zwycięstwo sprawiedliwości

"Sprawiedliwość musi być po naszej stronie."; ta sentencja babci Pawlakowej (bodajże ostatniej Matki Polki w urobku naszej powojennej kinematografii) stała się ważną częścią narodowej świadomości, jedynego dobra wspólnego, którego nawet sam minister Rostowski opodatkować nie potrafi.

Co to jest "sprawiedliwość" nie będę się tu rozwodził, bo wynik byłby nieprzyjemny; teorią oraz praktyką w tej dziedzinie nie można się zresztą zajmować bezkarnie nawet jeśli się jest - jak pan Jarosław Gowin, lub było - jak pan Ryszard Kalisz, konstytucyjnym ministrem.

Wspomnieć o panu Zbigniewie Ziobrze byłoby niebezpiecznie dopóki wniosek o Trybunał Stanu nie wejdzie pod obrady pod tą czy ową laską.

O dwóch niedoszłych posłach, byłych prokuratorach (którym czujny pan marszałek Schetyna zdążył wygasić w samą porę mandaty), o byłym szefie CBA (który podniósł świętokradczą rękę na Tarczę Antykorupcyjną) i zdemaskowanym agencie (co to uwiódł był i skompromitował amatorkę zdrowotnych lodów) "społeczeństwo" zaczęło już na swoje szczęście zapominać.

Podobnie rzecz ma się z symboliczną postacią niezłomnego Mirosława Sekuły, który - mimo mizerniejszej postury i odmiennej opcji - zrealizował ideę babci Pawlakowej równie udatnie, ale taniej i szybciej niż wspomniany pan Kalisz.

Zatem - nie rozwodząc się nad ideą i nie nudząc ususami -
chcę podkreślić, że istotne znaczenie ma dla zrozumienia istoty owej powszechnej mądrości prawidłowe pojmowanie Naszej Strony, która koniecznie powinna mieć tę szczególną właściwość, że cokolwiek się po niej znajduje, jest dobre albo najlepsze.

Może to być sprawiedliwość, bo z bytami realnymi sprawa jest trudniejsza, zwłaszcza gdy znajdują się w ruchu, tj. "zmieniają położenie wobec ciała uznanego za nieruchome", a to uznanie nieruchomości pozostawione jest do uznania telewidzowi, który tele widzi ile mu pokażą.

Ot, choćby profesor Gliński nie należy tam, gdzie należeć należy i uznany został za niegodnego dostępu do sejmowej mównicy, gdyż nie jest posłem, w odróżnieniu np. od pana Palikota, który tę godność posiadł wraz z dobrodziejstwem immunitetu i może bredzić na dowolny temat ilekroć zechce
posprawować sobie mandat w wysokiej izbie.

Pan profesor Gliński miał wiele do powiedzenia w sprawach będących przedmiotem obrad Sejmu a zarazem (co nie zdarza się codziennie) budzących żywe zainteresowanie obywateli, mających wrażenie, że od pewnego czasu nie otrzymują od administratorów Rzeczypospolitej rzetelnych informacji o aktualnym stanie państwa i jego perspektywach, a może i potrzebach, w sferze innowacji.

Dzięki zgodnemu współdziałaniu sił postępu nie doszło do publicznej prezentacji alternatywnego projektu rządzenia Polską w sytuacji kryzysowej ani do weryfikacji przesłanek uzasadniających zaniechanie kontynuacji projektu obecnie realizowanego.

Dyskurs o tym, czy (i dlaczego) nie wartoby zmienić rządu - a jeśli, to na jaki - toczy się od dawna w różnych mniej dostojnych izbach, gabinetach i salonach, w internecie i w telewizji, na łamach gazet i czasopism - a także w innych miejscach, do których dotarła epidemia innowacyjności, objawiająca się poszukiwaniem nowych doznań i manią zmian samochodu, mieszkania, "partnera życiowego" itp.

Wczorajsza debata sejmowa i jej konkluzja w dzisiejszym głosowaniu dowodzą, że ten dyskurs musi jeszcze potrwać, choć koszty jego zamknięcia będą niebezpiecznie rosnąć.

W tym Sejmie pan profesor Gliński i pan doktor Kaczyński, (któremu wolno tam przynajmniej mówić), najwyraźniej nie mają z kim rozmawiać - ale też i nie mają o czym, dopóki sprawiedliwość musi być po stronie Tuska & Grupińskiego.

Jeśli Polska przetrwa ten trudny czas, może znajdzie się historyk, który odnotuje, co się właściwie stało owego dnia kiedy ocalał bez trudu wyjątkowo niekompetentny, upartyjniony i bezideowy rząd - i jaki był styl jego obrony oraz poziom obrońców.

Ja opisywać tego różnobarwnego, bezczelnego chamstwa nie zamierzam; mogę jedynie wyrazić zwycięzcom niekłamane współczucie, bo jestem przekonany, że drogo będzie ich kosztowało odrzucenie szansy rzeczowej rozmowy o tym, co nieuchronne.

Albowiem sprawiedliwość bynajmniej nie jest, Wysoka Izbo, hipostazą; JEST po naszej stronie, i BĘDZIE, bo - musi; taka jej istota.