Szansa dla PiS - PO nad przepaścią

Daremne żale - próżny trud, bezsilne złorzeczenia!
Przeżytych kształtów żaden cud nie wróci do istnienia.

Adam Asnyk

Według najnowszego sondażu przeprowadzonego w piątek, 14 maja, przez Instytut Badania Opinii "Homo Homini" metodą kwestionariuszowych wywiadów telefonicznych, gdyby wybory parlamentarne odbyły się w ostatnią niedzielę, Platforma Obywatelska dostałaby 39,6 proc. głosów, PiS - 35 proc.

Pojawiły się w prasie dawno niespotykane tytuły „Jeszcze chwila i PiS wygra wybory”. Wygranie wyborów prezydenckich oznaczałoby więc sromotną klęskę PO i zwycięstwo zwolenników Jarosława Kaczyńskieo w wojnie otwarcie i jednostronnie wypowiedzianej Prawu i Sprawiedliwości przez samego Donalda Tuska po ujawnieniu afery hazardowej. Dobrze rozumieją to mocodawcy Niesiołowskich, Kutzów, Bartoszewskich, Palikotów, Halickich. Dlatego trzęsą portkami, jak nigdy dotąd.

Nastał czas trwogi. Platformersów opanowała niesłychana panika. Popełniają błąd za błędem. Pogubili się, nie wiedzą co robić. Ich buta i pewność siebie zadrżały w posadach. Czegoś podobnego nie spodziewali się w najczarniejszych snach.

Obszczekując na wszystkie możliwe sposoby milczącego Jarosława Kaczyńskiego i jego rodzinę osiągają skutek przeciwny do zamierzonego. Na nic zdają się epitety, chamskie insynuacje i potwarze w wykonaniu coraz liczniejszych zastępów łgarzy i pseudoautorytetów, takich jak kompletnie zeszmacony i niszczący własną legendę Bartoszewski (którego kolejne wyborcze wystąpienia sprawiają, że hasłem przewodnim tej kampanii powinno być "zabierz stetryczałemu dziadkowi mikrofon"), czy konsekwentnie idący w jego ślady Wajda.

Szczególnie niesmaczne, krańcowo niegodne i odrażające - jak napisał Ziemkiewicz – jest wykorzystywanie Bartoszewskiego dla politycznego skonsumowania jego wspaniałego życiorysu i podpuszczanie do wygadywania haniebnych, jakże kompromitujących go obelg. Elementarna przyzwoitość nakazywałaby spuścić zasłonę milczenia na skutki oczywistej w tym wieku demencji i powstrzymać się od ich nagłaśniania. Jeśli coś zasługuje w tych wyborach na miano "politycznej nekrofilii", to właśnie takie cyniczne granie zasłużonym staruszkiem.

W gwałtownym przypływie bezradności i chaosie myślowym stratedzy PO ratunek upatrują w zbiorowym „mięsie armatnim”, jakim jest batalion malowanych twarzy, zwany Komitetem Honorowym Bronisława Komorowskiego. Owładnięci jeszcze oparami komunistycznego myślenia, wodzowie Platformy liczą, że zgodnie z marksistowską dialektyką ilość przechodzi w jakość, a długa lista obecności znanych nazwisk zapewni sukces. A tu klops na całego! Epatowanie tym bardzo licznym, zbiorowym ciałem, jest podobne do eksponowania upudrowanego zadka pawiana jako atutu małpiej urody.

Naiwni!

Nie są w stanie pojąć przyczyn i mechanizmów oprzytomnienia i sprzeciwu społeczeństwa przeciwko ideologii kłamstwa, oszczerstw, nienawiści oraz słów bez pokrycia. Nie dostrzegają przebudzenia narodowego. Nie mogą zaakceptować faktów dokonanych. Ludzi milczących w zadumie oskarżają o grę tragedią smoleńską. Obrażają każdego, kto dostrzegł pustkę ich słów i obietnic.

Osobnego, wyjątkowego kolorytu nadaje tej panicznej atmosferze sam, coraz bardziej wyzbywający się salonowych manier kandydat do urzędu, strzelający kolejne gafy polityczne i towarzyskie. Namawiałbym go do jeszcze większej aktywności – wtedy do świadomości wielu dotrze jego prawdziwy wizerunek kandydata niegodnego.

Wszystko to składa się na nieuchronną perspektywę zasłużonego upadku ludzi, którzy chcieli dożynać watahę, przepędzić bydło raz na zawsze z polskiego pejzażu, przepowiadając PiS-owi los dinozaurów.

Sami z czasem popadną w nicość. Daremne tu żale i złorzeczenia – przeżytych kształtów żaden cud nie wróci do istnienia!