Co łączy p. Obamę z p. Komorowskim?

Na pierwszy rzut oka niewiele. Jeden jest prezydentem mocarstwa, a drugi stanu w UE. Jeden jest biały,  a drugi czarny. A jednak wiele ich obu łączy: obaj nadeszli znikąd, obaj byli wymarzonymi kandydatami Berlina i Moskwy. Oba ich państwa tracą znaczenie.

Jako zawodowy konsument mediów z uwagą śledziłem głosy prasy międzynarodowej przed wyborami prezydeckimi w USAi w Polsce. Nigdy dotąd Berlin i Moskwa nie okazywały tak ostentacyjnie swych preferencji (Moskwa, przyznać muszę, zachowywała się z pewną rezerwą). Ale

Berlin i Moskwa

stawiały na „swych” kandydatów w Waszyngtonie i w Warszawie – Obamę i Komorowskiego. Obaj kandydaci wygrali. Media wpadły w zachwyt. Obama kładzie USA na łopatki, Komorowski czyni z Polski region przygraniczny w Unii Europejskiej o marginalnym znaczeniu. Po

klęsce USA

w wyborach prezydenckich świat się zachwiał. Pomału dostrzega to także niemiecka prasa. Dziasiejsza gazeta „Wesfälische Nachrichten“ z żalem pisze: „To nie Waszyngton, lecz Pekin ma lejce w ręku. I akurat kanclerz Niemiec solidaryzuje się w sporze o  waluty i nadwyżki w handlu z Chinami”. To

„trzeźwy pragmatyzm”

- Merkel zwycięża nad trwającą przez dziesiątki lat, wielką przyjaźnią transatlantycką. W czasach zawirowań w latach kryzysu (...) następuje wymieszanie niektórych wartości. Nowe czasy?” – pyta komentator. I uważa, ...że nie. Ja natomiast jestem zdania, że tak. Widzimy to w Polsce.

Najbardziej mnie wzruszyła uwaga dziennikarza, że „pan zamierza popierać rząd w polityce europejskiej, czego nie robił pański poprzednik”. Dobre, co?

http://www.youtube.com/watch?v=dK60eQLf8mY&feature=related(link is external)

Post scriptum: cytowany porzeze mnie dziennik pisze dalej: „Stosunki niemiecko-amerykańskie to coś więcej, niż przypadkowy element geopolitycznej strategii. Zwsze stanowiły one dla Niemiec gwarancję bezpieczeństwa, pokoju i demokracji. W tej sytuacji to wręcz oburzające, kiedy przedstawiciele obu państw, Merkel i Obama, siedzą obok siebie zakłopotani i w milczeniu”. Zakłopotani i w milczeniu. Czy dotyczyłoby to także p. prezydenta w Warszawie?