"Historia Zchamienia" - posłowie

Co prawda rzadko dyskutuję na forum, a pod swoimi wpisami nigdy, ale śledząc komentarze czytających mój ostatni wpis czuję się w obowiązku napisać kilka słów wyjaśnienia, aby przedstawić mój punkt widzenia (przynajmniej spróbować to uczynić) na to wszystko, co związane jest z „Historią Zchamienia”.

Przede wszystkim pragnę poinformować, że umieściłem ten tekst zupełnie świadomie, licząc się z tym, że wzbudzi on kontrowersje. Oczywiście długo się zastanawiałem czy to zrobić. „Leżakował” on w moim komputerze przez kilkanaście godzin zanim kliknąłem myszką w „DODAJ”. A zdecydowałem się to uczynić nie dla pochwał i poklasku (zresztą byłem pewien, że w przeciwieństwie do moich wcześniejszych wpisów, na zbyt wielki poklask nie mam co liczyć), ale dlatego, że doszedłem do wniosku, iż tylko w ten sposób można ukazać w bardzo jaskrawym świetle bzdury, które wygadywał ostatnio pan Palikot. Można oczywiście powiedzieć, że nie warto komentować bredzenia tego pana, bo to tylko woda na jego młyn, w którym mieszane są z błotem wszelkie wartości. Może jest w tym dużo racji, ale jednak milczenie to nie mój styl.

W tym miejscu chciałbym też napisać coś o sobie, a raczej o Gnidzie Dworskiej, ale przecież to jedno i to samo. Nieprzypadkowo wybrałem taki pseudonim i połączyłem go ze zdjęciem Clinta Eastwooda. Pomijając fakt, że filmy z udziałem tego aktora mogę oglądać bez końca i po kilkanaście razy (przy okazji polecam Wam ostatni jego film „Gran Torino”), zdecydowałem się to uczynić, ponieważ postaci przez niego kreowane są w pewnym sensie jakimś odbiciem typowej gnidy, która nawet jako „czarny charakter” ma w sobie to coś, co sprawia, że nie jest tak do końca „czarnym charakterem”, że mimo swoich wad ostatecznie staje po stronie dobra. A przydomek „Dworska” znaczy tyle, co nasza własna, z Ciemnogrodu. Także opis mojego blogu nie jest przypadkowy lub „pod publiczkę”. Rzeczywiście jestem „katolickim kołtunem” (oczywiście w dobrym tego słowa znaczeniu – mam nadzieję), dla którego wiara to coś więcej niż pacierz rano i wieczorem, a Kościół to nie tylko taki duży budynek z dzwonem w środku wsi. I pewnie w tym miejscu ktoś już zadaje sobie pytanie: „To po jaką cholerę mieszasz do brudnej polityki Palikota Ewangelię?!”

No cóż. Na pewno nie będę Was przekonywał, że zrobiłem to nieświadomie albo, że mój wpis nie jest nawiązaniem do Ewangelii. Nawet stały czytelnik „Faktów i mitów” zauważy, że tak właśnie jest. Gdybym teraz zaczął coś kręcić, że to nie tak, że chciałem inaczej, byłbym podobny do Clintona, który swego czasu przyznał się, że palił marihuanę, ale jednocześnie przekonywał, że się nie zaciągał. W moim przypadku było przeciwnie: zaciągałem się chciwie każdym zdaniem, które napisałem.

Zanim jednak zacząłem pisać „Historię Zchamienia” długo zastanawiałem się, w jaki sposób można by ukazać w „krzywym zwierciadle” idiotyzm nazwania się przez kogokolwiek, a zwłaszcza przez pana Palikota, Chrystusem. Miałem kilka innych pomysłów, bo na szczęście na ich brak jeszcze nie narzekam, ale każdy z nich wydawał mi się jakiś ułomny, niedoskonały, nie oddający w pełni tego, przeciwko czemu chciałem zaprotestować. W końcu doszedłem do wniosku, że tylko przez jaskrawy kontrast dwóch różnych postaw można zdemaskować intelektualne, a zwłaszcza duchowe ubóstwo człowieka, który zresztą z dumą nazywa siebie katolikiem. A jeżeli pan Palikot nazwał siebie także Chrystusem, to jaskrawy kontrast możliwy był tylko w zestawieniu jego osoby z Tym, którego użył w brudnej walce politycznej, czyli z prawdziwym Chrystusem. No i napisałem to, co napisałem.

