdyby ten rząd wiedział, co to honor, podałby się do dymisji po katastrofie smoleńskiej, aby społeczeństwo mogło zdecydować, czy PO ma prawo dalej rządzić krajem w obliczu takiej kompromitacji obozu rządzącego.

Fakty są takie, że za bezpieczeństwo prezydenta odpowiadał rząd. Dokładniej odpowiadało za to MON i BOR. Prezydent zginął, a z licznych zaniedbań służb rządowych nie zostały wyciągnięte wobec nikogo konsekwencje służbowe. Ponadto wiele wskazuje na to, że zginął nieprzypadkowo.