Polityka i gry karciane

Piórem Marka Magierowskiego „pisowska” gazeta, jak arcymistrz słowa Niesiołowski i jego kompani z PO nazywają „Rzeczpospolitą”, zaatakowała samego Jarosława Kaczyńskiego. Poszło o enigmatyczne wypowiedzi byłego premiera dotyczące niektórych powiązań lub zdarzeń w politycznej karierze Komorowskiego i Sikorskiego – dwóch potencjalnych kandydatów Platformy Obywatelskiej do urzędu prezydenckiego.

Magierowskiemu nie podoba się informowanie publiczności o istnieniu niechlubnych faktów lub koneksji z życia obydwu polityków, bez jednoczesnego, bezzwłocznego ich ujawniania. Co więcej, autor uznaje taką taktykę za nieetyczną i archaiczną, bo znajdowanie „haków” u przeciwników politycznych w obliczu zbliżających się wyborów jest działaniem nieskutecznym, przysparzającym więcej strat niż zysków.

Przeciwstawieniem dla taktyki Kaczyńskiego ma być idylliczna polityka Tuska. Zdaniem Magierowskiego, w powszechnym odbiorze „Tusk to rzeczowy, myślący perspektywicznie polityk, państwowiec wizjoner, niewdający się w codzienne pyskówki. Kaczyński z kolei to człowiek, który pojmuje politykę jako brudną grę, w której chodzi wyłącznie o to, kto komu wyrwie władzę przy okazji następnych wyborów”.

W krajach o ugruntowanej demokracji, na przykład w Stanach Zjednoczonych, do konstatacji takich nikt dotychczas nie doszedł. Tam "brudną" politykę z pożytkiem dla państwa uprawia się od bardzo dawna. Tam każdy z potencjalnych kandydatów na wybieralne stanowiska lub funkcje jest dokładnie „prześwietlany” pod każdym względem, z życiem prywatnym włącznie. Celem takich działań jest właśnie znajdowanie ciemnych kart życiorysu, które świadczyć mogą o prawdziwym, często kamuflowanym obliczu człowieka. A ujawnianie ewentualnych „haków” następuje w momencie gdy wiadomo, że dana osoba ubiega się o zaszczyty lub urzędy jej niegodne.

W grach karcianych, od najprostszego „tysiąca” po króla gier brydża, najpierw jest licytacja, a potem wykładanie kart na stół. Aż trudno uwierzyć, że można nie dostrzegać tu pewnych analogii polityki z grą w karty. Taktyką gier jest także blefowanie, którego pożytków dla uzyskania końcowego skutku nikt nie kwestionuje. Ale blefowanie przestaje być skuteczne, gdy odkrywa się karty. Można także oszukiwać, ale prędzej czy później takie działanie grozi klęską - ostracyzmem lub wyrzuceniem z towarzystwa.

Poczekajmy więc, aż w stosownym momencie Jarosław Kaczyński karty odkryje. Narazie licytuje.