Czy sposób, którym się posłużyłem, aby wykpić Janusza Palikota, był dobry? Moje sumienie jest spokojne, chociaż ktoś może powiedzieć, że sumienie mam przeżarte wodą z kiszonych ogórków. Na pewno sposób ten był kontrowersyjny. Jedna z mądrych osób powiedziała kiedyś, że aby teologia, jako nauka, mogła się rozwijać, trzeba od czasu do czasu zaryzykować jakąś herezję. Oczywiście nie chcę porównywać mojego nędznego wpisu na blogu do jakiejkolwiek rozprawy naukowej, a tym bardziej teologicznej, a siebie do któregokolwiek ze słynnych pisarzy chrześcijańskich (broń Boże!). Tym niemniej postanowiłem zaryzykować i w warstwie podstawowej mój wpis w pewnym sensie spełnił swoje zadanie, o czym świadczy dyskusja, jaka się pod nim wywiązała. Dokładnie przeczytałem wszystkie komentarze i za wszystkie jestem wdzięczny.

Gdy tak je czytałem, zastanawiałem się, co ja mógłbym napisać na ten temat, gdybym to nie ja był autorem tego wpisu. I doszedłem do zaskakującego wniosku, że chyba mógłbym się podpisać pod prawie każdym z tych komentarzy. Pod prawie każdym. Pod jednym bym się na pewno nie podpisał. @Spitfire napisał: „W sumie bania też dla tych, którzy biją brawa na widok umoczonego w fekaliach krzyża. Nie ma co! Pojechaliście dzisiaj po bandzie na maksa.” Co prawda jest to przytyk w stronę tych, którym mój wpis się podobał, ale pośrednio jest to stwierdzenie, że „umoczyłem krzyż w fekaliach”. Szanuję zdanie Spitfire’a, tym niemniej się z nim nie zgodzę. Oczywiście wszystkie sceny przedstawione w „Historii Zchamienia” można bez większego trudu odnieść do konkretnych wydarzeń przedstawionych w Ewangelii. Jednak celowo unikałem scen związanych z tym, co bezpośrednio mogłoby się kojarzyć z męką Chrystusa, Krzyżem czy zmartwychwstaniem, bo to rzeczywiście byłoby „przegięcie”. „Przegięciem” byłoby także umieszczenie pana Palikota w bezpośrednim otoczeniu Jezusa Chrystusa, a zapewniam, że pomijając kwestię obrazoburstwa, takie zestawienie mogłoby być jeszcze bardziej karykaturalne.

Reasumując, jestem wdzięczny za wszystkie opinie: pochlebne, potępiające i te wskazujące delikatnie, że jednak przekroczyłem pewną granicę, której w przyszłości nie powinienem więcej przekraczać. Dziękuję. Jednocześnie przepraszam tych wszystkich, którzy moim wpisem poczuli się urażeni lub zgorszeni.

Kończąc pomału chcę jeszcze napisać, że w związku z dyskusją pod wpisem „Historia Zchamienia” jest jedna rzecz, której żałuję. Żałuję, że wpis ten wyzwolił u niektórych trochę za dużo niezdrowych emocji. Nie warto skakać sobie do gardeł, bo w końcu wszyscy chyba gramy w tej samej drużynie („Polonia Ciemnogród”, jeśli się nie mylę). Cytując klasyka – speca od filipińskich chorób wirusowych, zwracam się do niektórych z apelem: „Forumowicze! Nie idźcie tą drogą!”

I jest jeszcze jedna rzecz, o którą mam mały żal. Na stronie niepoprawni.pl wpis mój ukazał się w dziale „humor i rozrywka”, chociaż umieściłem go w dziale „kraj” i na samym początku w tym dziale został wyświetlony. Później ktoś to zmienił. Może to szczegół, ale w tym przypadku trochę drażni mnie ta żółta, uśmiechnięta buźka. Co prawda wpis ma charakter prześmiewczy, ale nie chciałem żeby kojarzył się tylko z humorem i rozrywką.

No dobra. Już kończę. Jeszcze tylko kilka zdań. Może to przejaw braku pokory, ale zacytuję samego siebie. Na początku napisałem: „Postaci kreowane przez Clinta Eastwooda są w pewnym sensie jakimś odbiciem typowej gnidy, która nawet jako „czarny charakter” ma w sobie to coś, co sprawia, że nie jest tak do końca „czarnym charakterem”, że mimo swoich wad ostatecznie staje po stronie dobra.” Taka właśnie jest Gnida Dworska i chyba się nie zmieni. Trochę „czarny charakter”, ale jednak mimo wszystko stara się stać po właściwej stronie barykady (bo podobno mamy jakąś wojnę). Zapewniam Was, że mimo wszystko aj low Dźizus, Pismo św., Kościół i nasz Ciemnogród. Dzięki za cierpliwość.

I’ll be back…