Na portalu wPolityce ukazał się tekst poświęcony wypowiedzi Charlesa Crowforda, ongiś ambasadora  Wielkiej Brytanii w Polsce i, jak można mniemać, przyjaciela Radosława Sikorskiego. Ta ostatnia wiadomość jest o tyle ważna, że wyklucza możliwość zaszeregowania Crawforda do rzędu kibiców PiSu.

„Były dyplomata odniósł się w ten sposób (stwierdzając, że "Europejskie elity zostały do tego skłonione przez były rząd i ich kumpli w mediach") do krytycznego artykułu na temat reform przeprowadzanych przez rząd PiS, opublikowanego w brytyjskim, lewicowym dzienniku „The Guardian”.

Oto wypowiedź Crawforda sparafrazowana czy dosłownie przytoczona  w portalu wPolityce”

„Prawdopodobnie zostali do tego (interwencji czynników UE) skłonieni przez byłych członków polskiego rządu, którzy dziś piastują wysokie stanowiska w UE i ich liberalnych kumpli w mediach. Trudno sobie wyobrazić cokolwiek co mogłoby być mniej skuteczne w przekonaniu Kaczyńskiego aby zmienił swoje stanowisko”.

„(PiS) chce dokonać pewnej korekty, aby ci Polacy, którzy nie pochodzą z tej egoistycznej tradycji komunistycznej (lub którzy zostali skrzywdzeni przez historię), otrzymali swoją szansę. Dlatego (PiS) zaczął robić porządki w mediach publicznych i sądownictwie”.

            A o cóż to bój się toczy u nas w Ojczyźnie i za granicą? Właśnie o media i o sądownictwo – miejmy nadzieję, że nie tylko o nie, ale o uleczenie chromego prawa – a w pierwszym rządzie o mocno zardzewiałą maszynę, jaką jest Trybunał Konstytucyjny – źródło sutych apanaży i żadnej odpowiedzialności, bo jakże o takowej mówić, skoro zaległości w rozpatrywanych sprawach podobno mierzy się latami.

            Trybunał wszakże można byłoby wydobyć z uśpienia (znamy to  pojęcie skądinąd, z minionej epoki i procedur tzw. służb)  i zrobić z niego armatę, która by rozbijała wszelkie inicjatywy rządu. Bo, powiedzmy sobie szczerze, w apolityczność Trybunału jako instytucji wierzyć trudno. Co innego poszczególni jego członkowie. Ale pamiętamy przysłowie: senatores boni viri, senatus mala bestia.  Tak więc jasne jest, że większość parlamentarna ma prawo wybrać członków takiego ciała, albo je zgoła zlikwidować, wpierw zmieniając konstytucję. O to ostatnie podnosi się więcej głosów, nie tylko te z PiSu.

            A co do mediów, to pytanie zasadnicze brzmi: komu one podlegają, komu służą, kto za nie płaci i czy to co czynią jest klasycznym zadaniem mediów, czy też raczej pracą najemną?  Nie tylko rząd, ale  całe społeczeństwo ma prawo do obiektywnego obrazu rzeczywistości przedstawianej w mediach i do komentarza adekwatnego do rzeczy komentowanej. Po prostu tyle i nic więcej. Dziennikarz w roli propagandysty pomylił tu adresy, może pracować w mediach komercyjnych, chociaż też nie we wszystkich. Bo są także takie, które się szanują.  Czystka   w mediach, to nic więcej, jak tylko adieu dla propagandystów.  Kim oni są?  Ano, przypomnijmy sobie „minioną epokę”, za zwłaszcza kampanię przed wyborami.

            Jeśli politycy, powiedzmy, europejscy czy jacykolwiek oficjele z tamtej strony chcą zabierać glos w tej sprawie, to nikt nie jest ani temu przeciwny, ani tego ciekawy, gdyż i tam tylko na wrzaskach się to wszystko kończy. Co innego, gdy jest podejrzenie, że rodzimi przegrani zabiegają o takie manifestacje. A ono, jak przypuszcza Crawford, zachodzi.  Ma to swą bardzo jasną kwalifikację i każdy rząd miałby tu prawo domagać się, delikatnie mowiąc, wyjaśnienia takiej sprawy. Czy rząd PiSu z tego skorzysta, to jego sprawa. Ale powinien, żeby uświadomić  różnym krzykaczom, którzy z demokracji chcą sobie robić biznes, że to kosztuje i pokazać ile kosztuje.

            Europejskich gremiów  nie trzeba się lękać, gdyż one w końcu popierają tylko tych, którzy coś znaczą. Ta krzykliwa opozycja nic nie znaczy. Są słyszalni i widzialni tylko głosowo i nieco na wizji, a poza tym są nieobecni, a,  jak wiadomo, nieobecni  nie mają racji.

            Wszystko to w taki czy inny sposób znalazło się w wypowiedzi Crawforda. Mała to satysfakcja, bo w końcu czy zawsze ktoś obcy musi nas pouczać o naszych sprawach, odwoływać się do naszego rozsądku? Ale dobre i to, bo zbyt wielu Polaków słucha dziś byle kogo, po prostu z ulicy.