Jerzy Urban czuje się bezpieczny

BUFFO

Z powodu niedrożności jakiegoś kanału nie mogłem wczoraj rujnować sobie zdrowia tak jak planowałem - używając Kanału Pierwszego, więc - że byłem już do kanalizacji podłączony - jąłem ostrożnie zaglądać w inne dostępne a drożne kanały w poszukiwaniu jakiejś innej szkodliwej, bezkosztowej używki.

Przez krótką chwilę oglądałem, wstrzymując oddech, trzy osoby w bardziej lub mniej zaawansowanym wieku dojrzałym, płci niewątpliwie różnej, chociaż niełatwej do określenia, tak powszechnie znane ze swej profesjonalnej ekscentryczności, że - pomimo kosztownej i pracochłonnej maskarady - rozpoznawalne nawet dla mnie.

Do każdej z tych osób żywię uczucia żywe oraz konkretne,
więc nie bez satysfakcji rejestrowałem widoczne objawy szybko postępującego uwiądu trojga idoli generacji od lat degenerowanej z ich żywym udziałem, ale zrobiło mi się duszno i tak niedobrze, że musiałem natychmiast zmienić kanał.

SERIO

Uczyniłem słusznie; na ekranie pojawił się właśnie jeden z najbardziej znanych nadwiślańskich skurwysynów, który wzbogacił był polszczyznę (m. in.) o określenie "seanse nienawiści" i tak nam umiejętnie "zdekonstruował" system społecznej komunikacji że bez użycia owego określenia nie da się go zrozumieć i opisać ani dziś, ani w przyszłości.

Wygląda całkiem nieźle, jak na starego skurwysyna; bardzo dbał zawsze o schludny wygląd, także w czasach kiedy nie był jeszcze skurwysynem (a może nawet wręcz przeciwnie ?) ale tylko to się w nim przez tę kopę lat minionych nie zmieniło.

Nie słuchałem, co mówił Jerzy Urban, ponieważ wyczerpał do dna, a nawet głębiej, kredyt mojego zainteresowania otwarty w czasie "odwilży" roku pięćdziesiątego szóstego a w ćwierć wieku potem bezpowrotnie zlikwidowany.

Patrzyłem na człowieka, który wiele dziś może - o wiele więcej, niż w czasach "Po prostu", i usiłowałem odgadnąć jak i kiedy jego mózg stał się sprawnym instrumentem Zła, a on sam jego ucieleśnieniem.

Patrzyłem na człowieka osobiście odpowiedzialnego za to,
że zniszczone zostało niejedno ludzkie życie, że plamiona była łzami i krwią niejedna godzina polskiej historii, że mnożą się w zatrutej tkance narodowej wspólnoty złośliwe nowotworowe wykwity, od których obumiera; patrzyłem na tego potwora, tego złoczyńcę o dobrotliwej fizjonomii, zastanawiając się, ilu winien jest krzywd i cierpień, ile przeklina go potępionych dusz, i jak sobie radzi na stare lata z brzemieniem nienawiści.

I wtedy "na pasku" pojawił się komunikat, informujący iż pan redaktor Jerzy Urban podziwia premiera Tuska, a potem kolejny, wyjaśniający że jest z jego rządów zadowolony, bo "w Polsce Tuska czuje się bezpieczny".

Nie słuchałem co mówił Urban, ponieważ zupełnie mnie nie interesuje to, co miałby mi ochotę powiedzieć - dziś, czy kiedykolwiek.

Skoro jednak treść jego wystąpienia zakomunikowano mi
w zwięzłym skrócie na pasku, dzięki czemu jest mi znana,
mogę ją skomentować, i komentuję tak :

Publiczne pochwały Jerzego Urbana zapewne mają się stać pocałunkiem śmierci dla premiera Donalda Tuska, a może i jego "formacji", ale nie wydaje mi się iżby całus starego skurwysyna mógł kogokolwiek żywiej podniecić; spodziewam się, że wywoła raczej naturalne i słuszne obrzydzenie.

Jaki może jeszcze być pożytek ze starego skurwysyna, nie moje to zmartwienie; skoro jest, jest zapewne potrzebny.

Wygląda całkiem nieźle i powiada, że czuje się bezpieczny.

Ze mną jest trochę inaczej, ale jakoś mu nie zazdroszczę.