Skończyć mordowanie Czeczenii

W moskiewskim metrze polała się krew niewinnych Rosjan. Nie pierwszy to akt terrorystyczny i zapewne nie ostatni w Rosji. Autorami i wykonawcami byli zapewne ludzie skrajnie zdesperowani, prawdopodobnie Czeczeni lub Ingusze, w przypadku których inne, cywilizowane środki protestu przeciwko mordowaniu kaukaskich narodów już dawno okazały się bezużyteczne.

W obliczu tragedii moskiewskich rodzin, Putin i Miedwiediew – z racji zajmowanych stanowisk w pierwszym rzędzie odpowiedzialni za zbrodnicze dokonania Rosji w północnym Kaukazie – obiecują swoim rodakom bezwzględne, siłowe i ostateczne rozprawienie się z terrorystami i ich zapleczem. Panowie ci nie rozumieją, że to droga prowadząca do nikąd, że dumnych narodów Kaukazu nie da się ujarzmić batalionami czołgów i hordami wojsk strzelających do wszystkiego co się rusza.

Gehenna narodów czeczeńskiego i inguskiego trwa od dziesięcioleci. W 1944 r. miały miejsce masowe prześladowania i deportacje rdzennych mieszkańców Kaukazu do Kazachstanu. Ludzi, którzy opierali się wywózce i pozostali w trudno dostępnych aułach w górach, siepacze NKWD dopadli w czasie późniejszym. Wtedy w najlepszym wypadku dołączano ich do pozostałych w Kazachstanie, ale często zdarzało się, że po prostu zamykano ich w meczetach, zamienionych w krematoria. W świątyniach żywcem płonęły kobiety, starcy i dzieci. Prześladowania uzasadniano kolaboracją tych narodów z okupantem niemieckim (de facto w niewoli niemieckiej ratowali swoje życie). Stało się to pretekstem dla bezwzględnych działań sowieckiego aparatu przemocy i pozbawienia niepokornych mieszkańców prawa do życia na ich własnej ziemi.

To, że w armii sowieckiej walczyły dziesiątki tysięcy Inguszy i Czeczenów, nikogo nie obchodziło. Nikt ich nie poinformował o deportacji ich rodzin. Gdy po zakończeniu wojny zdemobilizowani wracali do swych domostw, zastawali pustkę. Byli niezwłocznie aresztowani i wysyłało ich również do Kazachstanu.

Narodom północnego Kaukazu pozwolono na powrót do swoich ojczyzn dopiero w 1957 roku.

Przez trzy lata od upadku komunizmu i rozwiązania Związku Sowieckiego naród czeczeński cieszył się wolnością. Ale nieokiełzane dążenie do mocarstwowości i strategiczne interesy Rosji w północnym Kaukazie rychło zmieniły tę sytuację. Niepokornemu narodowi przeciwstawiono uzbrojoną po zęby armię. W 1994 roku pierwsza krwawa wojna zakończyła się układem pokojowym, w 1997 roku w Czeczenii odbyły się demokratyczne wybory, jednak w 1999 roku Władimir Putin rozpoczął nową inwazję, która zamieniła setki tysięcy ludzi w uchodźców i spowodowała śmierć 100 000 cywilów. Wolność zamieniono w rosyjską okupację, z czynnym udziałem rodzimych kolaborantów.

W książce "Rosja w zapaści" Aleksander Sołżenicyn napisał: "Z Czeczenami przebywałem w latach pięćdziesiątych na zesłaniu w Kazachstanie. Poznałem tam dobrze ich nieugięty, porywczy charakter, ich nieprzejednany opór wobec ucisku oraz wysoką sprawność bojową i samodzielność w działaniu. Od pierwszych dni czeczeńskiego konfliktu (1991) było jasne, że dla targanej niepokojami, nieustabilizowanej Rosji (...) starcie zbrojne z Czeczenią spowoduje ogromne trudności. (...) Rezygnacja z Czeczenii byłaby uzdrowicielską amputacją chorego członka i umocnieniem Rosji". Ale Rosja nie potrafi lub nie chce zerwać z rolą "światowego żandarma", a wojna w Czeczenii była konsekwencją dokonanego wyboru. I nic nie wskazuje na to, iż sytuację tę może coś zmienić.

Jedynym rozwiązaniem trwale wnoszącym pokój na obszarach północnego Kaukazu i eliminującym zagrożenie atakami terrorystycznymi w Rosji jest wyprowadzenie obcych wojsk z Czeczenii i przeprowadzenie wolnych, prawdziwie demokratycznych wyborów. Innej drogi po prostu nie ma.