Grzegorz Lato - jeden z dzisiejszych ludzi honoru

Ministra sportu, którą Donald Tusk wywyższył do tej godności myląc konkurs piękności ogłoszony w radiu Erywań z formowaniem rządu, ożywiła się wyraźnie. Staje na czele wszystkich, domagających się niezwłocznego odejścia Grzegorza Laty.

Rychło jednak po raz kolejny okazało się, że nie jest to takie proste. Wobec przeszkód prawnych niemożliwych do pokonania, ministra Mucha zaapelowała do honoru prezesa PZPN. Zdarzyło się bowiem, że przed mistrzostwami Lato nieopatrznie powiedział, iż w przypadku odpadnięcia polskiej drużyny w pierwszej rundzie rozgrywek on poda się do dymisji. A człowiek honoru słowa powinien dotrzymywać.

Przeczuwając pismo nosem, zasiadł więc prezes Lato obok prezydenta Komorowskiego na meczu z Czechami (na zdjęciu). W przyjacielskiej pogawędce radził się zapewne, jak rozwiązać problem własnej dymisji, pamiętając być może, że dzisiejszy prezydent RP, a uprzednio minister obrony narodowej i marszałek sejmu, popadł w podobne tarapaty z własnym honorem.

Przypomnijmy krótko, że Romualda Szeremietiewa - wiceministra obrony w rządzie Jerzego Buzka, po 9 latach sądowej mitręgi uniewinniono od wszystkich ciężkich zarzutów, jakie zostały mu postawione za aprobatą i na wniosek ministra resortu Komorowskiego. Po ogłoszeniu werdyktu sędziowskiego Szeremietiew powiedział: „dziwię się, iż Komorowski jeszcze jest prezydentem RP. Dziwię się, bo sam mówił, że odejdzie z życia politycznego, jeśli okażę się niewinny, bo to dla niego sprawa honorowa”.

Panie Grzegorzu Lato!
Po tej stadionowej rozmowie pan już wie zapewne, co uczynić. Nawoływania do dymisji z tak błahego powodu jak honor, pojęcie archaiczne i całkowicie zdewaluowane, trzeba po prostu mieć w głębokim poważaniu. I robić swoje.

Utrata zdolności honorowej to dzisiaj nic hańbiącego – droga do awansów otwarta.