Ciężkie jest życie mamy i babci równocześnie!

No wróciłam, trochę musiałam odreagować, zbyt wiele się ostatnio zmieniło w moim, ba, w naszym życiu.
Ta maleńka istotka, czyli nasz Tadeuszek zawojował już wszystkich, a Krzyś nagle potrzebuje więcej mnie niż kiedykolwiek, więc staram się teraz podwójnie.
Bo Krzyś to baczny obserwator i zawsze był najważniejszy, a teraz muszę mieć podzielność tej ważności, na niego i Tadzia, co nie zawsze jest dobrze przez naszego synka zrozumiane.
Zwłaszcza, że chcę pomagać Ani, bo ona w tej chwili bardzo mojego wsparcia potrzebuje, wiadomo jak się czuję kobieta gdy urodzi dziecko…czuję takie totalne zagubienie i lekką frustrację.
Nic już nie będzie takie jak kiedyś, wiem, sama to przecież przechodziłam i też miałam wtedy wsparcie w mojej mamie.
A pewne rozmowy, czy po prostu przytulenie, bardzo wtedy pomagają.
Na a Krzyś nadstawia ucha, bo pilnuje mnie teraz stale, jakby się bał, że w momencie gdy idę do pokoju Ani, niknę.
Dziś rozmawiamy o karmieniu piersią, tłumaczę Ani jak to robiłam ja, gdy nagle Krzyś proponuje, bym Tadzia nakarmiła…my obie konsternacja, a Krzyś, no przecież mi dawałaś mleczko z piersi i masz piersi.
Więc próbuje wytłumaczyć, że teraz już nie mam pokarmu, bo kobiety tylko jak urodzą dzidziusia mają mleczko, a Krzyś, no przecież mnie urodziłaś i Natalię i Anię…
Próbuję wytłumaczyć, że to było już jakiś czas temu i że potem to mleczko ucieka z piersi, a Krzyś, ale mogłabyś spróbować.
Potem wzięłam wnuczka na rękę, by mu się odbiło po karmieniu, a Krzyś próbuje zawisnąć na moim drugi ramieniu.
I tak jest cały dzień, wieczorem gdy Krzyś leży już w łóżku, woła mnie co chwilę do siebie, jakby sprawdzając, czy wciąż jestem gotowa przybiec na jego zawołanie.
Ciężkie jest życie matki i babci równocześnie.
Dlatego ostatnimi czasy nie bywałam w necie.
Pozdrawiam serdecznie.:D