Jubilat

W oczekiwaniu na jakiś impuls twórczy, wystarczająco mocny
by przezwyciężyć niechęć do miotania oskarżeń i insynuowania
niecnych intencji (bez czego ciąg dalszy nastąpić nie może)
odkładam na razie demaskowanie zamaskowanych, zachęcając ich do wzmożenia wysiłków i prosząc by mi wybaczyli że zajmę się tym, co lubię - to znaczy niezamaskowanymi.

Lubię na przykład Józefa Oleksego, który jest człowiekiem lepiej wychowanym nie tylko od większości czynnych blogerów, ale i od większości bardzo elegancko odzianych polityków, a przy tym - w odróżnieniu od jednych i drugich sprawnie posługuje się nieskazitelną polszczyzną w celu przekazania zrozumiałych komunikatów - co jest dziś równie rzadkie jak osobisty wdzięk czy subtelne poczucie humoru.

Dziś pan Józef, polityk powoli schodzący, zajął stanowisko wobec osoby niedzielnego jubilata, którego polityk szybko wschodzący z innej generacji o zupełnie innej orientacji, pan Winnicki, straszył onegdaj pętlą szubienicznego sznura podczas kontrjubileuszowej manifestacji, odbywającej się w czasie gdy jubilat świętował swe dziewięćdziesięciolecie, nieopodal (albo może opodal, ale "w obecności kamer").

Zestawienie opinii dwóch aktywnych politycznie obywateli o takim trzecim, który przez jakiś czas był pierwszym - a jego aktywność polityczna miała istotny wpływ nie tylko na biografie Józefa Oleksego i Roberta Winnickiego, ale i na takie, które już się skończyły - to ciekawe zadanie dla obywateli żyjących polityką (albo z niej), przypuszczam więc, że nie ujdzie ich uwadze.

Chciałbym ją skierować na trzy zdarzenia, rejestrowane przez kamery telewizyjne, o których nie wszyscy pamiętają, bo nie były telewidzom przypominane, choć były punktami, przez które przeszła (może przemaszerowała ?) linia życia Wojciecha Jaruzelskiego, nie pozbawionymi znaczenia.

Pierwsze zdarzenie miało miejsce w Lublinie, podczas transmitowanej "na żywo" wojewódzkiej konferencji PZPR przed jej zjazdem, mającym przewodnią siłę narodu odnowić;
przybyły na konferencję generał Jaruzelski, świeżo wybrany na genseka, został ostro i pryncypialnie zaatakowany przez delegatkę Sierakowską (nauczycielkę języka rosyjskiego) domagającą się od niego większej aktywności i konsekwencji w zwalczaniu kontrrewolucyjnej opozycji.

Nie wiem jakie lęki przeżywał Ślepowron, zanim stanął na czele związku przestępczego o charakterze zbrojnym (jak głosi uzasadnienie wyroku skazującego jego podkomendnego, Czesława Kiszczaka, za współudział) ale nie wykluczam, że bał się nie tylko Kulikowa; kto słyszał towarzyszkę Izę -wtenczas lub potem, bez trudu mnie zrozumie.

Była też w życiorysie Jaruzelskiego inna chwila próby - gdy witał na lotnisku w Balicach Jego Świątobliwość (co wymawiał trochę inaczej) Jana Pawła II; w trakcie czytania powitalnego tekstu dopadła go jakaś trzęsionka, pląsawica, czy drgawki, nie pozwalające utrzymać nieruchomo kartek - i trwało bardzo długo, nim "stary żołnierz" - jak mawiał o sobie przy innych okazjach - zdołał zapanować nad mimiką, niezborną gestykulacją i dziwacznymi podrygami.

Kto to widział, i czekał, kiedy dyktator rozpadnie się na mniejsze kawałki, musiał chociaż przez moment poczuć obok innych, naturalnych uczuć, zakłopotanie i - litość.

Trzeci epizodzik miał miejsce w stolicy Kraju Rad, podczas zjazdu tamtejszego hegemona, obsługiwanego przez komplet przywódców krajów zaprzyjaźnionych i współpracujących - w tym i PRL; w toku półoficjalnej ale transmitowanej debaty o tym, co to będzie dalej z tą głasnostią i pierestrojką, zabrał głos towarzysz Jaruzelski i z lękliwym uśmieszkiem wybąkał nowatorską supozycję ideologiczną, że - kto wie, towarzysze, czy nie warto by było się zacząć zastanawiać nad jakimś rodzajem marksistowskiego personalizmu ?

Obstupuerunt omnes - od marksistów po neotomistów.

Wspominam te trzy momenty, kiedy było mi sędziwego dziś jubilata żal - niezależnie od zupełnie innych uczuć jakie we mnie wzbudzał, bo pewnie - z użyciem stryczka, czy bez niego - Rzeczpospolita straci niebawem tego obywatela na zawsze, a inni Jej obywatele stracą możliwość dowiedzenia się, co zawierały te dokumenty Biura Politycznego, które Jaruzelski kazał zniszczyć, kogo bał się najbardziej (i kiedy), gdy już miał w rękach pełnię władzy, i czy kogoś mu żal spośród jego do dziś niepoliczonych ofiar ?

Trzeba je dobrze policzyć, nie pomijając i tych chłopców, których posyłał do walki z Bogiem, Honorem i Ojczyzną.

Nie polegli na polu chwały.

Są wśród nas.

***

Przypuszczam że na jubileuszu Wojciecha Jaruzelskiego łatwiej można było spotkać byłego opozycjonistę niż byłego zomowca, ale na użytek moich najuważniejszych Czytelników (i na wszelki wypadek) napiszę bardzo wyraźnie : żal mi wszystkich ofiar Wojciecha Jaruzelskiego, TAKŻE tych psów, które na jego rozkaz zeszły na psy i nie udało się im już odzyskać utraconego człowieczeństwa.

Myślę że takie są, choć osobiście nie znam ani jednego - i wcale tego nie żałuję.

AT